Even een maatschappelijke analyse van bepaalde problemen en een visionaire blik in de toekomst met geluk als belangrijkste beweegreden van het handelen van de mens.

Stapje voor stapje komt die legalisering van marihuana en andere middelen er wel door geloof ik in de wereld. Ik zou het nooit promoten aan mensen om gelijk welke drug te nemen, zelfs geen alcohol of sigaretten, maar als je realistisch bent weet je dat het bestaat en is het verbieden niet de oplossing. Voorlichting, ontraden, begeleiden, bewustzijn rond de relatie tussen kansarme groepen en drugsproblematieken meer in de verf zetten, en de oorzaken van bepaalde problemen aanpakken, zoals armoede, gebrek aan werk en onderwijs, is veel productiever dan het afstraffen of opsluiten van mensen die een genotsmiddel gebruiken, net zoals alcohol een genotsmiddel is waar wij vrij zijn een glas te drinken als wij daarbij niemand schade berokkenen en niet vanuit een staat van openbare dronkenschap voor maatschappelijke overlast zorgen, want daar wordt wel strenger tegen opgetreden, en terecht. In lange vervlogen tijden had enkel de adel toegang tot het gebruik van bepaalde drugs, zoals marihuana tegen pijnlijke maandstonden, of opium tegen de pijn. Het is pas mainstream geworden vanaf de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw geloof ik en dan gecriminaliseerd. Wat mensen met hun lichaam, geest en geld doen is hun eigen zaak, daar hoeft niemand zich mee te bemoeien. Het beperken van de maatschappelijke schade kan via medische en sociale begeleiding, het sensibiliseren en het vanuit de criminaliteit naar een door de overheid gecontroleerde wereld te halen om de kwaliteit van bepaalde producten te garanderen en te voorkomen dat mensen gevaarlijkere, onbekende stoffen zouden binnenkrijgen die een gevaar voor het leven van de gebruiker zou kunnen betekenen. Ik vind dit al van sinds ik meewerkte in de preventie in middelbare scholen en ben blij dat links en rechts wereldleiders zoals Ban-Ki Moon van de Verenigde Naties tot dezelfde conclusies komen, namelijk dat 'The War on Drugs' als strategie gefaald heeft en enkel maar voor meer slachtoffers gezorgd heeft. Repressief optreden tegen bepaalde groepen werkt niet, of het nu werklozen, armen of zieken zijn, mensen zonder diploma, allochtonen, of gelijk welke categorie van mensen die afhankelijk zijn van anderen om te overleven. Er zijn sociale, economische en politieke problemen en de oorzaken zijn vaak ook van dien aard. Wie niemand schade berokkent, is onschuldig in het Burgerlijk Recht. Het is daarom vanzelfsprekend dat iedereen die met justitie in aanraking komt omwille van een drugsdelict en met een socio-culturele achtergrond en omgeving die als voedingsbodem diende voor een bepaald strafbaar gedrag, dat men de levenssituatie verbetert door de armoede uit te roeien, te investeren in onderwijs en jobs op maat, out of the box denken en nooit veroordelend, waarbij men nooit iemand een uitkering ontzegt om gelijk welke reden, omdat iedereen behoefte heeft aan woning, voeding, kledij en sociale bescherming. De beste motivatie is intrinsieke motivatie voor studie en werk. Iets waar je goed in bent tot je studie en later je beroep maken, omdat je het graag doet, lost al veel op. En voor wie niet in de positie zit om uit een moeilijke situatie te geraken moet er altijd gezorgd worden dat die mensen de fundamentele grondrechten krijgen waar ze recht op hebben. Het wordt hoog tijd voor een basisinkomen voor elke wereldburger, zodat de stress van het overleven en het moeten wegvalt, en mensen op eigen tempo en naar eigen vermogen en wensen hun plekje in de wereld kunnen zoeken, zich stilaan ontplooien en manifesteren binnen het leven dat naar hun normen het meeste geluk verschaft. Het aanwakkeren van de intrinsieke motivatie om iets te doen met je talenten naar opleiding of werk toe, levert zijn vruchten op en genereert een gemotiveerde en gelukkige actieve bevolking. Wie om één of andere reden buiten de maatschappij terecht komt in de marge, dakloos wordt, ziek, of met een verslaving te maken krijgt, zou nooit gestigmatiseerd mogen worden omdat het geen schande is en het iedereen kan overkomen. Een meer gelijke samenleving zou zo'n problemen amper kennen, maar door de kloof tussen arm en rijk en de druk vanuit omgeving en overheid voor iedereen om succesvol te zijn, lijkt het alsof de 'mislukten' verketterd en opgesloten of gestraft moeten worden. Zo'n 25% van de bevolking kan het tempo en de verwachtingen van de moderne maatschappij niet aan. Ook die groep heeft evenveel bestaansrecht als de meerderheid die er minder moeite mee heeft. Personen wiens leven zich in de taboesfeer bevinden, of het nu om het leven in de marge gaat, druggebruik, armoede, of anders zijn dan het prototype succesvolle hardwerkende burger zijn evenveel mens als diegenen die het allemaal voor elkaar krijgen om een leven lang te kunnen werken, goede studies te hebben genoten en een volwaardige job te kunnen uitoefenen zonder al te veel tegenslagen onderweg, quasi als vanzelfsprekend. Het verschijnsel dat werk als voorwaarde wordt gesteld om het recht te genieten niet arm te moeten zijn en uitkeringsgerechtigd te blijven is een grote denkfout van ons systeem en onze kapitalistische samenleving waar rijken meer rechten en aanzien lijken te hebben dan diegenen onderaan de ladder. De eerste stap blijft het stoppen van het vervolgen en bestraffen van mensen voor wie het moeilijker gaat en het regelen van het Europees Basisinkomen voor elke burger, zonder voorwaarde tot werk, maar gewoon omdat je leeft. Zoals onderzoek al heeft aangewezen verdwijnt de criminaliteit voor een stuk, keert er rust onder de mensen, is er bestaanszekerheid en blijven mensen zich scholen en ontplooien in een job vanuit hun intrinsieke motivatie, niet omdat het extern wordt verplicht omdat anders een leven van miserie dreigt. Hetzelfde geldt voor drugs. Legaliseer ze net als alcohol, haal het uit een taboesfeer of criminele sfeer en ook daar blijkt dat de probleemgevallen dalen, men een accentverschuiving van vervolging door justitie naar begeleiding vanuit volksgezondheid als doel voor ogen moet hebben, en voorlichting, preventie en "harm reduction" de beste benadering is. Niet iedereen kan als modelburger door het leven gaan, de realiteit van onze ontelbare verschillende levens leert dat de perfectie niet bestaat en dat velen uit de boot vallen of enigszins anders zijn. In samenlevingen die meer gelijk zijn, zijn er minder problemen, dan daar waar de kloof tussen arm en rijk groter is. Het afschaffen van de zondebokken zou al een grote stap voorwaarts zijn en politici en overheid zouden ethisch verplicht moeten zijn de mensenrechten van mensen in de marge te respecteren en verdedigen, en eenieder te voorzien van voldoende levensmiddelen en sociale en medische begeleiding waar nodig. Een gezond mens met voldoende financiële draagkracht en een goede gezondheid zal makkelijker een opleiding kunnen afmaken en met plezier een leuke job vinden, dan kansarme groepen die zoveel meer inspanningen moeten leveren om vooruit te geraken en maatschappelijk als volwaardig te worden aanzien. Het blijft nu eenmaal een realiteit dat er altijd mensen zullen zijn die niet geschoold zijn, arm, ziek, werkloos, allochtoon, met een armoederisico vanuit een leven in de marge, en het is net daar waar de overheid de plicht heeft om de basisbehoeften van al deze mensen te garanderen. Het basisinkomen is belangrijker dan ooit aan het worden, zeker wanneer we beseffen dat veel jobs vervangen zullen worden door robots en machines in de toekomst. Mensen in goede gezondheid en een goed milieu zullen minder snel middelen of medicijnen gebruiken, al dan niet legaal, gewoon omdat ze sterker in het leven staan. De actieve bevolking zou zich geen zorgen hoeven te moeten maken over het vervuld zien van de basisbehoeften en zou vanuit sociale begeleiding tot de ontplooiing van de talenten, vaardigheden en activiteiten kunnen brengen die tot geluk en zelfrealisatie leiden, die zowel de individuele als collectieve ontplooiing tot meer geluk zou stimuleren. Een bevolking die gedwongen wordt om gelijk welke arbeid te verrichten om een bestaansrecht te hebben, is een bevolking die niet vrij is, en dat is stilaan niet meer van deze tijd. Zoniet blijven we leven in een systeem van the happy few die alles bezitten en door het leven dansen, tegenover een grote massa mensen die van kindsaf aan worden geleerd dat studies, diploma's en werk een voorwaarde is om als volwaardig burger je rechten te mogen genieten. Subtiel is dit verdoken slavernij wat ertoe leidt dat zovele mensen leven van loonbriefje tot loonbriefje en als mislukt worden beschouwd als ze niet een leven lang quasi maatschappelijk gedwongen arbeid verrichten op straffe van financiële sancties. Politici en topmannen in verschillende sectoren staan soms mijlenver af van de realiteit van de gewone man in de straat die zich vaak moet uitsloven voor een karig loontje. Mensen zijn nu eenmaal niet gemaakt om als robots te worden afgericht om een leven lang te dienen en routineklusjes te vervullen, telkens opnieuw en dit een leven lang, op straffe van inkomensverlies en vele problemen voor wie niet in dat patroon past en weigert dit werk te verrichten of te solliciteren. Superrijken en de CEO's van de grote multinationals die amper belasting hoeven te betalen, geld overmaken naar belastingsparadijzen, en de graaicultuur die er heerst in vele beroepen, staat haaks op de realiteit van de gewone burger die uit de boot valt als hij niet netjes in het gareel loopt. Komen deze mensen dan in een slechte fase van hun leven terecht, waarbij verslavingen, criminaliteit en dergelijke voor de hand liggen als overlevingsstrategie waarbij men maar sterk moet zijn en het handhaven van het tempo en de vele eisen van de ratrace als een normale tegenprestatie worden gezien voor de genoten uitkering, wil men kunnen genieten van een zekere welvaart - zonder armoederisico - en recht op pensioen en andere burgerrechten hebben op lange termijn, Sociale status en aanvaard worden als een normaal mens is vaak ook gebaseerd op welke professionele activiteit men verricht om den brode. Het betreft een zaak van de bewustzijnsontwikkeling van elk individu voor hoeverre je verantwoordelijk kan worden gehouden om een leven lang het slaafse systeem vol te houden en in te vullen met iets nuttigs voor de persoon in kwestie en voor de samenleving als geheel; een bewustzijnskwestie omdat het besef iets te gaan doen voor anderen bijvoorbeeld ontstaat naar gelang een bepaald ontwikkelingsniveau dat dergelijke inzichten verschaft aan de mens. De jacht op mensen die anders zijn is uit den boze en deze zondebokken dienen strafrechterlijk niet vervolgd te worden, juridisch geen gevolgen te ondervinden betreffende hun grondrechten zoals het recht op de basisbehoeften en de nodige sociale bescherming. Het feit dat uitkeringen vaak nog onder de armoedegrens liggen, mensen die een toelage genieten maatschappelijk worden opgejaagd als zijnde nutteloze profiteurs die zo snel mogelijk hun rechten dienen te verliezen, als ze niet net als eenieder braafjes slaafs gaan werken om te overleven, is zeer triest om te aanschouwen. Dit is waanzin en op een ideologie gebaseerd die de mens gevangen houdt door middel van een enorme bureaucratie en regeltjes. Het wordt tijd dat ook de moderne vorm van dwang en slavernij vanuit de bestaande wetten en structuren worden omgeleid tot een maatschappij waarbij de grond-en mensenrechten heilig zijn, geluk in het leven het belangrijkste doel moet zijn, en armoede verboden zou moeten zijn, door middel van het invoeren van een basisinkomen. Criminaliteit, depressies, verslavingen, medicijnengebruik, zouden fors afnemen, en mensen zouden vrij zijn om te gaan voor een leven van carriëre en welvaart op hun eigen tempo, tegenover een groep met mogelijk andere waarden of levensomstandigheden onvoorwaardelijk levenslang vrij zouden moeten zijn van de zorg om hun basisbehoeften. Dit zou wettelijk aan iedereen verplicht moeten worden gegarandeerd, zodat armoede voor altijd tot het verleden behoort, werken om te mogen leven binnen het slavernij-model om bepaalde rechten op te bouwen zou worden omgeruild tot het stimuleren van een bewuste, goed opgeleide en intrinsiek gemotiveerde groep van burgers die met plezier naar eigen vermogen en behoefte zouden kunnen uitkijken naar een opleiding en / of beroep dat aansluit bij de aangeboren talenten en mogelijkheden van het individu in kwestie en waarbij werken zou moeten bijdragen tot de persoonlijke ontwikkeling en groei en tot meer geluk voor mens en maatschappij in zijn geheel. Dat we vandaag nog steeds zien dat de niet-gewenste afwijkenden van de norm slachtoffer zijn van stigma's, vervolging, in de financiële problemen terecht komen, waarvan sommigen een leven lang in een bepaalde lastige situatie zullen moeten zien te overleven, dat net die groep een volwaardig leven zou moeten kunnen leiden omdat men nooit gestraft mag worden met een leven vol armoede en miserie omdat men niet meekan met huidige eisen binnen onze samenleving. De sterkeren kunnen dan gaan voor meer werk en salaris bovenop hun basisinkomen, en dit vanuit het plezier dat men ervaart door het uitoefenen van een bepaald beroep, in tegenstelling tot het huidige systeem van nog teveel dwang en overheidsbemoeienis, met sancties en dreigende armoede als men niet als een robot elke dag van 9 tot 5 kan presteren, en men tevens voldoende moet solliciteren van VDAB en RVA om het recht te behouden op je maandinkomsten. Die tijd komt ooit ten einde, en het is belangrijk dat in de constructie van de samenleving, inclusief diegenen die een drugsproblematiek ervaren, mensen worden beschermd in plaats van vervolgd als ze niet binnen dit patroon kunnen leven. We zien nog teveel een bevolking op antidepressiva en andere middelen die werkt omdat het verplicht is, en die weinig groei en toename van het geluk ervaren omdat ze bijvoorbeeld bepaalde kansen gemist hebben qua onderwijs, en voor wie het meer overleven dan leven is voor velen, meer een moeten dan een 'must'. Dit is mijn eigen ervaring na jaren vrijwilligerswerk en eigen onderzoekingen na gesprekken met vele mensen die uit de boot gevallen waren, dit ook toen ik een kleine periode het werk van professor Jan Vranken als vertrekpunt nam voor mijn activisme. Professor Clare Graves heeft tenslotte toch voorspeld dat het werken als broodwinning minder maatschappelijke status zal verdienen in de toekomst tegenover de maatschappelijke prestaties in de vrije tijd die niet noodzakelijk geld opleveren. Zonder werk heeft men vandaag amper een identiteit, volgens Dr. Graves zal dat verschuiven naar het ontwikkelen van een persoonlijkheid die in de vrije uren voor zichzelf en/of voor de wereld een terrein van dienst kiest aan de maatschappij, en waarbij arbeid als bron van inkomsten totaal anders naar waarde zal worden geschat ; eigenlijk ruim een bron van inkomsten zonder vastgesteld maatschappelijk nut, individueel of collectief gezien. Ik hoop dat tegen die tijd de situatie verbeterd zal zijn, en de underdogs en mensen uit de laagste regionen van de maatschappij verlost zullen zijn van armoederisico's en sociale uitsluiting en alle problemen ten gevolge van deze moeilijke levenssituatie. Die kleine groep van eenvierde van de bevolking die het altijd moeilijker zal hebben met stress en een aangeboren gevoeligheid, maar die op bepaalde terreinen toch nuttig zijn voor de wereld, zullen eindelijk verlost zijn van de dagelijkse overlevingsstrijd zoals die nu gebeurt, waarvan niet zelden mensen binnen deze groep gezondheidsproblemen ontwikkelen omdat ze teveel stress te verwerken krijgen dan ze kunnen dragen, De voedingsbodem voor verslavingen en criminaliteit zoul afnemen en reduceren tot een minimum als elke burger verzekerd zou zijn dat hij een dak boven zijn hoofd zou hebben, voldoende inkomen om van te leven, tijd voor ontspanning, kledij, en juridische en sociale bescherming bij ziekte, invaliditeit en dergelijke, Mensen zouden zich leren ontplooien tot gelukkige persoonlijkheden - of ze nu officieel werken of niet, het arbeidsethos zoals we dat nu kennen zou vervangen worden door het belang van de drive je te ontwikkelen en je steentje bij te dragen voor anderen, naar je eigen draagkracht en onafhankelijk van het feit of je wél of niet zal kunnen rondkomen elke maand, omdat iedereen een ruim maandinkomen als basisrecht zou moeten genieten, Iedereen is dan vrij en uniek als wereldburger en draagt zijn steentje bi, maar geluk in het leven en een goede en toenemende levenskwaliteit zou de belangrijkste persoonlijke en maatschappelijke drijfveer dienen te worden, niet zozeer een superbonus of financiële meerwaarde als beloning voor een bepaald verricht werk, dat is slechts bijkomstig en minder belangrijk voor mens en maatschappij. Mensen zouden beslist nog veel kunnen bijverdienen voor als ze echt materiële weelde wensen te vergaren, maar de norm zou verschuiven naar het vrij bijdragen aan de wereld, zonder dat er een overheidsinstantie je hoeft te controleren of je wel voldoende gesolliciteerd hebt tijdens een bepaalde periode als voorwaarde voor een uitkering. De drugsproblematiek zou een belangrijke voedingsbodem verliezen bij sommige bevolkingsgroepen, en door middel van preventie en voorlichting zou men mensen een gevaarlijke of schadelijke levensstijl kunnen ontraden, en onderwijs en vorming zou omwille van het toegenomen inzicht in de schadelijkheid van bepaalde genotsmiddelen, op lange termijn de schade kunnen beperken die misbruik van bepaalde stoffen met zich meebrengt, zonder het duistere lot van juridische vervolging voor wie er niet in slaagt het volgens de regels van de kunst te doen en toch de huidige illegale activiteiten zou doen waar men vandaag nog steeds jacht op maakt en als een grote maatschappelijke schande ziet. Er is nog veel werk om dit alles te verwezenlijken, misschien slagen we er nooit in, maar de poging en het streven naar deze menswaardige levensomstandigheden voor iedere burger en het volledig verdwijnen van elk armoederisico onafhankelijk van professioneel succes en het al dan niet hebben van een job zou veel stress wegnemen, mensen zuurstof geven en activeringsbeleid zou in plaats van een heksenjacht op inactieven een proces zijn individuele steun op het levenspad naar geluk en zelfactualisatie in de zoektocht naar een activiteit gebaseerd op de intrinsieke motivering en de eigen talenten die de burgers als uitgangspunt zouden nemen bij het uitoefenen van een bedrijvigheid, dit alles volgens eigen tempo en vrij van elke druk en dwang vanuit de overheid of bepaalde instanties. The survival of the fittest in de dagelijkse rat race waarbij zovelen dit moeilijk volhouden  zou meer plaats ruimen voor een leven van voortdurende persoonlijke groei en ontwikkeling waarbij het ontwikkelen van een bepaald bewustzijn in alle vrijheid dat dienst aan de samenleving verricht en zijn steentje bijdraagt, iets is wat nobel en goed zou moeten worden geacht en altijd conform wat men zelf graag doet en waar men goed in is, onafhankelijk of hier nu een sanctie aan vast zou hangen die men zou krijgen als me de job om een bepaalde reden niet zou uitvoeren, aan de basis zou nooit geraakt mogen worden, die garantie zou moeten vaststaan. Als we deze stap voorwaarts zouden kunnen maken vanuit ons huidig systeem waarbij burgers vrijer zouden worden gelaten in plaats van als kinderen gedwongen te worden op straffe van uitsluiting van uitkeringsrecht of verlies van pensioenrechten, dan zouden we een totaal andere maatschappij en cultuur ontwikkelen. Arbeid zou blijven bestaan, maar nooit ten koste van de gezondheid, omwille van sociale of juridische druk of dwang, en de samenleving zou collectief gelukkiger worden en van de huidige welvaartsziekten die vaak ontstaan als gevolg van de grote druk in deze snelle veeleisende wereld, zouden verdwjjnen, de rust zou terugkeren in de levens van de mensen. Gelijkheid zou als vanzelfsprekend beschouwd worden zonder het individuele van elk mens zou worden geweld aangedaan, eenheid in verscheidenheid als het ware zou een levend motto van deze zienswijze kunnen worden, waarbij gelijkheid de norm wordt en elke eigenheid ook naar waarde wordt geschat. Onderwijs zou stelselmatig hervormen en meer vanuit intrinsieke motivering werken, dan vanuit het verplicht leren reproduceren van leerstof als enige methode om te slagen in een examen, met meer ruimte voor creativiteit en het ontwikkelen van sterke, weerbare persoonlijkheden die hun hart durven volgen richting een gelukkig bestaan, in plaats van nieuwe werkers voor de arbeidsmarkt die op maat van de bedrijven moeten worden geschoold. Zo'n revolutie in ons denken blijft mijn grote droom. En de boer, die ploegde voort.

Getekend, Kristof