![kristof Gabriel carina van hooymissen [my ancestor lieven once brewed the beer saint-michael]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuf5AId3Z3RVqmJkfVPVXsz_-LO89rYUHadTXsJnXUtENc6Q3DYO4cH6Ii3cJfHvIOyYLuyB4usNk9rXPfKXqGqnUPGe6D30imXQzsKAEvPnR478_6_CpifikjSMW-V0GLBp8BWPUB_B32/s250/Red+PIll.jpg)
Door GUILLAUME VAN DER STICHELEN
Hij zou in een hangmat kunnen hangen onder een palmboom op Barbados. Maar hij zit in 'Reyers laat'
Je moet het hem nageven, Marc
Coucke. Terwijl zijn collega-miljardairs hun best doen om hun gezicht en
hun geld verborgen te houden voor de Belgische bevolking, zet hij zich
vooraan op de barricade om het ondernemerschap te verdedigen en aan te
moedigen in zijn land. Hij is niet te beroerd om de dingen bij naam te
noemen en het fiscale systeem dat hem nu bevoordeelt "oneerlijk" te
noemen.
Hem ontbreekt volledig het cynisme van de oude adel die zich afsluit achter hoge hekken die één keer per jaar open mogen om het gepeupel te laten rondwandelen op hun domein. Het ondankbare gepeupel, zo noemen ze het. Al eeuwen. Dom volk dat niet begrijpt wat het betekent om een bedrijf te doen draaien.
Toen ik zelf in 1978 een café begon bij de Grote Markt in Antwerpen, was het de eerste goede raad die ik kreeg van de vorige uitbaatster: "Jongen, laat nooit in uw kas kijken. Mensen begrijpen dat niet. Ze denken dat het geld in uw schuif het geld in uw zak is."
Het is een filosofie die onze overheid en haar gefortuneerde kaste altijd hebben gerespecteerd. Vivons heureux, vivons cachés. Terwijl politici bij elke verkiezing uitpakten met de grote lasten die ze oplegden aan de 'bazen', gaven ze via achterpoortjes blinde voordelen aan bedrijven om toch maar in het land te blijven. Het idee erachter was heel eenvoudig: Zware sociale lasten, je krijgt het allemaal terug als je de zaak verkoopt en gezien de chaos in fiscaal Europa vind je altijd wel een plekje waar je zuurverdiende centen veilig zijn.
Dat café heb ik een jaar later verkocht met een miljoen Belgische frank winst. Ik heb daar geen centiem belasting op betaald. Maar een dienster officieel inschrijven ging niet, die lasten waren te hoog. De fiscus stimuleerde de verkoop van aandelen, en ontmoedigde de aanwerving van personeel. Het is op dat vlak in veertig jaar tijd alleen maar erger geworden. Er is een reden waarom mooie Belgische merken als Electrabel, Côte d'Or, Fina en nu ook Omega Pharma niet langer Belgisch zijn.
Het opmerkelijke en het nieuwe van een ondernemer als Marc Coucke is dat hij zich niet verstopt. Een jaar geleden al zei hij in 'Reyers laat' dat het systeem niet deugt. Hij herhaalde het deze woensdag bij Kathleen Cools. Hij toont zich. Hij spreekt zich uit over zijn rol in de samenleving. Hij spreekt zich uit over de toekomst van het land. Als hij zich in de razende mediadrukte dom uitdrukt over belastingen als "storten in een bodemloze put", dan heeft hij de beleefdheid om zelf op tv te komen uitleggen wat hij daarmee precies bedoelt. Het systeem is uit evenwicht. De overheid is te veel 'overhead'. Werknemers verdienen te weinig en werkgevers betalen te veel (tenzij ze hun bedrijf verkopen).
Je kunt het eens zijn met Marc Coucke, of je kunt het oneens zijn. Maar je weet wie hij is, en wat hij denkt. Hij komt ermee naar buiten. Jarenlang is onze industrie geleid geweest vanuit de veilige schaduw van rijke salons. Ver weg van de media. Ver weg van het klootjesvolk dat toch alleen maar zaagt om meer.
Coucke durft. Hij zou in een hangmat kunnen hangen onder een palmboom op Barbados. Maar hij zit in 'Reyers laat', trotseert de kritiek en hij toont begrip voor het onbegrip van de mensen. Dit is een heel ander soort ondernemer dan onze samenleving gewend is.
Hem ontbreekt volledig het cynisme van de oude adel die zich afsluit achter hoge hekken die één keer per jaar open mogen om het gepeupel te laten rondwandelen op hun domein. Het ondankbare gepeupel, zo noemen ze het. Al eeuwen. Dom volk dat niet begrijpt wat het betekent om een bedrijf te doen draaien.
Toen ik zelf in 1978 een café begon bij de Grote Markt in Antwerpen, was het de eerste goede raad die ik kreeg van de vorige uitbaatster: "Jongen, laat nooit in uw kas kijken. Mensen begrijpen dat niet. Ze denken dat het geld in uw schuif het geld in uw zak is."
Het is een filosofie die onze overheid en haar gefortuneerde kaste altijd hebben gerespecteerd. Vivons heureux, vivons cachés. Terwijl politici bij elke verkiezing uitpakten met de grote lasten die ze oplegden aan de 'bazen', gaven ze via achterpoortjes blinde voordelen aan bedrijven om toch maar in het land te blijven. Het idee erachter was heel eenvoudig: Zware sociale lasten, je krijgt het allemaal terug als je de zaak verkoopt en gezien de chaos in fiscaal Europa vind je altijd wel een plekje waar je zuurverdiende centen veilig zijn.
Dat café heb ik een jaar later verkocht met een miljoen Belgische frank winst. Ik heb daar geen centiem belasting op betaald. Maar een dienster officieel inschrijven ging niet, die lasten waren te hoog. De fiscus stimuleerde de verkoop van aandelen, en ontmoedigde de aanwerving van personeel. Het is op dat vlak in veertig jaar tijd alleen maar erger geworden. Er is een reden waarom mooie Belgische merken als Electrabel, Côte d'Or, Fina en nu ook Omega Pharma niet langer Belgisch zijn.
Het opmerkelijke en het nieuwe van een ondernemer als Marc Coucke is dat hij zich niet verstopt. Een jaar geleden al zei hij in 'Reyers laat' dat het systeem niet deugt. Hij herhaalde het deze woensdag bij Kathleen Cools. Hij toont zich. Hij spreekt zich uit over zijn rol in de samenleving. Hij spreekt zich uit over de toekomst van het land. Als hij zich in de razende mediadrukte dom uitdrukt over belastingen als "storten in een bodemloze put", dan heeft hij de beleefdheid om zelf op tv te komen uitleggen wat hij daarmee precies bedoelt. Het systeem is uit evenwicht. De overheid is te veel 'overhead'. Werknemers verdienen te weinig en werkgevers betalen te veel (tenzij ze hun bedrijf verkopen).
Je kunt het eens zijn met Marc Coucke, of je kunt het oneens zijn. Maar je weet wie hij is, en wat hij denkt. Hij komt ermee naar buiten. Jarenlang is onze industrie geleid geweest vanuit de veilige schaduw van rijke salons. Ver weg van de media. Ver weg van het klootjesvolk dat toch alleen maar zaagt om meer.
Coucke durft. Hij zou in een hangmat kunnen hangen onder een palmboom op Barbados. Maar hij zit in 'Reyers laat', trotseert de kritiek en hij toont begrip voor het onbegrip van de mensen. Dit is een heel ander soort ondernemer dan onze samenleving gewend is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten