Hugo Camps : Geluk is als sneeuw: het overkomt je, in vlagen en slagen [Dutch]

Dissidentie mag ook. Onder die vlag vaart Hugo Camps elke donderdag.

Bij de presentatie van zijn magnum opus Het verdriet van België verloor Hugo Claus even zijn zelfbeheersing. Heel ongewoon voor de schrijver die in alle omstandigheden een stoïcijnse boeddha bleef. Maar deze keer ontplofte hij bij de vraag van een jonge journaliste: "Bent u gelukkig, meneer Claus?" Uit zijn monkellachje vertrok een steekvlam. "Of ik gelukkig ben? Hoe durft u dat aan een kunstenaar te vragen, mevrouw? Stupide." Abrupt stond hij op. Ik hoorde hem nog nafoeteren: "Wat moet je nou met geluk?"

Aan de KU Leuven menen ze het te weten na een grootschalig onderzoek: geluk is maakbaar. Volg de tips van de rondreizende 'Ambassador of Happiness & Quality of Life', Leo Bormans, en een hemel opent zich. Deze scheurkalenderillusionist noemt zichzelf inspirator, maar voor evenveel geluk wordt hij ontmaskerd als een sluw zakenmannetje: handel in windowdressing.

Als wetenschappers tot de conclusie komen dat geluk maakbaar is, rijst de vraag hoe wetenschappelijk ze nog zijn

Als wetenschappers tot de conclusie komen dat geluk maakbaar is, rijst de vraag hoe wetenschappelijk ze nog zijn. Ik proef eerder de logica van een goeroe. Hugo Claus had gelijk: geluksvragen ten persoonlijken titel hebben weinig maatschappelijke relevantie. Ze horen zelfs niet gesteld te worden, uit fatsoen.

'Ben je gelukkig?' is een vraag voor twee geliefden aan de rand van het bed. In de publieke ruimte wordt het meteen een gênante striptease, indecent. Het geluksonderzoek van de universiteit is uiteraard geëindigd in een boek met tips. Geheel in de nattevingerstijl van Bormans: "Dans vandaag, met iemand of met jezelf." Bij zoveel onnozelheid verlang ik alleen nog naar wurgseks.

Dansen: hatelijke tip voor een werkloze arbeider van Ford Genk die al een jaar tevergeefs op zoek is naar brood voor zijn kinderen. Gelukstips zijn doorgaans erger dan ongeluk. Op het moment dat de illusie van een geweldige gelukservaring wordt voorgekauwd, is de roes al weg. Het is zoals gepruts aan de blaadjes van een roos - weg roos dus.

'Ben je gelukkig?' is een vraag voor twee geliefden aan de rand van het bed. In de publieke ruimte wordt het meteen een gênante striptease, indecent

De sociaaldemocratie heeft er twintig jaar over gedaan om tot de vaststelling te komen dat de samenleving niet maakbaar is. Er bestaat geen medicijn tegen individualisering en fragmentatie. Getuige ook de leegloop in volkshuizen en partij. Als de samenleving al niet maakbaar is, dan de mens zeker niet. Toch niet langs imperatieve lijnen van een geluksmodel met de esoterische hoempapa van Bormans.

Het is begrijpelijk dat universiteiten zich graag laten kennen als seismografen van het dagelijkse leven. Het creëert populariteit en empathie. Een onderzoekje naar de staat van geluk doet het altijd goed. Alleen lijkt de wetenschappelijke basis dun ijs. De slachtoffers van de rampvlucht MH17 bijvoorbeeld waren die ochtend op Schiphol doodgelukkig. Dat geluk bekochten ze luttele uren later met de dood.
Ook wetenschap?

De geluksindustrie ten spijt, is geluk weinig anders dan een vluchtige état d'âme, zeker geen businessmodel of leer. Ook daarom heeft Hugo Claus gelijk: je kunt er beter niet naar vragen.

Geluk is als sneeuw: het overkomt je, in vlagen en slagen.

Bron : http://www.demorgen.be/opinie/geluk-is-als-sneeuw-het-overkomt-je-in-vlagen-en-slagen-a2125868/

Hieronder nog een kritische kanttekening door een scherp analyst, aan het woord, de wijze dokter Dirk De Wachter met zijn pleidooi om momenten van ongeluk toe te laten als deel van het leven.