Waarnemen en gewoon zijn

Ik breng veel tijd online door, dat is lange tijd mijn meditatie geweest, meer concentratie eigenlijk, de stap die aan een meditatieve toestand vooraf gaat. Op die tijd kan ik intens geconcentreerd enorm veel informatie verwerken. Nu voel ik stilaan de drang om terug naar het cursusblok met de pen handmatig dingen te gaan uitschrijven. Ik ben ook weer aan het lezen, momenteel de gedichten van Baudelaire en Rimbaud. Cultuurminister Sven Gatz sprak er al over hoe Orwell's 1984 steeds meer een realiteit aan het worden is, en gezien het woelige trajcct dat ik al heb afgelegd met spirituele uitdagingen en avonturen kan ik me wel in de protagonist van het verhaal herkennen. Benieuwd waar deze wereld naartoe zal evolueren, maar we moeten beseffen dat we hem wel samen scheppen. Opiniemakers, schrijvers, journalisten, nieuwsankers, makers van documentaires kunnen de publieke opinie kritische vragen laten stellen, zodat de verdere evolutie van onze wereld toch min of meer democratisch en met een sterke, kritische publieke opinie erbij betrokken gevormd wordt. Ik ga dadelijk eens goed bijslapen en opgaan in gewoon waarnemend bewustzijn, gewoon zijn, dat we altijd al zijn geweest, volgens de lessen van de jnana yoga. Ook neem ik me voor de komende week het mentale proces wat in te ruilen en me min of meer terug te trekken, met de schrijfblok en pen bij de hand, verder weg van de computer, gewoon waarnemen en zijn en van daaruit blijven lezen. Ik ben een enorm slecht romanschrijver maar misschien moet ik me daar toch ooit eens wagen. Een verhaal, daar kan je veel mee meegeven, in beeldspraak, als in mythen, die tot ieders verbeelding spreken en die ook iedereen intuïtief kan begrijpen. Men werd mij ooit verteld dat ik vroeger als vrijwillig journalist sterk was in essays, maar ik wil mijn grenzen verleggen. En wat de acties in Antwerpen betreft, ik sta aan de kant van de betogers, maar heb mededogen voor de politiemensen, die mogen niet nodeloos slachtoffer worden onnodig geweld, die doen uiteindelijk hun werk, maar ... ik heb gezworen om altijd de kant en stem van de ünderdog te kiezen, de zwakste in elk verhaal, en dat zal niet vlug veranderen. Ook neem ik me voor regelmatig naar de bibliohteek te gaan. Misschien Het Verdriet van België nog eens herlezen, een sterk boek. Na al mijn onderzoekingen weet ik dat de komende tijd ons leven nog enorm zal veranderen, of dit meer de Orwelliaanse richting zal uitgaan of niet, hangt van onszelf een beetje af. Een mens mag nooit zijn eigen kracht vergeten. Tenslotte durf ik soms ongezouten mijn mening geven, in mijn hart respecteer ik ieder levend wezen en heb ik met niemand kwade bedoelingen. Nu is het tijd om wat uit te rusten. Er zal nog hard gezocht en gewerkt moeten worden om op vijf jaar tijd iets uit te bouwen waarbij het creatieve, de sociale bewogenheid en bekommernis om de zwaksten kan samenvoegen tot één of andere activiteit - zolang mijn gezondheid het me toelaat. Een vriend van mij heeft jaren nuttig werk geleverd, ondanks voortdurende heisa met zijn gezonheid en heeft de maatschappij vele diensten kunnen bewijzen. Een mens is niet gemaakt om bij de pakken te blijven zitten, tegelijkertijd vind ik wel dat mensen uit bijvoorbeeld de Vierde Wereld, dat men die met rust moet laten en niet moet laten verkommeren. Tussendoor doe ik ook wat onderzoek naar het reilen en zeilen van het leven bij de allerzwaksten. Daarbij was ik verbaasd te lezen dat 25% van de Belgische bevolking laaggeletterd is. Dan mogen we toch niet voor iedereen de lat even hoog leggen. Misschien kan ik ooit - al schrijvend, verhalend, nog dingen betekenen voor sommigen.