![kristof Gabriel carina van hooymissen [my ancestor lieven once brewed the beer saint-michael]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuf5AId3Z3RVqmJkfVPVXsz_-LO89rYUHadTXsJnXUtENc6Q3DYO4cH6Ii3cJfHvIOyYLuyB4usNk9rXPfKXqGqnUPGe6D30imXQzsKAEvPnR478_6_CpifikjSMW-V0GLBp8BWPUB_B32/s250/Red+PIll.jpg)
Ik ga u een onderzoeksontwerp voorleggen dat deel uitmaakt van een
nieuwe richting op het gebied van gezondheid, hoofdzakelijk wat de
voorzorg en bevordering daarvan betreft. Feitelijk moet worden gesproken
over de maatschappij van gisteren ten opzichte van die van morgen. Tot
nu toe hebben wij geleefd in een maatschappij met een piramidale
structuur, waar het hoofd over de basis regeert, waar het kleine aantal
beslist voor het grote aantal op alle gebieden van de maatschappij - de
arts is bijvoorbeeld ten opzichte van de te behandelen personen de
allerlaatste beoordelaar -, waar de patiënt dus volkomen ondergeschikt
is aan alle deskundigen, of dit nu gezondheid, opvoeding, economie of
iets anders betreft. Maar nu oriënteren wij ons op wat men het tijdperk
van de Waterman noemt.
De sociale veranderingen zijn nog nauwelijks merkbaar als men er geen aandacht aan besteedt: wetenschappers bijvoorbeeld, als men dit gebied beschouwt, of ambtenaren op het gebied van de politiek die bepaalde inlichtingen bezitten, wisselen deze met elkaar uit - zo ongeveer als het net dat de Rose-Croix Universiteit gaat opbouwen - maar op informele wijze zonder enige structuur. De interpersoonlijke relaties zonder enige band zullen op een gegeven moment een spinneweb vormen. Iemand zal met iemand anders van gedachten wisselen, die weer met iemand anders in verbinding zal treden. Dit zal op een gegeven moment een netwerk van onderlinge hulp vormen.
Dat zal dan de maatschappij van de Waterman aankondigen, waarin iedereen volgens de wet van de theocratie een gezondene van God zal worden; waarin iedereen verantwoordelijk zal zijn voor zichzelf en zijn eigen weg zal vinden. De mensen zullen in hun eigen innerlijk hun ware functie vinden. In de Rozekruisersleringen wordt dikwijls gezegd dat niemand beter dan wijzelf, kan doen wat wij te doen hebben. Dus als wij waarlijk onze functie vinden, zal niemand zijn taak, in vergelijking met een ander, op dezelfde wijze vervullen, zelfs als anderen gelijksoortige functies vervullen. Er bestaat reeds een complementariteit en iedereen draagt zijn steentje bij, levert zijn bijdrage, zodat niemand wordt buitengesloten, niemand de ander probeert uit te schakelen of zijn plaats in te nemen. Hoe neemt men de zorg voor zichzelf op zich? Hoe brengt men individuen ertoe de zorg voor zichzelf op zich te nemen? Het is thans mogelijk - en dit is een geheel persoonlijke analyse - met een zeer beperkt aantal voorbeelden in de maatschappij ongeveer drie niveaus vast te stellen. Er is een eerste niveau van personen die nog in het tijdperk van de Vissen leven en in het geheel geen verlangen koesteren naar het tijdperk van de Waterman over te gaan. Deze mensen hebben vertrouwen in alle bestaande structuren, willen liever aan de zorg van geneeskundigen en regeringen worden overgelaten dan de zorg voor zichzelf op zich te nemen, en voelen zich daar goed bij. Men moet hun wil eerbiedigen; zij zullen doorgaan met voor zich te laten zorgen.
Er is een andere groep personen, die enigermate wensen deze toestand te verlaten. Deze mensen zijn bijvoorbeeld degenen die belangstelling hebben voor alternatieve geneeswijzen. Zij hebben de wil iets verder te gaan. Het zijn dus reeds neofieten die een schrede doen op het mystieke pad.
Vervolgens zijn er degenen die gereed zijn op de anderen vooruit te lopen, hen voor te gaan, omdat zij deze etappe van de mensheid hebben bereikt. Rozekruisers en leden van andere groeperingen, evenals mensen die tot geen enkele groepering behoren, maken hiervan deel uit. Aan deze mensen moet men thans het gereedschap ter beschikking stellen, opdat zij daadwerkelijk de zorg voor zichzelf op zich kunnen nemen en in staat zijn die bijzondere informatie te verkrijgen die men hun lang heeft onthouden.
