![kristof Gabriel carina van hooymissen [my ancestor lieven once brewed the beer saint-michael]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuf5AId3Z3RVqmJkfVPVXsz_-LO89rYUHadTXsJnXUtENc6Q3DYO4cH6Ii3cJfHvIOyYLuyB4usNk9rXPfKXqGqnUPGe6D30imXQzsKAEvPnR478_6_CpifikjSMW-V0GLBp8BWPUB_B32/s250/Red+PIll.jpg)
Professor De Grauwe in De Standaard & Yves Desmedt aan het woord in De Morgen.
Professor economie Paul De Grauwe in De Standaard :
'Een vermogensbelasting is onvermijdelijk' - 'Uiteindelijk is het een kwestie van politieke moed'.
Het zou evident kunnen lijken een iets fairdere verdeling van de lasten op arbeid en kapitaal na te streven
OPINIE 7/05/14 - 06u00 - De Morgen
De minst vermogende 10 procent van de bevolking bezit minder dan 2.700 euro, de rijkste 10 procent meer dan 687.000 euro, zo blijkt uit een studie van het Centrum voor Sociaal Beleid van de universiteit van Antwerpen. De rijkste 10 procent bezit 44 procent van het totale vermogen, dat is meer dan driekwart van de bevolking samen. Dat is een spanning waarmee vergeleken de discussie over toplonen haast een bagatel wordt.
Nochtans is de fiscale behandeling van de inkomsten uit die vermogens - niet eens de vermogens zelf - fundamenteel anders dan die uit inkomens van mensen die met lonen of weddes voor hun arbeid betaald worden. Daar hoef je echt geen grootverdiener te zijn om al aan aanslagvoeten van dicht tegen de 50 procent te zitten, terwijl inkomens uit vermogens door de fiscus wel bijzonder lief behandeld worden.
Van totaal onbelaste meerwaarden op aandelen tot 25 procent roerende voorheffing op sommige andere kapitaalopbrengsten: in geen enkele categorie worden deze inkomens uit vermogen zelfs maar bij benadering op eenzelfde manier belast als de inkomens uit arbeid.
Nochtans is zowat iedereen binnen alle partijen het erover eens dat het grootste probleem van de Belgische economie de te hoge arbeidskosten zijn, net veroorzaakt door die onevenredig hoge fiscaliteit.
Het zou dan een evidente oplossing kunnen lijken om weer een iets fairdere verdeling van de lasten op arbeid en kapitaal na te streven, maar dat is voorlopig bij de meeste partijen nog steeds taboe. Liever zoekt men de beperking van de arbeidskosten bij de arbeid zelf: het knippen in indexaanpassingen, uitkeringen en overheidsuitgaven is ook een manier om die loonhandicap te overwinnen. Het gaan zoeken dus bij diegenen die nu al het minste vermogen hebben.
Nochtans hoeft een verdediger van grotere belasting op inkomens uit vermogens niet langer als een cryptocommunist weggezet te worden. Nog maar gisteren verdedigde de toch liberale economieprofessor Paul De Grauwe in deze krant de stelling dat hogere belastingtarieven op topinkomens en vermogens absoluut niet synoniem hoeven te staan met een economische achteruitgang, zeker niet in een tijdsgewricht waarin nogal wat vermogens eerder met speculatie dan met economische prestaties bij elkaar zijn gebracht.
Ook het Internationale Muntfonds, toch ook niet meteen een extreem-linkse denktank, heeft net in een studie gesteld dat de groeiende ongelijkheid in vermogens de economische groei zelfs afremt.
Dat is nu eens een debat dat iets beter gestoffeerd zou kunnen worden en meer de moeite waard zou zijn dan de vraag of de terugkomst van de Waalse liberalen in de federale regering een eind heeft gemaakt aan de misdaden van Marc Dutroux.
Yves Desmet
Opiniërend hoofdredacteur
Nochtans is de fiscale behandeling van de inkomsten uit die vermogens - niet eens de vermogens zelf - fundamenteel anders dan die uit inkomens van mensen die met lonen of weddes voor hun arbeid betaald worden. Daar hoef je echt geen grootverdiener te zijn om al aan aanslagvoeten van dicht tegen de 50 procent te zitten, terwijl inkomens uit vermogens door de fiscus wel bijzonder lief behandeld worden.
Van totaal onbelaste meerwaarden op aandelen tot 25 procent roerende voorheffing op sommige andere kapitaalopbrengsten: in geen enkele categorie worden deze inkomens uit vermogen zelfs maar bij benadering op eenzelfde manier belast als de inkomens uit arbeid.
Nochtans is zowat iedereen binnen alle partijen het erover eens dat het grootste probleem van de Belgische economie de te hoge arbeidskosten zijn, net veroorzaakt door die onevenredig hoge fiscaliteit.
Het zou dan een evidente oplossing kunnen lijken om weer een iets fairdere verdeling van de lasten op arbeid en kapitaal na te streven, maar dat is voorlopig bij de meeste partijen nog steeds taboe. Liever zoekt men de beperking van de arbeidskosten bij de arbeid zelf: het knippen in indexaanpassingen, uitkeringen en overheidsuitgaven is ook een manier om die loonhandicap te overwinnen. Het gaan zoeken dus bij diegenen die nu al het minste vermogen hebben.
Nochtans hoeft een verdediger van grotere belasting op inkomens uit vermogens niet langer als een cryptocommunist weggezet te worden. Nog maar gisteren verdedigde de toch liberale economieprofessor Paul De Grauwe in deze krant de stelling dat hogere belastingtarieven op topinkomens en vermogens absoluut niet synoniem hoeven te staan met een economische achteruitgang, zeker niet in een tijdsgewricht waarin nogal wat vermogens eerder met speculatie dan met economische prestaties bij elkaar zijn gebracht.
Ook het Internationale Muntfonds, toch ook niet meteen een extreem-linkse denktank, heeft net in een studie gesteld dat de groeiende ongelijkheid in vermogens de economische groei zelfs afremt.
Dat is nu eens een debat dat iets beter gestoffeerd zou kunnen worden en meer de moeite waard zou zijn dan de vraag of de terugkomst van de Waalse liberalen in de federale regering een eind heeft gemaakt aan de misdaden van Marc Dutroux.
Yves Desmet
Opiniërend hoofdredacteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten