Update - terug aan het schrijven

Ik ben eindelijk terug aan het schrijven geslagen. Het is een vreemde tijd, met tal van risico's voor de toekomst. Het verdriet van België van wijlen Hugo Claus is een beetje mijn achtergrond, gezien de politieke keuzes van sommige familieleden, waarvoor ik niet verantwoordelijk ben, maar wel het familiaal karma met mij meedraag. Ik kan enkel hard aan mezelf werken en mijn toekomst, en zit er niet mee in tot mijn tachtigste of negentigste hard te werken om vooruit te komen, niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Ik maak mezelf tot een mispunt van kuiperij en hoongelach, maar hoop dat ik toch een groter plan in vervulling kan doen gaan. Ik heb zoveel geleerd en gelezen, en hoe meer ik weet, hoe meer dat ik weet dat ik nog veel te leren en nog een lange weg te gaan. Ik wil alles ooit eerlijk te boek kunnen stellen wat mij overkomen is, wat ik gezien heb, waar mijn fouten en zwakheden lagen, en hoe ik daarmee, als mens onder de mensen ben mee omgegaan. Ik probeer de zin in de waanzin te bewaren temidden de gevaren die ons als samenleving en als wereld bedreigen en blijf de mindset van de integrale yogi te bewaren. Zij die denken dat ik gek ben moeten dat maar denken, ik lever - net als zovele anderen - een harde strijd om temidden een hooggevoeligheid toch niet op te geven, in een samenleving die verhardt en fragmenteert, en een oom die politiek gezien, collaboreert. Wat een familiaal karma, en ik tracht integraal te blijven, niet te oordelen en mijn eigen Pad verder te bewandelen. Om de hooggevoeligheid het hoofd te bieden, en te kunnen blijven werken aan mezelf en naar een toekomst in de wereld, al was het als vrijwilliger, lever ik een harde strijd en probeer zelf nog mensen bij te staan onderweg, zonder er iets voor terug te verwachten, geen geld, geen voeding, niks, noegabollen. Een minimum aan neuroleptica houdt me overeind, gezien mijn achtergrond uit de kindertijd die me nog steeds parten speelt [meer daarover in het boek], de opsluitingen die me ten deel vielen, de mishandelingen en foltering door opsluiting in een isoleercel onder gedwongen statuut hoge doses medicijnen, zadelde me op met een post-traumatisch stresssyndroom, zoals bij oorlogsveteranen. Onbegrip zijn me bekend. Ik ben onhandig en een warhoofd, maar ik doe mijn best, beter dan ooit op school, om als een bewuste nirmanakaya een beschermend schild te vormen rond de planeet met vele anderen waar ik kan, om erger voor eenieder te voorkomen. Laat de wereld maar denken dat dat gestoord is, ik ga gewoon vooruit, het is vechten of sneuvelen in deze mentale strijd. Het middenpad aanhouden is een goede tip van de Boeddha, waarvoor dank. Zelfbeklag, slachtofferrollen, of zondebokmechanismen leveren niks op. Wees vriendelijk tegen iedereen die je ontmoet, als het kan, want iedereen levert een harde strijd (cfr. Plato).

We komen er wel ... die onzichtbare groep mensen van goede wil in alle lagen van de samenleving, van adel tot proletariaat, doen wat ze kunnen, maken een enorm transformatieproces door en trachten het Goede, het Schone en het Ware in de praktijk te brengen. Met die groep verbind ik mij, wetende dat politiek gezien in alle partijen over de hele lijn van het politieke spectrum, mensen zitten die het goed bedoelen vanuit hun gezichtpunt gezien. Oordelen is nooit wijs, dat laat ik aan God over, met respect voor eenieders waarheid.

En nu terug aan het schrijven ...