Het Edele Middenpad, het Edele Achtvoudige Pad, de Dharma en het omarmen van de Tao als bron van geluk en verlichting [Dutch]

Iemand sprak me op facebook aan over het belang van het Edele Middenpad en het Edele Achtvoudige Pad als leiddraad om tot verlichting te komen.

Klopt als een bus, het opgeven van de begeerte is een belangrijke stap. Dat hoeft niet te betekenen dat we leven opgeven, iedereen heeft zijn eigen dharma, zijn eigen weg te gaan en taak te vervullen in het geheel, iedereen is belangrijk. Volgens de Dharma leven maakt gelukkig, zonder iets te begeren. Het Edele Achtvoudige Pad blijft een inspiratiebron, hoewel ik niet snap hoe de Boeddha erop gekomen is. Ik probeer niet te begeren, en als een kind open te blijven staan voor de pracht van het leven, én het evenwicht tussen de grenzeloze hedonist en het andere uiterste, de strenge asceet in balans te brengen en matig te blijven in alles. De kosmos reikt ons wel de juiste richtingaanwijzers aan, die een gids zijn op de weg die we te gaan hebben. De Tao volledig omarmen, dat is geluk.

Als ik de media melding zie maken van de politieke evoluties in ons land begrijp ik niet altijd evenzeer waar onze politici op aansturen. Soms activeer ik de gekte in mezelf, die eerste kaart van de tarot die ons onbevreesd maakt, en die aan het einde van de reis altijd op zijn bestemming in De Wereld aankomt. Ik kan gekke columns schrijven maar altijd zorg ik nooit vijandig te zijn. Misschien wel kritisch maar altijd met respect voor mensen die recht tegenover je staan qua ideologie en mensbeeld, waarbij ik mezelf nooit verloochen. Het standpunt rond vreemdeling, allochtonen, het woord alleen al, blijft zo bekrompen in de wereld, alsof mensen van een ander land met een andere huidskleur andere mensen zijn. Nee, we maken deel uit van één menselijke familie en dat is mijn drijfveer en houding in het leven. Overal zit kaf en koren, veralgemenen is nooit goed, en iemand met een andere cultuur is heel boeiend om je blik te verruimen. Dat ik daarbij afwijk met de visies van sommigen in de politiek neem ik erbij. Ik ben een gelukkig mens omdat de creativiteit terug door me stroomt. Ik verwacht niks van het leven, heb mijn levensweg door zelfanalyse en persoonlijkheidstesten gevonden. Ik blijk een idealistische, humanische creatieveling te zijn en daarmee moet ik het doen. De paradox is dat ik vanuit een spirituele ingesteldheid het materialisme als doel op zich achter me heb gelaten, maar numerologisch op een weg sta waarbij rijkdom vergaren tot de mogelijkheden behoort. Dit zal dan - als dit ooit uitkomt - altijd dienen om op een eerlijke manier in mijn levensonderhoud te voorzien en verder zoveel mogelijk in projecten te steken die de mensheid ten goede kunnen komen. Er is nog zoveel te doen. Werkloosheid bestaat niet, er is nog zoveel werk voor ons in deze tijden van turbulentie en uitdagingen. Althans dat is mijn visie. Zolang ik gezond ben, ga ik aan het schrijven en onderzoeken, geleid door mijn hart, mijn intuitie en de stem van mijn geweten die me telkens in het nu-moment inspiratie geeft over wat ik te doen heb. Momenteel maak ik me weer zorgen over de financiële toestand van de allerzwaksten. Zoals ik in mijn satirisch essay over de verzetsbeweging van betogers reeds schreef zijn er nog steeds 37% van de volwassen Belgische bevolking aan mensen laaggeletterd of analfabeet en kunnen ze niet voldoende rekenen, schrijven en met de computer werken om te kunnen deel uit maken van de samenleving zoals het hoort. Dit is een enorm groot aantal mensen, in Vlaanderen alleen al gaat het om 900 000 mensen of 1 op de 7 mensen. Dat is veel, heel veel. Deze mensen verdienen ondersteuning in het beter leren schrijven en rekenen, met de computer leren werken geeft meer mogelijkheden, en mensen zonder minstens een diploma hoger secundair onderwijs kunnen op de arbeidsmarkt amper terecht. Deze groep van kansarmen zou ik graag in kaart gebracht zien, want ik schrik bij de cijfers. In het nieuws hoort men daar zelden iets van. Over de armen komt er soms iets in de media, wellicht zullen er veel laaggeletterden zijn die in de armoede terecht komen of reeds gekomen zijn, want onze maatschappij wordt steeds meer een kenniseconomie, waarbij opleiding en het beheersen van de taal of talen, het beheersen van de basiskennis uit de humaniora, en eventueel indien mogelijk de doorstroom naar het hoger onderwijs de beste garantie voor een leven waarbij men een rol kan spelen in onze maatschappij. Dit cijfer geeft toch nog maar eens aan hoe belangrijk het is om te blijven investeren in onderwijs voor iedereen, ook voor kansarmen en mensen die moeilijker meekunnen, en dat levenslang leren een belangrijke attitude wordt voor de toekomst in de kenniseconomie. De geluiden die we te horen krijgen dat we evolueren naar een participatie-economie benadrukt het belang om iedereen mee aan boord te krijgen. Mensen die de basisvaardigheden rond taal en wiskunde niet beheersen, zijn bij voorbaat verloren. Hen extra steun en begeleiding geven zou kunnen maken dat ook die mensen een kans krijgen om een beter leven. Een ex-vriendin van mij haar inmiddels overleden vader was ooit medeoprichter van de Open School die onderwijs mogelijk maken voor mensen die tot bepaalde kansengroepen behoren. Lessen Nederlands kon me er onder andere volgen, en nu ik eraan terugdenk besef ik wat een mooie daad het was van mijn ex-schoonvader die ik nooit gekend heb (hij was reeds aan kanker overleden toen ik mijn vroegere vriendin leerde kennen), maar die een ongelooflijke bijdrage geleverd heeft voor het onderwijs voor een segment van de maatschappij dat absoluut een extra duwtje in de rug kan blijven gebruiken. VDAB wijdde aan dit fenomeen dat toch een aanzienlijk deel van de bevolking treft en hen werkelijk een arbeidshandicap bezorgt, een pagina uitleg : http://www.vdab.be/magezine/sep07/laaggeletterdheid.shtml . Ik weet zelf hoe snel het kan gaan om uit de boot te vallen. Bij sommigen gaat het door een thuissituatie die moeilijk is, of door het feit dat men allochtoon is en moeilijkheden ondervind om te studeren in een andere cultuur dan diegene die je van thuis uit gewend bent, veel moeilijker. Een tegenslag op het gebied van sociale facturen, familiale aangelegenheden of gezondheidsklachten kan het studietraject van een leerling ernstig verstoren en beschadigen. Ik heb het geluk dat ik alles gegeven heb om in moeilijke sociale omstandigheden, met een enorme dosis moeilijkheden in de thuissituatie, toch een diploma economie-moderne talen kon behalen. Na het bereiken van dit doel stortte ik volledig in omdat ik teveel van mezelf had gevergd gezien mijn sociale achtergrond. Daar waar anderen de hogescholen en universiteiten bezochten en succesvol afstudeerden, gingen werken en vrij vlug kinderen kregen, moest ik mijn tijd zien te vullen gedurende jaren in ziekenhuizen. Vele opleidingen in het hoger onderwijs moest ik staken wegens terugkerende gezondheidsklachten of factoren in mijn privésituatie die het studeren onmogelijk maakte. Ik werd bijna - wege ons lange perioden dat ik amper in staat was te functioneren, en vaak het bed moest houden - gedwongen om een autodidact te worden. Ik heb er wel enkele studiejaren in de informatica, de psychologie en de rechtspraktijk opzitten, maar leerde héél veel via zelfstudie. Doordat ik heel veel boeken in het Engels las werd ik de Engelse taal heel goed machtig. Ik heb doorheen de jaren reeds geschreven over het belang van het aanbieden van erkend onderwijs via het inernet om de kloof in gelettterdheid, diploma's en scholingsgraad te verbeteren. Ik heb vele mensen gekend die wegens omstandigheden niet in het gewone arbeidscircuit meekonden draaien, en evenmin omwille van een beperking of een moeilijke situatie in het privéleven in het onderwijs konden studeren, onafhankelijk van de intelligentie die vaak wel aanwezig is, net als de wil om vooruit te komen. In Amerika zie je reeds universiteiten die programma's online aanbieden. Dit zou nog kunnen uitgebreid worden en draagt een enorm potentieel voor het onderwijs van de toekomst, aangezien de kenniseconomie voortdurende bijscholing en opleiding zal vereisen. De technologie is er, de mogelijkheden bestaan reeds in het buitenland, het zou zelfs een grote kwetsbare groep kunnen bereiken waarvan ik de absolute cijfers niet bezit, maar ik ze toch schat op een 25 à 30% van de bevolking die daar vooral bij gebaat zou kunnen zijn. Net die groep die volgens onderzoek zowiezo moeite ondervind in het reguliere onderwijs-en arbeidscircuit. Ik ben van de internetgeneratie en heb zoveel voordelen genoten dankzij het studeren als autodidact via boeken van Amerikaanse universiteiten, in combinatie met het internet om dingen uit te werken. De overheid wil zo af van het betuttelen van mensen, dan moet ze ook de tools voorzien voor heel de samenleving zodat deze aan de slag kunnen. In veel mensen zit enorm veel potentieel maar is de infrastructuur of de middelen niet aanwezig wat voor veel vertraging zorgt of een totale onmogelijkheid bewerkstelligt voor verdere groei en ontplooiing van bepaalde vaardigheden. Het is toekomstmuziek, maar een bedenking voor het onderwijs van de toekomst, voor die groepen die zich willen bijscholen waarbij het in de tienerjaren mislukt is, mensen die bijvoorbeeld een diploma middelbaar onderwijs willen behalen maar hun weg niet vinden naar het reguliere onderwijs zouden via het internet aan extra mogelijkheden kunnen geraken. Ik gebruik de computer dagelijks om te schrijven, om onderzoek te doen en voor networking. Ik roei met de riemen die ik heb, en kan daar prima mee vooruit. Na jaren van tegenslag, sedert mijn prille kinderjaren op sociaal, familiaal en gezondheidsvlak hebben alternatieve mogelijkheden van studie en vrijwilligerswerk mij toch voortdurend actief gehouden, zelfs in moeilijke perioden, dankzij het inernet. Ik heb mezelf volgens mijn interesses, toen ik nog vaak aan bed gekluisterd was wegens ziekten, een kleine universitaire basisopleiding gegeven en kon toch vaardigheden blijven ontwikkelen. Dat ik nu weet waar mij verdere toekomst ongeveer ligt, komt handig van pas als richtingaanwijzer, maar ik had enorm veel kennis en vaardigheden niet kunnen ontwikkelen indien ik geen alternatieven had gezocht. Onderwijs en arbeidsmarkt en de inrichting van het leven zou nog veel vrijer kunnen, zonder de vaste patronen waarbij mensen vroeger of later aan een carrière kunnen beginnen. Uit ervaring weet ik hoe snel men ontmoedigd kan geraken en het opgeven wanneer er bepaalde dingen tegelijkertijd mislopen op het gebied van gezondheid, sociale en familiale zaken. De draad dan telkens terug oppikken is een titanenstrijd, en ik geef mezelf ruim voldoende. Nu denk ik aan anderen die mogelijk in de toekomst met hetzelfde zullen worstelen. De technologie is er, de flexibiliteit kan beter, met zo weinig mogelijke bureaucratie ertussen die dingen bemoeilijken en blokkeren door de overvloed aan wetgeving en regeltjes wat het voor mensen die vooruit willen heel moeilijk maakt soms. De virtuele wereld is handig voor emailverkeer, virtuele vriendschappen, het vergaren van kennis, om dan later in de materiële wereld die kennis en de contacten in het echte leven te gebruiken in een spontaan horizontaal netwerk van mensen die kunnen samen werken op het gebied van vrijwilligerswerk, verenigingsleven, in de cultuur heb ik het zo vaak gedaan als website-ontwikkelaar, forumbeheerder voor een kansengroep, en in de materiële wereld was ik dan weer vaak organisator van meetings voor de mensen die ik op het forum bijstond en waarvoor ik dingen regelde. Alles kon mogelijk gemaakt worden door de goodwill van vele sponsors zodat het vrijwilligerswerk tenminste de kosten dekte (velen in zo'n vrijwilligerswerking werken soms keihard, terwijl ze leven met een inkomen onder de armoedegrens - botsende op beperkingen om wettelijke of bureaucratische redenen), maar de aanhouder wint. Ik heb veel mogen leren, ervaring mogen opdoen, en dat heeft voorkomen dat het ooit helemaal onmogelijk zou worden om me ooit terug helemaal in te schakelen, wellicht op een deels zelfstandige basis in de toekomst, omdat ik kan verder bouwen op ervaring en steeds bijgeschaafde vaardigheden via het volwassenenonderwijs en zelfstudie. Aan de beleidsmakers kan ik alleen maar vragen om voor mensen die in een situatie als ik zijn beland, maar jarenlange verlies van mogelijkheden wegens ernstige gezondheidsklachten om de wetgeving zo flexibel en soepel mogelijk te maken. Het is me opgevallen dat er niet alleen heel veel vrijwilligerswerk gedaan wordt, maar dat ook qua opleiding en dergelijke er zoals eerder nog mogelijkheden uit te breiden zijn met gebruik van het internet. Wie omwille van ziekten op een uitkering terugvalt, maar toch nog wil blijven werken botst ook op moeilijkheden. Ofwel ga je quasi gratis werken, en loont het extra werken amper, ofwel zijn er artsen die mensen te snel schrappen van hun uitkering, ten onrechte, en het tegendeel is ook waar : mensen die zodra ze beginnen te herstellen staan te springen om zich terug in het arbeidsproces in te schakelen, mogen dat soms niet. De wereld op zijn kop: zij die willen worden soms geweigerd, zij die er nog niet voldoende voor hersteld zijn, worden verplicht. Dit gaat niet altijd om menselijke fouten, maar ook door de starre wetgeving en de arbeidsmarkt die veel flexibeler en vrijer moet worden in de 21ste eeuw, omdat we heel vlug de overgang hebben gemaakt op relatief korte tijd naar een informatietijdperk in een kenniseconomie, waardoor er veel dingen veranderen die qua wetgeving en structuren nog steeds niet aangepast zijn aan de mogelijkheden van de tijdsgeest. Ik denk dat het rekening houden met deze elementen voor bepaalde mensen de scholingsgraad zal verhogen, de mogelijkheid om arbeid te kunnen verrichten kan versoepelen, waarbij mensen vrijer gelaten worden en niet beperkt worden door structurele obstakels in de organisatie van een samenleving. Gelukkig kon ik redelijk goed mijn plan trekken en mijn weg vinden doorheen de obstakels die ik tegenkwam maar veel moet men zelf uitzoeken, bij een adminstratieve fout gebeuren er soms ten onrechte verlies van inkomen, zijn er rechtzaken nodig waarbij de rechter dan vaststelt dat er fouten zijn gebeurt. Dit is me overkomen na een lange ziekteperiode toen ik zo snel mogelijk weer wou gaan bijleren maar nog niet in staat was