Positively forward [Dutch]

Gezien de tijdsgeest blijf ik hard doorwerken met onderzoek, het lezen van het verdere werk van Aurobindo, wat ongelooflijk rijk is aan geschiedenis en visie. Los van complottheorieën denkt het na over een mogelijk komend wereldrijk en hoe dat er dan wel zou moeten uitzien. Er is veel informatie en disinformatie op internet en ik tracht goede bronnen te raadplegen, en Aurobindo had een visie, net zoals mensen als Jeremy Rifkin en meer in eigen land professor Paul De Grauwe dat hebben rond de economie.

De vraag die ik voor mezelf gesteld zie is - tijdig geopereerd geraken (er werd me aangeraden hier niet te lang meer mee te wachten) en dan gestaag blijven proberen te blijven helpen waar ik kan, met de focus op een zoveel mogelijk verrichten van het vooruit helpen van de samenleving.

Ik ben gegroeid van een rebelse, anarchistische rock 'n roll muzikant, naar een praktiserend yogi die geboeid is continu bij te leren. Er wordt nogal neerbuigend gedaan over mensen met een bepaalde hooggevoeligheid die je bij de beste schrijvers, kunstenaars, musici, acteurs enzomeer aantreft, ze hebben zeker een waarde in de samenleving en ik ben blij dat ik daar jaren vrijwilligerswerk mocht rond doen. De verrekte gezondheidsklachten werken steeds tegen maar ik laat me niet meer uit mijn lood slaan. Ik laat me gewoon leiden door in het nu te leven en innerlijk aanvoelen wat telkens de volgende stap is.

Anarchist ben ik niet meer, wel een vrijdenker, maar mijn anarchisme was slechts een losrukken van alles wat me blokkeerde om vooruit te geraken in het leven, nu ik ouder en wijzer ben geworden snap ik dat ik daar niet in wil blijven hangen. Regeringen mogen er zijn als ze rechtvaardig zijn, hetzelfde geldt voor leiders. Ik kan uiteindelijk met zoveel mensen overweg, maar maak me wel zorgen rond de situatie waar we inzitten. Een reden te meer voor mij om voort te blijven werken. Mijn laatste tien jaar van 50% op bed liggen uit te zieken, afgewisseld met ziekenhuisbezoeken, dwongen me tot autodidactie, en ik ben blij dat ik veel tijd tenminste nuttig heb besteed, aangevuld met vrijwilligerswerk. Dit blog doet voorlopig - bij gebrek aan beter - ook een beetje dienst als hulp voor al wie mogelijk baat zou kunnen hebben bij het verzamelde materiaal.

Of numerologie al dan niet waar is, ooit was een jaaranalyse voor mij uitermate correct in het verleden, dus stel nu dat er iets van waar is, en ik in mijn latere dertiger jaren toch van mijn creativiteit op een eerlijke manier iets zou kunnen verdienen, zou ik dat absoluut aanvatten om goede dingen mee te doen. Hoe dat allemaal vorm moet krijgen weet ik nog niet, wat vast staat : voor mij part mag ik op termijn flink rijk worden, op voorwaarde dat na mijn dood alles netjes wordt verdeeld onder mijn petekind een stuk, en de rest aangewend wordt voor de hulp aan de allerzwaksten in de samenleving: armen, zieken, invaliden, daklozen ....  Enfin, dat is toekomstmuziek. Mijn leven is momenteel gevuld genoeg, in de omgeving gebeuren er ook voldoende dingen waar ik discreet over moet zijn, maar verder hou me strijdbaar overeind. Ik heb er vertrouwen in dat alles zich aanreikt op de juiste moment. Een wijs maatschappelijk assistent spoorde me al aan de gitaar bijvoorbeeld terug op te nemen, dat tracht ik in de toekomst terug te doen, voorlopig is het geschreven woord dé manier om veel te ordenen, en ik merk dat er sommige mensen toch gebaat zijn bij wat hier verzameld wordt.

Mijn leven zal te kort zijn om alles nog te willen doen wat ik graag gerealiseerd zou willen zien, maar ik doe het stap voor stap, en ben ondanks de moeilijke maatregelen die de regering nu treft, toch aangenaam verrast door het positieve dat er beweegt, in een stad als Antwerpen, een land als België binnen het continent Europa. Goede doelen sponsoren, zoals armoedeprojecten van de Verenigde Naties, of de Millenium Developmental Goals, is me momenteel via juridische weg verboden, omdat men vond dat ik mezelf aan het uithongeren was en teveel wegschonk. Ik moet inderdaad leren begrenzen en zelf nog iets overhouden. Zo leer je van elke situatie iets bij.

De yoga houdt me gezond, het zou meer ingezet moeten worden in de gezondheidszorg, het is een ongelooflijk krachtig middel om goed te blijven en het is een medicijn tegen onnodig geweld en agressie, zoals de Dalai Lama terecht opmerkt. Ik kan er telkens op terugvallen, goede moed uit putten en constructief blijven vechten om aan mezelf te werken, en van daaruit aan de wereld.

Ik vraag me enkel af hoe ik pragmatisch het beste te werk kan gaan, veel teksten die ik doorheen de jaren heb bestudeerd zijn van visionairen die soms tot 500 jaar in de toekomst gaan, daar hebben de meesten weinig aan. De kunst is om bepaalde ideeën via het geschreven woord, of via de muziek te vertalen, dat lijkt me de enige manier als je min of meer een mysticus geworden bent.

Politiek, dat noodzakelijk kwaad, ik hou me er zoveel mogelijk van weg, respecteer ieders visie, maar ben wel bekommerd om de zwaksten. Als de bodem van de piramide instort, zakt heel de boel in, dat moet iedereen goed beseffen. De ketting is zo sterk als de zwakste schakel. Het eigen schuld, dikke bult-verhaal als je uit de boot valt, dat nu zo populair wordt omtrent armen en werkenden, is niet mijn visie, na mijn ervaring als vrijwilliger in de vergeetput. Dat wil niet zeggen dat ik schrik heb van een activeringsbeleid, een OCMW-medewerkster zei me ooit : 'Jou moeten ze afremmen, in plaats van activeren, voor je eigen gezondheid', maar een sociale samenleving is eerlijk georganiseerd, voor werkende, voor bedrijven, voor zelfstandigen, voor armen, voor zieken. Niemand mag vergeten worden. Een maatschappij is een coherent, samenhangend geheel, en als het evenwicht teveel verstoord raakt, creëert dat onrust en in het slechtste geval opstand en revolutie.

Met alle respect voor vriend Mehal Rockefeller, maar Warren Buffet heeft gelijk dat de meest vermogenden wél wat meer lasten mogen dragen. De balans is nog ver van evenwichtig. Soit, mijn eeuwige pleidooi voor de zwaksten leer ik niet vlug af.

Ik hoop nog ooit een degelijk boek te kunnen neerpennen in de toekomst, zodat ik niet herinnerd hoef te worden als iemand die bijvoorbeeld enkel het hedonisme verdedigde, dat moet je zien in de tijdsgeest, ik leef nu veel meer stoïcijns.

Ik weet dat ik nog zo weinig weet, en nog zoveel te leren heb, en ik blijf als een bewust burger mijn strijd voortzetten, iedereen in zijn waarde latend, met respect voor mijn eigen mening en leven, maar met evenveel respect voor de meningen en levens van anderen.

De rust is min of meer stabiel in mijn leven, ik word niet meer belaagd door een agressieve bovenbuurman die me aanviel met een baseballknuppel, waardoor ik het beu werd en naar India wou liften en van daaruit naar Tibet wou reizen. Er werd ingebroken bij mij, er verdwenen spullen in mijn woning, meermaals heb ik mijn slot vervangen. Ik werd zelden geloofd wanneer ik dit kenbaar maakte aan mijn omgeving. Mijn poging naar Tibet te geraken werd gezien als een uiting van paranoia voor denkbeeldige vijanden. Toen het te laat was, werd uiteindelijk na een aanval die buurman veroordeeld voor de correctionele rechtbank van Antwerpen voor opzettelijke slagen en verwondingen. Een overbezorgde moeder liet me opsluiten - met een smoesje werd ik erin geluisd en ik bracht quasi een jaar in gevangenschap door. Daar bleef ik mediteren en vroeg ik de Hogere Wil in te grijpen in deze uitzichtloze strijd. Toen ik terug in vrijheid werd gesteld bleek de gevaarlijke buurman te zijn overleden, plotseling doodgevallen, op mysterieuze wijze gestorven toen ik opgesloten zat, alsof de natuur er zich zelf mee gemoeid had. Dat ik post had gekregen van een enorm succesvolle en beroemde popster, zelfs van meer dan één, werd ook gezien als een uiting van een hol geslagen fantasie, waarvoor ik ook alweer vijf maanden in opsluiting kon gaan zitten omdat men aan mijn verstand twijfelde. De arts daar snapte het ook niet goed wat ik daar kwam doen.

Er speelde ook duidelijk een spirituele crisis me parten, pogingen bepaalde ervaringen aan mijn omgeving kenbaar te maken, resulteerden in onbegrip en voor gek verklaard te worden. Ik praat hier nu zelden over met mijn moeder, vader zijn ogen zijn zélf aan het opengaan, dankzij de kracht van het internet, facebook enzomeer.

Ik heb gewoon pech gehad, zegt mijn vriendin vaak: 'Jij maakt ook zo'n gekke dingen mee die enkel in films gebeuren, zoals onderhandelen met een Rockefeller over groene energie en post krijgen van popsterren'. Nu respecteer ik de mensen die ik in mijn leven ontmoet, en die zijn nu eenmaal van alle lagen van de bevolking, van allerhande nationaliteiten en van politieke families over heel het spectrum. Ik vind dat boeiend en verrijkend om te leren van zovele verhalen, vaak tegengestelde visies en daardoor te groeien.

Wat je onderweg leert en ziet tijdens zo'n rollercoaster van een avontuur tijdens al wat je overkomt, maakt je nederig, wijs en vooral : activeert je hele wezen om de mistoestanden die jezelf aangedaan zijn en die je bij anderen gezien hebt, te verbeteren. Ik heb inmiddels een redelijk sterk en stabiel, vertrouwd netwerk waar ik op kan bouwen, met soms zelfs machtige en rijke mensen tussen. Ik blijf mezelf, maar iedereen kan van elkaar leren en ik blijf trouw aan mijn waarden : mezelf blijven verbeteren en zolang en zoveel mogelijk waar mogelijk is toch nuttig bezig te blijven.

Ik heb al zo hard gewerkt - vooral vrijwillig, er nooit geld voor gevraagd, en wordt nog steeds voor velen - die me niet in een vakje kunnen plaatsen - nog steeds als een nutteloze afwijkeling beschouwd. Zelfmoord ga ik er zeker niet meer voor proberen plegen, been there, done that, ik tracht mijn dharma, mijn taak, goed uit te stippelen en me zo nuttig mogelijk te maken, en dat mijn gezondheid regelmatig instort heb ik al ingecalculeerd, maar dat ontmoedigt me hoegenaamd niet. Ik weet dat ik op bescheiden wijze toch goede dingen in gang heb kunnen steken en velen heb mogen helpen als vrijwilliger. Ik was mijn omgeving ooit zo beu wegens het onbegrip, dat ik wellicht al aan de kanten van Tibet had vertoefd, indien men mij niet had geblokkeerd en opgesloten. Mijn taak ligt nu voorlopig hier, en ik tracht constructief toch met de middelen die ik heb een meerwaarde te zijn voor mijn omgeving en samenleving, en vooral : bruggen te bouwen. Ik heb het gevoel dat ik nog lang en gelukkig ga leven. De positieve krachten in de wereld geven me voldoende moed : de journalisten, juristen, kunstenaars, bestuursmensen, sociale werkers, die het hart op de juiste plaats hebben, en de vele sociaal bewogen, vaak jonge mensen, in alle lagen van de samenleving zijn er nog steeds, het is niet alleen maar kommer en kwel.

Wat mij nog het meeste drijft is niet het bestuderen en ontwikkelen van het supramentale en het kosmisch bewustzijn, maar het verbeteren van de levenssituatie in de vergeetputten van de samenleving. De psychologie dient het transpersoonlijke / integrale op termijn te bestuderen en te integreren, en de wantoestanden rond internering trek ik me nog steeds aan, dat is de Bert Anciaux in mij, denk ik. Goed, een vriend zei me eens dat ik me dat allemaal niet meer moet aantrekken en verder moet denken, maar er kan nog veel verbeteren, zeker ook juridisch. Ik heb geloof in de positieve krachten binnen de psychologie, de geneeskunde in het algemeen en de advocatuur en de magistratuur om daar op lange termijn verbetering in zien te komen. Hier op mijn blog staan links genoeg over talloze onderwerpen, of ik het later allemaal nog uitgewerkt zal krijgen weet ik niet, maar ik alvast wat research gedaan, en heb mijn eigen ervaring natuurlijk, ook als vrijwilliger. Anyway, allemaal taboe-onderwerpen waar niet hardop over gesproken wordt uit schaamte, maar die in de toekomst vanzelfsprekende dingen zullen zijn, meer mainstream.

Mijn vraag blijft : hoe ga ik dat vrije, rock 'n roll zieltje van vroeger kunnen integreren met die mediterende mystiekeling die ik geworden ben. Ik heb er stilaan echt veel goesting in om de toekomst toe te lachen, vooral door mezelf te blijven. Ik kon vroeger een harde, botte rotzak zijn in mijn jeugd, ben de overgevoelige introvert geworden, waar volgens mijn analyse een verdoken extravert in zit die wacht op het juiste weg op zijn weg naar buiten. En mijn bijna bezeten obsessie het lot van al wie anders is te verbeteren zal nog wel wat afnemen. Als je een buitenbeentje bent, hoeft dat geen tegenvaller te zijn, integendeel.

Het alle-aandacht opslorpende middelpunt van de belangstelling zijn heeft me nooit goed afgegaan, ik deed liefst mijn ding en liet anderen met plezier de show stelen. Madonna reikt interessante dingen aan waar ik me verder in ga verdiepen, haar facebook volgend. Ik las nog een mooie quote bij Lao Tse of was het Confucius : "Stop ermee iets of iemand te worden, en dan vind je het!" (parafrase). Op televisie zie ik een interessante band hun verhaal doen, iets wat ik bewust heb overgeslagen, de grote media-aandacht. Ik geef liefst anderen achter de schermen een zetje, en blijf verder rustig bescheiden mijn ding doen.

Schrijven werd mij ooit aangeraden door een leraar Nederlands. Het is dé activiteit voor wie een redelijk kluizenaarsgehalte in zich draagt. Tegelijkertijd, met de juiste mensen op de juiste plaats is samen dingen ondernemen geeft een ultieme kick.

Op televisie zie ik iemand open over stotteren praten. Ik deed het ooit over psychose, een getuigenis waar ik nu helemaal anders op terugkijk, na een studie van de werken van Dr. Grof en anderen, dat slechts een spirituele noodtoestand was - zoals David Lukoff, Stan Grof en anderen zelf hebben gezegd, die zijn dan dokters geworden. Als ik rond zo'n uitzending rond het thema transpersoonlijke psychologie ooit mijn verhaal zou kunnen doen: mét plezier. Het is geweldig hoe meer mensen de moed nemen om taboe's te doorbreken. Ik weet persoonlijk dat heel veel succesvolle, getalenteerde en creatieve mensen met moeilijkheden worstelen. Ik noem geen namen uit respect voor de privacy, maar enorm grote namen worstelen met enorme taboe'-fenomenen, ik heb ooit nog bekende mensen bij mij thuis gehad uit de muziekwereld die om raad kwamen vragen.

Nu mag de rock 'n roll stilaan terug komen binnen de yoga en de creativiteit mag gaan stromen in de toekomst. Na mijn verder onderzoek rond avatars weet ik dat de Kalki-avatars binnen 427.000 verwacht wordt, de Maitreya verwacht theosoof Judge pas over enkele duizenden jaren ten vroegste. Alles wat in tussentijd langskomt op spiritueel gebied zijn tussentijdse leraren zoals een Aurobindo (die tevens wél als Avatar wordt herkend), of een Krishnamurti. Om maar duidelijk te maken : de grote Avatar is pas voor binnen 427.000 jaar. In tussentijd kunnen er nog boeddha's en boddhisattva's opduiken die wel enig lichtgevend werk kunnen doen, maar nooit van het kaliber als een Kalki aan het eind van de Kali Yuga zal doen. Althans voor zover ik mijn huiswerk heb gemaakt. Ik heb het yoga-pad gekozen, geïnspireerd door het boeddhisme en creativiteit is één der weinige manieren als doorgeefleuk. Ik blijf vooral nederig, maar de absolute ernst doorprikken moet soms eens kunnen. Het liefst zou ik gewoon nog veel, veel schrijven, ik verdiep me nu in Simone Weil na een interessante link op facebook bij Madonna. Inspirerend is hoe mensen iets mooi nalaten, zoals Weil met haar werken, ik wil vooral nog heel lang leven, het leven is pas begonnen, en het zal nog wel enige tijd duren alvorens ik een dienstbare, creatieve activiteit kan vinden die niet verlieslatend is.

At least I've found peace with the Gods :-)