![kristof Gabriel carina van hooymissen [my ancestor lieven once brewed the beer saint-michael]](http://1.bp.blogspot.com/-_6gRNaHFJQc/WtfOJxuAx4I/AAAAAAAAHbs/AklTDbaM73kvAjIDtIh51gn_EMfyeZMSwCK4BGAYYCw/s250/Red%2BPIll.jpg)
− 27/09/14, 06u00
© belga. Stromae.
DM OPINIE Jeroen Olyslaegers is schrijver en columnist. "Het is een wat droevige dag, maar Stromae doet de wereld fonkelen", schrijft hij.
Cultuur is voor mij een feest, dat is het altijd geweest. Sterker nog: zonder het feest hoeft het voor mij niet meer
© kos.
Zo schoon. Stromae lanceert een zomers lied met een prachtclip, opgenomen in de cultuurtempel Vooruit, op een plek waar mensen elkaar ontmoeten omdat kunst en cultuur warmtemakers zijn. 'Ave Cesaria' is something else: een familiefeest met dansen in de hoofdrol, een camera die in een lange take door gangen gaat gevuld met joelende kinderen, mannen die een sigaretje roken weg van de drukte, en vervolgens het feest weer opzoekt, waar Stromae met een hoopje muzikanten een Kaapverdische meezinger brengt, vol geile menselijkheid en met dat laagje melancholie dat ook het geluid van de zangeres Cesaria Evora zo onweerstaanbaar maakt, als een pijntje op handgeklap dat iedereen doet dansen.
Die camera blijft maar gaan, één lange take, de camerabewegingen brengen mensen samen, ze worden met elkaar verbonden, maar tegelijk word je als toeschouwer een deel van het feest, als een gast die niemand kent maar die zonder enig probleem welkom wordt geheten. Ik luister en kijk ernaar op mijn iPad, druk nog eens op het pijltje en het feest begint opnieuw. Ik heb het wat gehad met die aanvallen op wat platformen zijn die tot doel hebben mensen te verbinden.
Cultuur is voor mij een feest, dat is het altijd geweest. Sterker nog: zonder het feest hoeft het voor mij niet meer, lever het dan maar over aan een handvol academici en enkele rekenmachines. Ik kijk nog eens naar de clip. Ik zie hoe de camera vrouwen meetroont uit een keuken en ze naar de dansvloer lokt. Ja, het lijkt gewoon een opname van een familiefeest, een video gemaakt door een al wat zatte nonkel op een al eerder gebruikte vhs-band, maar dat is plezante schijn.
Het is gemaakt door slimme mensen, professionals met vakkennis en een gevoel voor feesten, voor wat ons allemaal verbindt.
Vandaag is een wat onbestemd droevige dag, o lezer, gij maat, maar dit doet de wereld fonkelen.
Die camera blijft maar gaan, één lange take, de camerabewegingen brengen mensen samen, ze worden met elkaar verbonden, maar tegelijk word je als toeschouwer een deel van het feest, als een gast die niemand kent maar die zonder enig probleem welkom wordt geheten. Ik luister en kijk ernaar op mijn iPad, druk nog eens op het pijltje en het feest begint opnieuw. Ik heb het wat gehad met die aanvallen op wat platformen zijn die tot doel hebben mensen te verbinden.
Cultuur is voor mij een feest, dat is het altijd geweest. Sterker nog: zonder het feest hoeft het voor mij niet meer, lever het dan maar over aan een handvol academici en enkele rekenmachines. Ik kijk nog eens naar de clip. Ik zie hoe de camera vrouwen meetroont uit een keuken en ze naar de dansvloer lokt. Ja, het lijkt gewoon een opname van een familiefeest, een video gemaakt door een al wat zatte nonkel op een al eerder gebruikte vhs-band, maar dat is plezante schijn.
Het is gemaakt door slimme mensen, professionals met vakkennis en een gevoel voor feesten, voor wat ons allemaal verbindt.
Vandaag is een wat onbestemd droevige dag, o lezer, gij maat, maar dit doet de wereld fonkelen.
Bron : http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/2067548/2014/09/27/Jeroen-Olyslaegers-Cultuur-is-voor-mij-een-feest-Zonder-feest-hoeft-het-voor-mij-niet-meer.dhtml
Geen opmerkingen:
Een reactie posten