me meer dan een uur per dag te kunnen concentreren. Toch leerde ik via VDAB Online de basics van de opmaaktaal HTML, maar was nog niet door mijn arts goed bevonden om al te kunnen werken. Ik had dit zo duidelijk gemaakt aan het toch behulpzame personeel van VDAB, maar een toevallige niet-opzettelijke menselijke fout door een consulente zette me een half jaar zonder inkomen. Gelukkig woonde ik nog thuis en kon ik terugvallen op de steun van familie, maar de hele bureaucratie en regelgeving maakt het mensen zo moeilijk die niet altijd binnen het gepaste kader vallen van de structuren en mogelijkheden die wettelijk mogelijk zijn voor bepaalde uitzonderingen. De rechter heeft natuurlijk de fout vastgesteld, een medisch onderzoek bevestigde mijn situatie, en alles is perfect rechtgezet na onderzoek door de bevoegde rechtbank. Lang had ik me voorgenomen nooit nog iets deftig van studie te kunnen doen, maar - na een paar keer bijna dood te zijn geweest - ben ik stelselmatig terug er bovenop geraakt, hersteld van een vervelende autoimmuunziekte als gevolg van een virale infectie met complicaties op de lever waarmee ik weer een tweetal jaar out was. Dit alles was de aanleiding voor mij om te gaan mediteren en yoga te doen, voor de rust die het geeft, maar ook om mentaal sterk genoeg te blijven om temidden bepaalde beproevingen in het leven niet op te geven. Als een bureaucratie en wetgeving dingen in het honderd doet lopen, na een kleine fout in het systeem door een foutieve ingave van informatie, kom je nog voor grotere moeilijkheden te staan. Iedereen kan fouten maken, maar de mogelijkheid moet bestaan dat voor die mensen die soms kunnen werken, dan weer ziekteperioden doormaken, en dus buiten de reguliere arbeids-of opleidingsmarkt al dan niet tijdelijk moeten werken, het makkelijker te maken, zodat op de lange termijn gewoon terug in het reguliere circuit kan ingeschakeld worden en men geen jaren verloren is omdat het systeem mensen blokkeert die echt vooruit willen. En zomaar uren op je bed liggen en niks doen is enorm deprimerend. Ik heb het zo'n drie jaar bijna continu ervaren, na de mononucleosis (klierkoorts) die acuut mij fel ziek maakte en chronisch werd. Daarna kwam de intense meditatie-beoefening die in een kundaliniproces deed belanden, maar waarbij gelukkig stelselmatig een compleet zuiveringsproces op fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel niveau in gang werd gezet. Dit is nu grotendeels op een rustiger vaarwater gekomen, maar jongens wat een strijd. Ik hoop dat mensen die uit de reguliere ratrace maatschappij tuimelen, al was het maar gewoon door een simpele tegenslag met de gezondheid, dat het dan knokken is om weer in de positieve spiraal te geraken zodat je weer terug op de rails zit. Met de huidige filosofische en ideologische benadering van de conservatieve partij van Bart De Wever kan dit enkel verbeteren als de structuren in wetgeving worden versoepeld zodat het systeem mensen niet tegenwerkt die via alternatieve wegen toch niet bij de pakken blijven zitten. Als je jaren uitvalt is de draad terug opnemen steeds moeilijker. Ik mag van geluk spreken dat ik bij botsingen door beperkingen in wetgeving en de eerder vermeldde menselijke fout van de consulente een fulltime job aan werk had door van her naar der te lopen om alles in orde te krijgen qua administratie, en wettelijke legaal mijn weg te kunnen vinden. Met veel horten en stoten heb ik dan toch redelijk degelijk onderwijs kunnen vinden, nooit de kans gehad door steeds wederkerende gezondheidsklachten of prorblemen in de privé om in het reguliere circuit een opleiding af te werken, maar hard gewerkt aan mezelf dankzij het internet om nu stilaan de draad terug op te pikken. Mijn huidig begeleidend arts gaf me de raad van nog minstens drie jaar voorzichtig te zijn, regelmatig op bloedcontrole te gaan en het afweersysteem in zijn functie regelmatig na te kijken. Het zit nog steeds onder nul dus functioneert ondermaats, maar ik ben niet meer continu uitgeput, moe en bedlegerig. Dat klachten als fibromyalgie en CVS tussen de oren zit zijn nonsens. Het zijn zaken die door een slecht functionerende afweer ontstaan heb ik gemerkt, door een virale of bacteriële infectie die chronisch wordt. Een combinatie van klassieke geneeskunde, homeopathie, orthomoleculaire behandelingen met véél magnesium en vitamines, in combinatie met een verandering van mijn dieet naar zo vegetatisch mogelijk voedingspatroon heeft mij er bovenop gekregen terug. Velen blijven er een leven lang mee sukkelen, en worden nergens serieus genomen doordat de huidige geneeskunde amper begrijpt hoe dergelijke ziekten ontstaan en genezen hunnen worden. Na tien jaar is eindelijk het meeste uitgeziekt bij mij. De spirituele reset en complete reiniging door het vuur van de kundalini roeide al mijn vroegere trauma's uit mijn systeem waar ik twee boeken aan wijdde ter verwerking. Het bracht mij bij de muziek als activiteit voor een bepaalde periode, en ik zie nu het lichtpuntje dat mijn eigen 'leger' van bloedcellen mijn eigen 'troepen' niet meer aanvallen. Het schijnt zich dan toch te hebben hersteld, met als enige lastige nadeel dat ik nu weer een gezwel moeten laten opereren dat zich gevormd heeft in mijn mond. Daarna hoop ik dat de goden mij vrijwaren van nog meer malaise en miserie en me de kans geven, na tien jaar tijdverlies omwille van de ene ziekte na de andere, zowel fysiek als mentaal (alles hangt met alles samen) me de kans te geven dan toch nog aan een leven te beginnen. Onderweg heb ik veel geleerd, moest ik opnieuw zoveel op mijn dak krijgen, ik denk dat ik het niet zou overleven. De beproevingen en obstakels kwamen zo snel achter elkaar, ik kreeg amper ademruimte, mijn grootmoeder stierf tegelijkertijd, een vriend pleegde zelfmoord, dan nog een vriendin pleegde zelfmoord, de wet van Murphy schijnt dan toch te kloppen, maar omdat die vermoeidheid nu weg schijnt te gaan omdat mijn afweesysteem zich terug schijnt te herstellen naar een normale werking (iets wat ik zelfs niet meer had durven hopen), is er een klein mirakel gebeurd. Ik zag me eindigen in de rolstoel voor de rest van mijn leven als het niet was omgeslagen in de goede richting. Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Voor mensen in de wereld van de klachten als chronische vermoeidheid en fybromyalgie : mijdt stress als geen ander, laat je nakijken op virale en bacteriële infecties en behandel die eerst, en maak kennis met de wondere werking van extra magnesium, samen met de noodzakelijke vitamines en een gezond dieet. Voor mij werk zo weinig mogelijk vlees het beste, men heeft mij ooit verteld dat dit komt omdat ik tot bloedgroep A behoor, in hoeverre de wetenschap dit bevestigd weet ik niet, maar het schijnt te werken. Heel die reeks van tegenslagen en beproevingen op het fysieke, emotionele, mentale en spirituele niveau, waren achteraf bekeken inwijdingproeven geworden op de spirituele weg. Wat onschuldig begonnen was als meditatie-beoefening om al die narigheid te overleven, heeft me middels de kundalini-ontwaking tot een spirituele levensstijl gedwongen, met de nodige experimenten rond vasten enzovoorts onderweg, waarbij ik nu eindelijk mij kan overgeven aan de Tao, aan het leven zelf, onbevreesd, niet teveel af te leiden door wat er in de buitenwereld gebeurt zoals politieke en economische rondslompt, maar met de rotsvaste overtuiging te gaan voor een lang en actief verder creatief bestaan. De heftigheid van mijn eerste spirituele ervaringen die me soms aan mijn bestand deden twijfelen, perioden van uittreding dissociatie en paranormale toestanden over de grens van de psychose deden gaan, zijn uiteindelijk toch terug rustiger geworden. Een paar spirituele gidsen onderweg deden wonderen, want ik was quasi volledig op mezelf aangewezen. Je kan daar echt blijven in steken zonder een wijze raadgever. In België kijkt men je aan alsof je van Mercurius net geland bent als je over zulke zaken praat, dat is meer iets voor in India, waar dit meer een deel is van de cultuur. Omzwervingen langs de wereld van de Loges brachten mij voldoende kennis en inzicht over mezelf en de wereld voor zoverre ik dit nodig heb om dan weer aan te komen waar alles ooit begonnen was tien jaar geleden, bij mezelf. Vroegere leeftijdsgenoten hebben al meerdere universitaire diploma's op zak, een gezin en werk met kinderen en alles erop en eraan. Door die vreemde rollercoaster van ervaringen, waarvan de verklaring binnen de esoterische en occulte broederschappen te zoeken was, gepaard gaan met een lange periode van ziekte, maakte de sjamaan of kunstenaar of een kruising van beide, of de yogi of whatever in me wakker, deed me de gelofte van de boddhisattva doen als een dienende en beschermende factor op te treden voor de mensheid voor zover dit mogelijk is voor mij, en deed me de creativiteit tot een dagelijkse factor in mijn leven maken. Als ik nu de gedichten van Baudelair en anderen lees, dan lees ik tussen de regels wat ze bedoelen. Vele dichters gingen door dezelfde spiritueel-mystieke beproevingen en ik begrijp waar ze het over hebben. In India is het gangbaar dat een spiritueel mens die zich visionair of ziener noemt, automatisch ook dichter wordt, dat is daar doodnormaal. Een dichter is daar altijd ook een ziener in de zin van Rimbaud, maar ik merk het ook bij Charles Baudelair, bij de poëzie van Simon Vinkenoog en bij zovele thema's die terugkomen in populaire muziek, tot films. Het oog dat ziet begrijpt de symboliek omdat dat iets is dat zelf te ervaren is, niet te beschrijven en enkel begrepen wordt na veel studie, meditatie en vrijwillige dienst aan de wereld zonder daarbij iets terug te vragen. Geen geld, geen dankuwel, geen aanzien, geen status. Niks. Dat was een zeer goede leerschool. In de toekomst durf ik indien nodig wel naar buiten treden, want ik heb besloten dat ik zoals men in India voor het dichterschap kiest, bij mij dit meer neigt te evolueren naar het schrijven van essays over wat ik ervaar. Stream of consciousness, dag na dag, en zien wat daaruit voortvloeit. Ik denk dat ik een ontzettend slechte romanschrijver zou zijn. Mijn beweegredenen zijn sociaal. Ik heb tijdens mijn jaren als vrijwilliger gezien hoe het systeem vierkant draait, mensen die op de rand van de zelfmoord zitten die moeten verschijnen voor een raad van dokters en vernederd worden, uitgescholden worden voor comedianten, profiteurs, nietsnutten en huilend een controlearts verlaten, daar tegenover mijn verhaal en dat van vele anderen die vooruit willen, soms een tussenoplossing zoeken van deeltijds werk, deeltijds sociale steun, en niet mogen werken en vriendelijk te horen krijgen dat ze best thuis blijven. Dat raakt kant noch wal. Zelfs bij Unizo en VOKA gaan er stemmen op om de arbeidsmarkt veel flexibeler te maken. Als je weet dat zo'n 25% van de sensitieven alternatieve arbeidstrajecten dienen te volgen, dan dient er inderdaad een flexibilisering te gebeuren van de arbeidsmarkt en de wetgeving. In de partijprogramma's van politieke partijen zie je daar nauwelijks iets over verschijnen. Laat ons hopen dat de Minister van Werk dit dossier eens deftig herziet. En om eerlijk te zijn, ik heb honderden mensen gekend doorheen de jaren als vrijwilliger, ik ben geen één zogenaamde profiteur tegengekomen. Mijn vriendin corrigeert me hier soms in en zegt dat deze groep wel degelijk bestaat, waarom ben ik dan na al die jaren die mensen niet tegengekomen? Dat is alweer een pleidooi om de zondebokken die de politiek creëert in tijden van crisis te ontkrachten in hun bestaansrecht. Enfin, ieder zijn weg en ieder zijn karma. Alles is in evolutie. Werkgeversorganisaties zitten op dit gebied meer in de realiteit anno 2014 dan de wetgever. Ik zal op termijn, als die drie jaren verstreken zijn en ik wonderbaarlijk genoeg als alles goed gaat terug sta op het punt van mijn 18 waar die waanzinnige rollercoaster begon. Ik grijp mijn tweede kans op termijn aan, nu als praktische boeddhist (het woord mysticus gebruik ik niet meer, daar is deze samenleving niet aan toe) op weg naar een verder leven, de Tao volledig omarmd en volmondig 'ja' zeggend tegen het leven. Voorlopig hol ik nog achteraan, maar gezien de tendens die zich voordoet waarbij steeds meer mensen uit de boot vallen, moet er toch ooit ergens in de politieke wereld bij de ministers of het parlements wetsvoorstellen of wetsontwerpen ingediend worden die het mogelijk maken dat mensen via een tussenoplossing deeltijds zich kunnen inschakelen in het arbeidscircuit en deeltijds ondersteund worden. Nu is het alles of niks. Elke mens in de bijstand is een 'profiteur'. Mensen die werkelijk zorgbehoevend zijn worden ten onrechte vernederd en hun recht op uitkering ontzegd, en mensen die willen werken, bijna smeken om terug hun leven op te pikken omdat dat gewoon gezond is en voldoening geeft, mogen niet, omdat het systeem een alles-of-niks verhaal is. Ik ga de database van de wetgeving eens uitpluizen en zien wat er hier wettelijk echt de norm is. Na tien jaar een weg te hebben afgelegd die voor is voor parapsychologen en theosofen leef ik mee met mensen die deze mallemolen van de bureaucratie nog moeten ondergaan. Ik kan alleen maar hopen dat op een dag het onderwijs en de arbeidsmarkt, op basis van de wijze raad van die socioloog in de krant De Morgen om de platgetreden paden te durven verlaten, en een arbeidsmarkt mogelijk te maken die beter is aangepast aan het leven van vandaag in de informatie-en kennismaatschappij. Dat zou al een hele stap voorwaarts zijn. Ik denk dat ik de stap ga wagen als de tijd rijp is richting het zelfstandigenstatuut. Dat wordt dus de sites van Unizo en VOKA uitpluizen in de komende tijd. Of ik kies voor een vzw-structuur gekoppeld aan een goed doel, een armoedeproject ofzo en doe vanuit die invalshoek iets. De mogelijkheden zijn legio, ik zal mijn boontjes wel doppen. Nu neem ik de tijd voor een meditatie. Tegen 16 uur wordt het stap één van de tandbehandeling als voorbereiding op mijn kaakoperatie die spoedig nodig is. Laat ons hopen dat ik dan eindelijk - de Tao volledig omarmend - na tien jaar vertraging aan mijn leven kan en mag beginnen. Wie wil begrepen wat me spiritueel-energetisch gezien overkomen is, moet de boeken van Gopi Krishna maar eens lezen. Hij legt het uit als geen ander. Maar of de wetenschap hier al klaar voor is, dat betwijfel ik. Meditatietijd nu .... Vrede aan iedereen, zélfs aan Bart De Wever!