Meningen leiden naar waardeoordelen. Iemand zal tegen een ander zeggen: "Dat is heel goed, die kuur is uitstekend". Dadelijk lopen mensen, veel reclame makend, hard van stapel en men vraagt hun waarom dat zo goed is. "Ik weet het niet, het is heel goed, het is prima, mijn buurman heeft het geprobeerd, het is uitstekend." Dan zegt iedereen het. Wat mankeert, is de bijzondere kennis die in het huidige maatschappijmodel ontbreekt. Als men de mening vervangt door kennis, dan kunnen de mensen beginnen verantwoordelijkheid voor zichzelf te dragen, omdat zij verlost worden uit een denkpatroon waarin zij in feite zo lang gevangen zitten.
Laten wij naar het nieuwe model overgaan. In het oude model bezat de deskundige de informatie, de vorming. Het individu was volslagen onwetend. Daardoor nam de deskundige de zorg voor de persoon op zich, wat volkomen normaal was, en het individu had niets te zeggen. Tegenwoordig merkt men, dat de mensen wat meer informatie tot hun beschikking hebben en zij beginnen zich af te vragen: "Ga ik dit geneesmiddel nemen? Ga ik dat doen?" Zij willen meer informatie. De bevordering van de gezondheid is geheel onvoldoende. Iedereen weet heel goed dat de sigaret nadelig is voor de gezondheid. Verhindert dat de mensen te roken? Iedereen weet dat koffie schadelijk is als men suiker en melk toevoegt. Wat doet men? Men voegt suiker en melk toe. Waarom? Hoewel men dit goed weet, past men het niet toe. Is dat omdat men informatie mist? Men zou de mensen ertoe moeten brengen de verantwoordelijkheid voor zichzelf op zich te nemen. Dát is die bijzondere informatie.
Laten wij een ander voorbeeld nemen: ontspanning. Iemand kan goed de gehele ontspanningstheorie kennen en dat is nuttig, maar toch kan hij zichzelf niet ontspannen. Wanneer men over zelfbeschikking spreekt, houdt dat deelneming in. Meer en meer beginnen geneeskundigen zich er rekenschap van te geven, dat het nodig is dat de patiënt deelneemt aan zijn eigen genezing. De moeilijkheid ligt in het feit dat de geneeskundigen niet altijd de tijd hebben hun informatie over te dragen. Het model dat ik mij voorstel te ontwikkelen, is dit: een wederkerige verstandhouding scheppen die aan de te behandelen personen zelfbeschikking zou moeten veroorloven. De persoon en de geneeskundige moeten deelgenoten zijn en niet de een de dominerende, de ander de gedomineerde, maar werkelijk een 'deelgenootschap' vormen. De patiënt moet derhalve, teneinde deelgenoot van de deskundige te zijn, een minimum aan informatie bezitten. De informatie kan uit verschillende bronnen komen; informatie die kan worden gegeven door geneeskundigen of anderszins. Deze modellen van zelfbeschikking worden in de Verenigde Staten in beperkte gevallen toegepast, onder andere bij personen die aan astma, diabetes en artritis lijden. In specifieke gevallen werkt dit heel goed. Een algemeen model ontwikkelen, wordt daarentegen minder eenvoudig en dit is zo ongeveer wat ik onderneem, hopend op veel inspiratie teneinde het te kunnen voortzetten. Dit is alleen maar een model.
Wat zou moeten gebeuren, is het vermelden van de nodige informatie in iedere verpakking en bij elk bestanddeel. Wanneer de Internationale Rose-Croix Universiteit als geheel op zichzelf staande universiteit zal zijn erkend en eventueel universitaire graden zal verlenen op het gebied van het Rozekruisersonderricht, zal de Universiteit geen mensen vormen voor inzet op de arbeidsmarkt, maar zal zij het mogelijk maken dat mensen persoonlijk gevormd worden. De Internationale Universiteit zal zich tot de buitenwereld uitstrekken. Ralph M. Lewis heeft gezegd dat als de Orde eventueel eerder dan voorzien zou moeten 'sluiten', dit zou zijn omdat zij haar doelstellingen niet heeft bereikt. Wat men nu te doen heeft, is aan de wereld het licht dat zij verloren heeft, teruggeven en aan de mensen de geheimen openbaren waarvan de kennis nuttig voor hen is. Dit is beslist het 'waarom' van de herrijzenis van de Rose-Croix Universiteit.
Gilles Harvey
Lid van de University Rose-Croix International,
Afdeling Geneeskunde.
Gilles Harvey is doctor in de klinische wetenschap en hoogleraar in de gezondheidswetenschappen aan de Universiteit van Quebec te Montreal, Canada, waar hij voornamelijk de opvoeding in de gezondheid onderwijst, door leraren op te leiden voor het onderwijs in de beginselen van de gezondheid aan de schooljeugd. Ook geeft hij cursussen betreffende gezondheid en lichaamsbeweging, bestemd voor opvoeders in lichaamsbeweging en ontspanningstechnieken.
https://www.amorc.nl/publicaties/mystiek-psychologie
De sociale veranderingen zijn nog nauwelijks merkbaar als men er geen aandacht aan besteedt: wetenschappers bijvoorbeeld, als men dit gebied beschouwt, of ambtenaren op het gebied van de politiek die bepaalde inlichtingen bezitten, wisselen deze met elkaar uit - zo ongeveer als het net dat de Rose-Croix Universiteit gaat opbouwen - maar op informele wijze zonder enige structuur. De interpersoonlijke relaties zonder enige band zullen op een gegeven moment een spinneweb vormen. Iemand zal met iemand anders van gedachten wisselen, die weer met iemand anders in verbinding zal treden. Dit zal op een gegeven moment een netwerk van onderlinge hulp vormen.
Dat zal dan de maatschappij van de Waterman aankondigen, waarin iedereen volgens de wet van de theocratie een gezondene van God zal worden; waarin iedereen verantwoordelijk zal zijn voor zichzelf en zijn eigen weg zal vinden. De mensen zullen in hun eigen innerlijk hun ware functie vinden. In de Rozekruisersleringen wordt dikwijls gezegd dat niemand beter dan wijzelf, kan doen wat wij te doen hebben. Dus als wij waarlijk onze functie vinden, zal niemand zijn taak, in vergelijking met een ander, op dezelfde wijze vervullen, zelfs als anderen gelijksoortige functies vervullen. Er bestaat reeds een complementariteit en iedereen draagt zijn steentje bij, levert zijn bijdrage, zodat niemand wordt buitengesloten, niemand de ander probeert uit te schakelen of zijn plaats in te nemen. Hoe neemt men de zorg voor zichzelf op zich? Hoe brengt men individuen ertoe de zorg voor zichzelf op zich te nemen? Het is thans mogelijk - en dit is een geheel persoonlijke analyse - met een zeer beperkt aantal voorbeelden in de maatschappij ongeveer drie niveaus vast te stellen. Er is een eerste niveau van personen die nog in het tijdperk van de Vissen leven en in het geheel geen verlangen koesteren naar het tijdperk van de Waterman over te gaan. Deze mensen hebben vertrouwen in alle bestaande structuren, willen liever aan de zorg van geneeskundigen en regeringen worden overgelaten dan de zorg voor zichzelf op zich te nemen, en voelen zich daar goed bij. Men moet hun wil eerbiedigen; zij zullen doorgaan met voor zich te laten zorgen.
Er is een andere groep personen, die enigermate wensen deze toestand te verlaten. Deze mensen zijn bijvoorbeeld degenen die belangstelling hebben voor alternatieve geneeswijzen. Zij hebben de wil iets verder te gaan. Het zijn dus reeds neofieten die een schrede doen op het mystieke pad.
Vervolgens zijn er degenen die gereed zijn op de anderen vooruit te lopen, hen voor te gaan, omdat zij deze etappe van de mensheid hebben bereikt. Rozekruisers en leden van andere groeperingen, evenals mensen die tot geen enkele groepering behoren, maken hiervan deel uit. Aan deze mensen moet men thans het gereedschap ter beschikking stellen, opdat zij daadwerkelijk de zorg voor zichzelf op zich kunnen nemen en in staat zijn die bijzondere informatie te verkrijgen die men hun lang heeft onthouden.
Meningen leiden naar waardeoordelen. Iemand zal tegen een ander zeggen: "Dat is heel goed, die kuur is uitstekend". Dadelijk lopen mensen, veel reclame makend, hard van stapel en men vraagt hun waarom dat zo goed is. "Ik weet het niet, het is heel goed, het is prima, mijn buurman heeft het geprobeerd, het is uitstekend." Dan zegt iedereen het. Wat mankeert, is de bijzondere kennis die in het huidige maatschappijmodel ontbreekt. Als men de mening vervangt door kennis, dan kunnen de mensen beginnen verantwoordelijkheid voor zichzelf te dragen, omdat zij verlost worden uit een denkpatroon waarin zij in feite zo lang gevangen zitten.
Laten wij naar het nieuwe model overgaan. In het oude model bezat de deskundige de informatie, de vorming. Het individu was volslagen onwetend. Daardoor nam de deskundige de zorg voor de persoon op zich, wat volkomen normaal was, en het individu had niets te zeggen. Tegenwoordig merkt men, dat de mensen wat meer informatie tot hun beschikking hebben en zij beginnen zich af te vragen: "Ga ik dit geneesmiddel nemen? Ga ik dat doen?" Zij willen meer informatie. De bevordering van de gezondheid is geheel onvoldoende. Iedereen weet heel goed dat de sigaret nadelig is voor de gezondheid. Verhindert dat de mensen te roken? Iedereen weet dat koffie schadelijk is als men suiker en melk toevoegt. Wat doet men? Men voegt suiker en melk toe. Waarom? Hoewel men dit goed weet, past men het niet toe. Is dat omdat men informatie mist? Men zou de mensen ertoe moeten brengen de verantwoordelijkheid voor zichzelf op zich te nemen. Dát is die bijzondere informatie.
Laten wij een ander voorbeeld nemen: ontspanning. Iemand kan goed de gehele ontspanningstheorie kennen en dat is nuttig, maar toch kan hij zichzelf niet ontspannen. Wanneer men over zelfbeschikking spreekt, houdt dat deelneming in. Meer en meer beginnen geneeskundigen zich er rekenschap van te geven, dat het nodig is dat de patiënt deelneemt aan zijn eigen genezing. De moeilijkheid ligt in het feit dat de geneeskundigen niet altijd de tijd hebben hun informatie over te dragen. Het model dat ik mij voorstel te ontwikkelen, is dit: een wederkerige verstandhouding scheppen die aan de te behandelen personen zelfbeschikking zou moeten veroorloven. De persoon en de geneeskundige moeten deelgenoten zijn en niet de een de dominerende, de ander de gedomineerde, maar werkelijk een 'deelgenootschap' vormen. De patiënt moet derhalve, teneinde deelgenoot van de deskundige te zijn, een minimum aan informatie bezitten. De informatie kan uit verschillende bronnen komen; informatie die kan worden gegeven door geneeskundigen of anderszins. Deze modellen van zelfbeschikking worden in de Verenigde Staten in beperkte gevallen toegepast, onder andere bij personen die aan astma, diabetes en artritis lijden. In specifieke gevallen werkt dit heel goed. Een algemeen model ontwikkelen, wordt daarentegen minder eenvoudig en dit is zo ongeveer wat ik onderneem, hopend op veel inspiratie teneinde het te kunnen voortzetten. Dit is alleen maar een model.
Wat zou moeten gebeuren, is het vermelden van de nodige informatie in iedere verpakking en bij elk bestanddeel. Wanneer de Internationale Rose-Croix Universiteit als geheel op zichzelf staande universiteit zal zijn erkend en eventueel universitaire graden zal verlenen op het gebied van het Rozekruisersonderricht, zal de Universiteit geen mensen vormen voor inzet op de arbeidsmarkt, maar zal zij het mogelijk maken dat mensen persoonlijk gevormd worden. De Internationale Universiteit zal zich tot de buitenwereld uitstrekken. Ralph M. Lewis heeft gezegd dat als de Orde eventueel eerder dan voorzien zou moeten 'sluiten', dit zou zijn omdat zij haar doelstellingen niet heeft bereikt. Wat men nu te doen heeft, is aan de wereld het licht dat zij verloren heeft, teruggeven en aan de mensen de geheimen openbaren waarvan de kennis nuttig voor hen is. Dit is beslist het 'waarom' van de herrijzenis van de Rose-Croix Universiteit.
Gilles Harvey
Lid van de University Rose-Croix International,
Afdeling Geneeskunde.
Gilles Harvey is doctor in de klinische wetenschap en hoogleraar in de gezondheidswetenschappen aan de Universiteit van Quebec te Montreal, Canada, waar hij voornamelijk de opvoeding in de gezondheid onderwijst, door leraren op te leiden voor het onderwijs in de beginselen van de gezondheid aan de schooljeugd. Ook geeft hij cursussen betreffende gezondheid en lichaamsbeweging, bestemd voor opvoeders in lichaamsbeweging en ontspanningstechnieken.
https://www.amorc.nl/publicaties/mystiek-psychologie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten