Philippe Van Parijs over het basisinkomen.

Het gaat de Eurofielen niet voor de wind. Zelden ontwaren wij vandaag nog grote pleitbezorgers van Europa op het politieke toneel. De grote leiders van weleer hebben plaats gemaakt voor de grijze technocraten aan het Schumanplein, geflankeerd door een schare rabiate Europahaters. Peper ging daarom op zoek naar een voorstander van het 'Europese project' en vond die in de figuur van Philippe Van Parijs.

We ontmoeten de filosoof en econoom in zijn gezellige Brusselse woonst, vlakbij het kloppende hart van de Europese Unie. Zijn onderzoek is gericht op de interactie tussen rechtvaardigheid, ongelijkheid en armoede, wat hem onder meer een leerstoel in Harvard opleverde, naast zijn onderzoek aan de universiteiten van - onder meer - Oxford en Louvain-La-Neuve. Hij staat bekend als een intellectuele duizendpoot wiens werk steevast een universele dimensie bevat, en bij uitbreiding ook een Europese. Tegen de huidige tijdsgeest in beschouwt hij de Europese Unie nog steeds als een ‘ongekend kunststuk'.

Van Parijs: Het vrij verkeer van mensen, een rechtstreeks verkozen parlement in heel Europa of gelijke kansen waar je ook woont: die prestaties zijn werkelijk ongelooflijk. We staan nu inderdaad voor enorme uitdagingen, maar daaruit afleiden dat er een Europese bestaanscrisis is, beschouw ik als sensationele journalistiek.

Europa is zoals een omelet: zodra je de eieren breekt krijg je ze niet meer terug in originele staat?

Het gaat er niet zozeer om dat we niet terug kunnen. Het punt is dat we helemaal niet terug moeten. Wel klopt het dat een verdere Europese integratie niet evident is omdat je verschillende talen en publieke opinies hebt. Democratie is moeilijker in zo'n context, zoals we ook in België zien. Maar daarom net moet je speciale instellingen uitvinden.

Om het gebrek aan een gemeenschappelijke publieke ruimte op te vangen?

Wie hoort in Griekenland wat de argumenten en bezwaren van Duitsers zijn en omgekeerd? Er is inderdaad weinig contact. De filter van de nationale pers zorgt al te vaak voor berichtgeving die in de smaak valt van wat de lezers willen lezen, vooral wanneer er sprake is van sterke mediaconcurrentie - ook in België is dat een gangbare praktijk. Wat betreft Europese kwesties geldt dat natuurlijk ook.

Wat is er concreet nodig om dat obstakel te omzeilen?

Op Europees niveau zie ik één fundamentele voorwaarde. We moeten convergeren naar een lingua franca, een gezamenlijke taal om met elkaar te communiceren, die weliswaar de nationale talen niet vervangt. Die talen blijven functioneren in hun landen of regio's. Het is zeker mogelijk. De recentste statistieken geven een enorm verschil aan tussen oudere Europeanen en jongeren. Omdat de meerderheid onder hen Engels kent, praten zij vanzelfsprekend veel beter met elkaar.

Dat ziet u bijzonder positief in. Als een probleem dat zichzelf oplost.

Ja, maar je moet het wel aanmoedigen en versnellen. Ik was aangenaam verrast toen de Duitse president Joachim Gauck vorig jaar in zijn lezing over Europa het leren van een gemeenschappelijke taal verdedigde. Niet het Duits, maar wel het Engels! Die hoogst belangrijke evolutie moet ook gepaard gaan met een sterker pan-Europees middenveld en aangepaste politieke instellingen. Net zoals in België is er bijvoorbeeld nood aan een Europese kieskring voor het Europees Parlement, waar alleszins een deel van de kandidaten gekozen wordt door de hele Europese bevolking. Dat moedigt in grote mate de dialoog aan over de grenzen heen.

De politieke leiders presenteren Europa vandaag vooral als een middel voor het versterken van concurrentie en groei, niet meer als een vredes- of solidariteitsproject. Krijgen we dat laatste verhaal nog verkocht?

De legitimiteit van de Europese instellingen hangt af van hun resultaten. Maar natuurlijk is het belachelijk om die resultaten uitsluitend in termen van groei te gieten, vooral als het een kleine groei betreft die ook de negatieve aspecten van een gemeenschappelijke markt niet mee opvangt. De doelstelling van Europa moeten we dus niet langer formuleren als groei in termen van materiële consumptie, maar in het bereiken van wat ik een duurzaam veralgemeenbare levenswijze noem. Veralgemeenbaar, dat wil zeggen dat de levenswijze mogelijk moet zijn voor iedereen in de wereld, niet alleen de rijken. Duurzaam betekent dat niet enkel onze generatie, maar ook de toekomstige ze kan aanhouden.

Hoe moet Europa voldoen aan die eerder abstracte doelstelling?

Eén prioriteit is dat we moeten werken aan de ontwikkeling van een ‘caring Europe', een beschermend Europa. De Gucht en co begrijpen niet ten volle wat extreemrechts voedt, namelijk dat hun neo-liberaal project alle hekjes en beschermingen opheft. Fantastisch dat we meer concurrentie of productiviteit hebben, vinden ze, maar wat betekent dit voor veel mensen? Europeanen voelen zich bedreigd door die toegenomen onzekerheid. In het verleden herverdeelde men de gestegen productiviteit via de welvaartsstaat, met gratis onderwijs, zorg, pensioenen of kindergeld. De eenheidsmarkt en de concurrentie tussen lidstaten maakt het echter steeds moeilijker om dat vol te houden.

We zijn beland in een neerwaartse sociale spiraal. Ofwel plaatsen we opnieuw hekjes, zoals ook aan linkse kant verdedigd wordt, ofwel organiseer je beschermingsmechanismen op Europees niveau.

De Europese welvaartsstaat lijkt er niet aan te komen, integendeel: de ongelijkheid groeit doordat de herverdeling wordt gereduceerd. En in ruil behouden de lucky few hun welvaart.

Het dilemma is dat er weliswaar een politiek draagvlak is voor solidariteit op niveau van de lidstaten, al is dat vanwege de fiscale competitie economisch steeds moeilijker. Anderzijds is solidariteit op Europees niveau wel economisch haalbaar, maar ligt dat wegens een gebrek aan een Europees ‘wij-gevoel' politiek bijzonder moeilijk. Ik geloof in de tweede optie, niet in de vorm van een Europese megawelvaartsstaat, noch door de nationale welvaartsstaten te ontmantelen, maar integendeel door hen te versterken.

Hoe ziet die tweede piste er concreet uit?

Ik pleit voor de invoering van een eurodividend. Dat is een bescheiden, onvoorwaardelijk basisinkomen voor alle ingezetenen van de EU, gefinancierd via de BTW. Het voordeel van de BTW is dat ze in beperkte mate al op Europees niveau wordt geïnd, wat de uitvoering ervan eenvoudiger maakt. Dit eurodividend kan naar believen aangevuld worden met inkomen uit arbeid of kapitaal en met sociale uitkeringen op nationaal niveau. Eigenlijk is het een soort ondergrens, een sokkel voor alle nationale welvaartsstaten, zonder dat de bestaande instellingen worden vervangen, en waarbij alle bestaande uitkeringen verminderd worden door het eurodividend. Het is dus geen extra belasting.

Waar ligt precies de meerwaarde van zo'n initiatief?

Het is in essentie een stabiliserend herverdelingsmechanisme. Neem de eurocrisis. Wanneer Griekenland te kampen heeft met een hogere werkloosheid, dan stijgen de uitgaven aan uitkeringen en dergelijke. In dat geval zal het eurodividend ervoor zorgen dat een groter deel van die lasten gedragen wordt door de schouders van de rest van Europa. Bovendien verkleint het eurodividend de fiscale en sociale competitie tussen de lidstaten, want de bijdrage tot het eurodividend betaal je overal, ongeacht in welk land je woont. Dat kalmerend effect versterkt het vermogen van lidstaten om hun eigen welvaartsstaten te onderhouden en te ontwikkelen.

Hebben we nog wel politieke leiders die dergelijke voorstellen willen uitdragen? Wie kan de legitimiteit van de Unie nieuw leven inblazen?

Laatst hoorde ik Eurocommissaris Barnier een discours afsteken dat van begin tot eind over competitiviteit ging. Hij maakt echter deel uit van de uitvoerende macht van de EU, dus van een politieke instelling, hij is geen CEO van een bedrijf! Nee, centraal moet het project van een beschermend Europa staan, dat prioriteit maakt van een duurzaam veralgemeenbare levenswijze. Dit kan alleen gedragen worden door leiders die het algemeen belang nastreven. Zolang ze enkel voor eigen volk spreken is dat uitzonderlijk moeilijk. Daarom herhaal ik dat we onze politieke instellingen in dat verband drastisch moeten aanpassen, en de taalkwestie speelt daarin een cruciale rol.

Bron: http://www.jonggroen.be/node/1835

Auteur: Olivier Beys

Moet de politiek niet in de eerste plaats een positief verhaal brengen, in plaats van te focussen op alle negatieve dingen?

Uit ‘Recht zal zijn wat ik zeg. Politici over de pijlers van de democratie’, uitgegeven door Lannoo & Theater Malpertuis.

Beste burger,

In 2006 liet de Zweedse professor Hans Rosling een verbluffend filmpje op de wereld los. Daarin gaat een karrenvracht officiële statistieken en data aan het dansen in een zoektocht naar het antwoord op de fundamentele vraag: “Gaat het wel goed met de wereld?”.

Het antwoord is voor elke kijker even onweerlegbaar als bemoedigend.

Ja, het gaat goed.
Het gaat zelfs steeds beter.
We leven langer.
Kindersterftecijfers dalen pijlsnel, wereldwijd.
Steeds meer mensen gaan naar school – en proeven van welvaart.
En de wereldbevolking is gezonder dan ooit.

Maar beseffen we dat ook?

Rosling vertelt in hetzelfde filmpje hoe hij voor zijn Zweedse topstudenten een test had gemaakt om na te gaan of zij op de hoogte waren van dit goede nieuws.

Maar wat bleek?

De studenten faalden. Een overgrote meerderheid hield er een ouderwets en pessimistisch wereldbeeld op na – een wereldbeeld dat dus niet strookt met de objectieve werkelijkheid.

Het bracht de professor tot een interessant besluit: “We hebben een mentaal beeld van de wereld zoals die 25 jaar geleden was, en niet zoals die vandaag daadwerkelijk is. Toch blijven we debatteren op basis van foute veronderstellingen.”

Rosling stootte op op een fenomeen dat psychologen al een tijd bezighoudt: waarom dringt goed nieuws zo moeilijk door?
Of provocatiever geformuleerd: waarom voelen we ons zo goed bij slecht nieuws?

Het antwoord komt van Nobelprijswinnaar Daniel Kahneman, die in het boek “ons feilbare brein” een overzicht geeft van een leven lang wetenschappelijk toponderzoek naar de manier waarop mensen denken.

Kahneman beschrijft hoe onze hersenen als het ware geprogrammeerd zijn om in de overvloed van informatie die dagelijks op ons afkomt, alerter te zijn voor negatieve of bedreigende signalen dan voor wat meevalt. Het is de valstrik van elke relatie: de vanzelfsprekendheid van wat goed is versus het overdreven uitvergroten van kleine ergernissen.
We doen dat niet eens bewust. Het is een erfenis die lang geleden is ontstaan, toen we om te overleven afhankelijk waren van het vermogen om snel gevaar of afwijkende gebeurtenissen op te merken.

Uit het onderzoek van Kahneman blijkt bovendien dat verlies – slecht nieuws – een grotere impact op ons heeft dan winst – goed nieuws. Onze gevoelens zijn sterker als we achteruitgaan ten opzichte van onze huidige situatie, dan bij vooruitgang van eenzelfde omvang. Het verklaart waarom een belastingverhoging van 100 euro voor veel meer ophef zorgt dan een belastingvermindering van hetzelfde bedrag. Het eerste doet pijn, het tweede merken we vaak amper of vinden we ‘maar normaal’.

We hebben ook allemaal de neiging om meer belang te hechten aan die ene tegenvaller, dan aan een etmaal vol goeds. Zeker als het slechte nieuws als laatste komt, dan blijft het gegarandeerd hangen. Ondanks de schitterende vakantie met goed weer, een fraai hotel, goed gezelschap en lekker eten, vertellen we als we thuiskomen over de slechte terugvlucht en de koffer die is achtergebleven.

Slecht nieuws komt bij elk van ons gemakkelijk, quasi onbewust en meer uitgesproken op de radar.
Het is verleidelijk om in de val van slecht nieuws te trappen, maar het is niet onoverkomelijk.
Als we vooruit willen, moeten we onze angsten durven loslaten.

Dat wist de legendarische Yoda uit de filmsaga ‘Star Wars’ ook al. Dat epos is één langgerekt verhaal over de keuze tussen het negatieve (the dark side) en het positieve (the force). Als de protagonist Luke Skywalker bij Yoda te rade gaat en vraagt waarom The Dark Side hem zo onweerstaanbaar en krachtig voorkomt, antwoordt Yoda:

“Dat lijkt alleen maar zo. De donkere kant zie je sneller. Die is gemakkelijker en verleidelijk. Maar niet krachtiger.”

Beste burgers,

Nergens is de keuze tussen het negatieve en het positieve meer relevant dan in de politiek.

Aan welke kant staan onze politici?
Moeten zij de lokroep van negatief nieuws versterken?
Of moeten zij daarentegen Yoda volgen, en weerstaan aan de valse sirenes?
Moeten politici the dark side achterna, of maken ze een moeilijke maar moedige keuze voor the Force?

De keuze tussen doemdenken of optimisme is een fundamentele breuklijn in het politieke spectrum.

Angst en negativisme zijn als politieke strategie helaas geen louter hypothetische denkoefening. Politieke communicatie die op een negatieve manier inspeelt op onzekerheid is zo oud als de straat. Het is een beproefd recept – en het wèrkt.

Niet alleen hebben we een boontje voor negatief nieuws, we omarmen en aanvaarden het ook sneller als de waarheid, precies omdat het onze angsten bevestigt. De keuze voor de dark side betekent daarom vaak gegarandeerd succes en aandacht, zowel in de media als in de politiek.

Maar welke meerwaarde biedt politiek aan een samenleving, als ze er vooral toe dient onzekerheden en angsten uit te vergroten?
Wat is het doel van een politiek die vooroordelen en gemakkelijke – maar foute – waarheden versterkt in plaats van ze te doorprikken? En wat doet de dark side met de macht, eens ze de kiezer heeft overtuigd?

Die kernvragen brengen ons bij het alternatief:
een uitgesproken, maar moeilijke en soms ronduit riskante keuze voor vooruitgang en optimisme.

Er is lef nodig om te zeggen waar je van droomt.
Wat voor samenleving we willen.
En wat we moeten doen om daar te geraken.

Het maakt ons meer kwetsbaar, omdat er drempels te overwinnen zijn.
Omdat één negatief element, tien goede berichten onderuit haalt.
Omdat rationele en objectieve feiten vaak contra-intuïtief zijn.
Omdat perceptie soms sterker lijkt dan de realiteit.

Maar als het lukt om de focus te verleggen naar optimisme, maakt het van politiek een katalysator die mensen motiveert.
Die mensen het vertrouwen geeft om zich aan te passen en vooruit te gaan.

De andere kant van politiek is dus :
het vermogen om angst om te zetten in hoop.
Om te kiezen voor oplossingen in plaats van problemen.
Voor goed in plaats van slecht nieuws.

Beste burger,

Die breuklijn zit in elk van ons.
We zijn allemaal een beetje Luke Skywalker.

We moeten allemaal een keuze maken tussen de zekerheid van angst of het onbekende van hoop.
Tussen negativisme en optimisme.

Als u daarmee worstelt, denk dan naar Yoda.
Kies niet voor de gemakkelijke weg.
Die brengt je nooit waar je naartoe wil, maar bevestigt slechts wat je wil achterlaten.

Wie vooruit wil, moet zich afvragen wat je wil bereiken.
Hardop zeggen waar je van droomt.
Want dat is enige manier om er daadwerkelijk te geraken.

May The Force be with you.

Door Gwendolyn Rutten - OpenVLD

Bron : http://www.gwendolynrutten.be/moet-de-politiek-niet-in-de-eerste-plaats-een-positief-verhaal-brengen-in-plaats-van-te-focussen-op-alle-negatieve-dingen/

1 mei: dag van àlle arbeid dankzij een Europees basisinkomen.

Bram Van Braeckevelt

Voorzitter van Jong Groen en gemeenteraadslid voor Groen in Gent

Als we aan het einde van de 21ste eeuw nog 'Dag van de arbeid' willen vieren, zal het dankzij een Europees basisinkomen zijn, schrijft Bram Van Braeckevelt, voorzitter van Jong Groen.

---

Als we aan het einde van de 21ste eeuw nog 'Dag van de arbeid' willen vieren, zal het dankzij een Europees basisinkomen zijn. Met een Europees basisinkomen verheffen we de sociale zekerheid tot een nieuw maatschappelijk model dat klaar is voor de uitdagingen van de 21ste eeuw. Want een basisinkomen is dé manier om alle arbeid mogelijk te maken en te valoriseren, de transitie te maken naar een veerkrachtige samenleving en de legitimiteit van de Europese Unie te versterken.

Eén mei, dag van de arbeid. Een feestdag voor wat de werkende klasse verworven heeft. Als we terugkijken op de 20ste eeuw mogen sociale bewegingen fier zijn op de verwezenlijking van een sociale zekerheid waarin het principe van verzekering en solidariteit gecombineerd wordt, de basis van onze welvaartstaat.

"Als we aan het einde van de 21ste eeuw nog 'Dag van de arbeid' willen vieren, zal het dankzij een Europees basisinkomen zijn"

De politieke partijen zijn het erover eens: de belastingen op arbeid moeten dalen. Maar wie maakt werken minder belastend? De werkdruk en de werkstress nemen toe. In 1995 moest 40% van de Belgische werknemers werken tegen strakke deadlines, in 2010: 60%. Bovendien had in datzelfde jaar 46% van de Belgische werknemers met werkstress te maken, maar ondertussen liep dit op tot 64%. Met een onrustwekkend stijging van langdurig verzuim tot gevolg. Terwijl in Vlaanderen de werkloosheidscijfers zelden zo hoog waren. Wat is de vaststelling? Te zware loopbanen en een schrijnend tekort aan jobs.

Werken moet lonen, dat is evident. Maar hoe lang kunnen we volhouden dat een inkomen alleen rechtvaardig is als het uit arbeid voort komt? Leg dat maar eens uit aan de 5,66 miljoen Europese jongeren die geen job vinden. Leg dat maar eens uit aan de 1 op 5 gepensioneerden die in armoede leven. Leg dat maar eens uit aan mensen die voor ouders, kinderen in de buurt zorgen. Zowel financieel als sociaal hebben zij een bijzondere meerwaarde, die door de overheid te weinig gevaloriseerd wordt. Alleen oog hebben voor economische winst of productiegroei is een visie van de vorige eeuw.

Een basisinkomen maakt de transitie naar een veerkrachtige samenleving waarbij niemand uit de boot valt mogelijk. Van arbeider tot bediende, van huisvader tot mantelzorger, van vrijwilliger tot werkgever. Een basisinkomen maakt de transitie mogelijk naar een samenleving met waardering en stimulans van arbeid met een economische meerwaarde én arbeid die het sociale weefsel, de creativiteit of onze levenskwaliteit versterkt. Ook voor zij die vandaag de stap naar een eigen duurzame onderneming te groot vinden of geen ruimte hebben om een opleiding te volgen of gas terug te nemen.

Wanneer de Europese Unie verder zou gaan dan Europeanen alleen te beschouwen als consumenten, zal meer dan de huidige 3 op 10 Europeanen de EU een warm hart toedragen. Een Europees basisinkomen versterkt lokale economieën. Wie echt werk wil maken van een Europese Unie, van een Europees verhaal en Europees burgerschap, kiest voor een maatregel die de Europese burgers versterkt. Een keuze die Europeanen het perspectief biedt waar ze naar snakken. Als Europa meer dan symbolische initiatieven kan nemen rond opleiding, stages, jobcreatie, degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden, zal er ruimte zijn voor welvaart, welzijn en een geloofwaardig Europees verhaal.

Tijd om van sociaal opnieuw een zekerheid te maken. Tijd om een kwaliteitsvol, leven te garanderen voor elke Europese burger. Tijd om de Europese droom invulling te geven. Tijd om werk te maken van het basisinkomen. Leve één mei, leve de dag van álle arbeid.

Bron : http://www.knack.be/nieuws/wereld/1-mei-dag-van-alle-arbeid-dankzij-een-europees-basisinkomen/article-opinion-141023.html

Voorwaarts!? Law Enforcement Against Prohibition

Jack Cole was 26 jaar bij de politie, waarvan 14 jaar als ‘stille’ bij de drugsbrigade. Hij maakte de opstart mee van de ‘War on drugs’, en zag op den duur hoe contraproductief die was. Na zijn pensioen richtte hij met nog vier anderen LEAP op, dat uitgroeide tot een internationaal netwerk met meer dan 100.000 leden in 120 landen. Hun 165 sprekers hebben allemaal een professionele achtergrond in de drugsbestrijding, wat de geloofwaardigheid zeer ten goede komt. Carel Edwards bijvoorbeeld, van 2003 tot 2010 hoofd van de Drugscoördinatie-Eenheid van de Europese Commissie, was zo van hen onder de indruk dat hij lid werd van hun adviesraad. “Kijk naar het einde van de drooglegging in 1933″, zegt Cole: “Meteen viel het hele criminele circuit daarrond weg, en het gebruik daalde.” Maar er zijn belanghebbenden. Vóór 1970 werden in de VSA per jaar zo’n 65.000 mensen gearresteerd voor drugsovertredingen zonder geweld, tegen 2005 waren dat er maar liefst 1.900.000 per jaar. Intussen zit in ‘the land of the free’ 1% van de bevolking in de gevangenis, allemaal heerlijk spotgoedkope arbeidskrachten. De (privé-)gevangenisuitbaters lobbyen dan ook sterk voor een zo repressief mogelijk beleid. En intussen heeft de politie duidelijk minder tijd voor andere zaken: het percentage opgeloste moordzaken e.d. zakte spectaculair.

Jim Gierach was een procureur die helemaal achter de harde aanpak van drugs stond. Toen hij inzag dat dat gewoon niet werkte, en het repressieve beleid bovendien zware maatschappelijke problemen veroorzaakte, begon hij daar lezingen over te geven. “Sommige zaken zijn té gevaarlijk om niét te reguleren. Kwaliteit van de drugs, waar en aan wie er verkocht wordt – zo’n beslissingen laten we nu de facto aan de drugcartels over.” De reden dat het overduidelijk falende beleid niet bijgestuurd wordt, is volgens hem dat er zo veel mensen, zowel drugsbarons als hun vervolgers, financieel belang bij hebben. Momenteel is er wel een tendens in de andere richting. Alles begint echter bij het herzien van de VN-verdragen ter zake, die een repressief beleid opleggen. Volgende week gaat Gierach naar een sessie van de VN-narcotica-commissie met een concreet voorstel: een benadering vanuit gezondheid, mensenrechten, en ‘harm reduction’. Vindt u dat een goed idee? Hierzie, een petitie. - See more at: http://redactie.radiocentraal.be/Home/?p=5699#sthash.ZXd0zyWo.Ragoe5xL.dpuf

Bron : http://redactie.radiocentraal.be/Home/?p=5699

Over de Vlaams-nationalistische partijen en de economische crisis.

zondag 10 maart 2013

Auteur:

• Yannick Michaux

Over de Vlaams-nationalistische partijen en de economische crisis. 

De NV-A en het rookgordijn van het Vlaams-nationalisme. 

Mark Van de Voorde schreef onlangs een opiniestuk voor Knack, waarin hij de woorden en daden van de NV-A opsomt en concludeert dat we dichtbij de woorden en daden van partijen uit de jaren '30 komen. Dat onze samenleving steeds meer gelijkenissen met die van de jaren '30 vertoont, is geheel juist. Met een minimum aan inspanning kan iedereen de parallellen zien. Toch zijn er ook verschillen, zelfs zeer belangrijke verschillen. 

In zijn opiniestuk schrijft Van de Voorde: "De nationalistische en populistische partijen van de jaren dertig hadden het niet voor de arbeidersbeweging (van welke kleur ook), maar wilden die vervangen door corporatisme. De N-VA wil het christelijke middenveld vernietigen, omdat het in de weg zit van haar etatistisch samenlevingsmodel." (etatisme is een grote invloed van de staat in de economie) 

Dit is fout. De Wever heeft geen etatistisch economisch model, integendeel: hij is een doorgedreven neoliberaal die nationalistische retoriek gebruikt om zijn doel te bereiken. De fascisten, zowel in Italië als Duitsland, presenteerden zich als arbeiderspartijen met een sociaal kantje. Er zijn helemaal geen sociale kantjes aan de NV-A. Zij is puur een partij voor grote multinationals en rijke ondernemers. Het nationalisme wordt door de NV-A slechts als vehikel gebruikt voor een doorgedreven ontmanteling van de welvaartsstaat, het model van sociaal overleg, en zelfs de arbeidersorganisaties op zich, allemaal ten bate van het internationaal grootkapitaal. 

Het is zeker dat er bespaard zal worden, ongeacht of er nu een rechtse, centrumrechtse of centrumlinkse regering komt. Dat wil zeggen: de bevolking wordt verarmd, de welvaartsstaat wordt afgebroken en de economie wordt alsmaar meer de speelbal van rijke en machtige investeerders. De verschillen tussen de mogelijke regeringen zijn voornamelijk cosmetisch. Zij zullen niet de onderliggende problemen (het kapitalistisch systeem) aanpakken. Hoe verder de crisis vordert, hoe meer de onrust en de haat voor het systeem zal groeien. 

Voorlopig kan de NV-A nog wegen op het beleid zonder er de verantwoordelijkheid voor op te nemen. Dat kan niet blijven duren. Als de NV-A in 2014 wint, zal zij sterke druk uitoefenen om de besparingen echt en force in te zetten. Vroeg of laat zal ook voor de gewone man duidelijk worden dat de NV-A een partij voor de rijken is. Het rookgordijn van het Vlaams-nationalisme zal door de winden van een verdiepende economische crisis weggeblazen worden. 

De wederopstanding van het Vlaams fascisme. 

Extreemrechtse groepen, waaronder het Vlaams Belang, begrijpen erg goed dat de kans voor hun wederopstanding hier ligt. Het Vlaams Belang neemt meer en meer een klassiek fascistische positie in, met een corporatistisch model gebaseerd op samenwerking binnen de "goede" bevolkingsgroep. Teken aan de wand is de oprichting hun eigen vakbond, de Vlaamse Solidaire Vakbond. Die zal natuurlijk geen stakingen voeren. Het fascisme heeft zich altijd tegen alle effectieve wapens van de arbeidersklasse verzet. De basis van hun solidarisme (niet solidariteit, want dat is tussen alle bevolkingsgroepen) slaat op een zwakke sociaaldemocratie voor de goede groepen, opsluiting en deportatie voor de slechte groepen. 

Dat solidarisme voor de goede bevolkingsgroep, gebaseerd op de gelukkige samenwerking tussen brave Vlaamse arbeiders en goede Vlaamse ondernemers binnen de onafhankelijke Vlaamse staat, is natuurlijk een glasheldere leugen. Precies hoe sociaal het Vlaams Belang is, konden we al zien in hun systematische bevoordeling van het patronaat in Antwerpen. Het is mede daarom dat er in Vlaanderen verschillende extreemrechtse organisaties bestaan die het Vlaams Belang te "links" (te liberaal) vinden. 

Zelfs als het Vlaams Belang zich een consequent corporatistisch imago zou aanmeten, dan hoeft niemand aan hun echte loyaliteiten te twijfelen. Een "solidarisme" waarbinnen rijk en arm samen zetelen, waarin de armen van al hun grootste wapens ontnomen zijn, zal natuurlijk in de eerste plaats de rijken ten goede komen. Dat is ook precies wat er in Italië en Duitsland gebeurde: de arbeidersorganisaties werden onschadelijk gemaakt en de grootindustrie regeerde het land. Eens aan de macht zal het Vlaams Belang de arbeidersklasse laten vallen als een baksteen, net zoals al de historische fascistische regimes dat deden. 

Er kan geen oplossing voor de crisis van het kapitalisme komen vanuit liberale of corporatistische hoeken. Het enige dat de pro-kapitalistische partijen rest, zijn rooftochten in het Zuiden. Door oorlogsgeweld plundert men de grondstoffen en de welvaart van het Zuiden in een wanhopige poging de crisis af te wentelen op andere naties. Die pogingen zijn tot mislukken gedoemd: le monde a changé de base, de crisis van het kapitalisme verdiept zich elke dag, ondanks al het oorlogsgeweld zet de emancipatie van het Zuiden zich langzaam maar zeker verder. Dit proces proberen om te draaien naar een Apartheid op wereldschaal kan enkel leiden naar een nieuwe wereldbrand van apocalyptische proporties. Er is maar een oplossing voor de kapitalistische crisis: het einde van de strijd van allen tegen allen en het begin van de economische democratie. 

Dat blijft, zoals steeds, de echte keuze: socialisme of barbarij.

Bron : http://chengetheworld.be/nl/artikels/over-de-vlaams-nationalistische-partijen-en-de-economische-crisis

Bart De Wever & Le Penn (extreem-rechts) op de foto. In de zin van : Ze dragen de collaboratie nog steeds hoog in het vaandel.

De Wever & Le Penn (extreem-rechts ; foto) - soort zoekt soort - Vlaams-nationalisme, conservatief maar een nieuwe orde schuwen ze wellicht niet. Ze zijn dan toch een beetje rood (nationaal-)socialistisch naar Duits-economische signatuur. De geschiedenis heeft de collaborateurs veroordeeld, en zal dit in de toekomst opnieuw doen. Het Goede overwint het uiteindelijk altijd van het kwade. En intelligentie mag men nooit verwarren met emotionele empathie, voor deze twee zaken staan er totaal verschillende hersengebieden in. Daarom bestonden er vroeger nazi-dokters in Auschwitz, intelligent genoeg om het tot dokter te schoppen, maar geen greintje empathie wat betrof het leed dat ze teweeg brachten. Het is niet omdat iemand een universitair diploma bezit, dat deze of gene Leider een toonbeeld van ethiek en moraal is. Hopelijk daalt het gezond verstand nog tijdig neer in dit verzuurde landje. Ik lig zelf in de clinch met mijn eigen denken, want voor het eerst heb ik spontaan als integrale denker een cordon sanitaire gesmeed in mijn denken, omdat ik een mens blijf van vlees en bloed. De sofisten konden het destijds ook goed uitleggen, ze waren welbespraakt en overtuigen van het plebs met drogredenen was één van hun talenten. Dat 1 op 3 de keuze maakt in de peilingen voor dergelijk verachtelijke politiek bewijst dat de tragiek van wereldoorlog twee ons niet veel wijzer heeft gemaakt. "Nationalisme is een infantiele ziekte, het is de mazelen van de mensheid." - Albert Einstein 

"A nation's greatness is measured by how it treats its weakest members." 

~ Mahatma Ghandi

En op Rene Timmermans kan ik niet kwaad zijn, die zal ik altijd als mijn broeder blijven beschouwen. Kon hij maar omringd worden door moreel hoogstaande individuen, want hij verdient zoveel beter dan een bende die ten tijde van de Franse Revolutie zich zelfs kantten tegen de waarden van de Verlichting ; vrijheid, gelijkheid en broederschap moest het onderspit delven voor het Ancient Régime. Maar goed, ik ben voor de vrije meningsuiting en zelfs al was ik niet akkoord met jullie denken, dan nog zal ik tot de laatste snik voor jullie recht op een mening blijven strijden.


Op facebook werd ik vergeleken een Leninistisch discours te verdedigen die landen als Noord-Korea als voorbeeld zouden nemen. Ik weet niet wat Peter Mertens allemaal al heeft uitgevreten, ik gaf wél de volgende repliek, een beetje als een outsider in een wereld die gericht is op materieel succes en waar ik net andere accenten leg, een ondankbare houding omdat velen daar niet van wakker liggen, voor menig mens blijft dergelijke gedachtengang een ver-van-mijn-bed show:

"Ik heb een vriend uit Zuid-Korea en wij zijn altijd fel gekant geweest tegen Noord-Korea. Ik ben bij voorkeur links-liberaal, wat voor een stuk bij Groen zit, maar mijn keuze voor PVDA+ is een bewuste keuze om de have-nots, het proletariaat, een stem te geven. Ik heb zelfs kennissen tussen de überrijke Amerikaanse elite, waaronder Mehal Rockefeller , wiens zienswijzen ik tracht te begrijpen zonder te oordelen, hoewel wij soms haaks op elkaar staan qua levensfilosofie. Ik geloof in individuele vrijheid, maar nooit ten koste van zij die ondersteuning nodig hebben. In bepaalde kringen wordt dat al vlug verweten een pamperpolitiek te zijn, maar oh wee als ooit eens iemand met zulk een grote woorden uit de boot valt, niemand heeft en aangewezen is op de goodwill van anderen. Dat kunnen weinigen zich voorstellen. Ik verschil zelfs met het gedachtengoed dat iedereen maar een arbeidersloon zou mogen verdienen. Voor mijn part mogen mensen dik betaald worden als ze hard werken en goed werk leveren. Ik ben niet tegen privé-bezit, nog ben ik afgunstig ten aanzien van sociale klassen die het beter hebben. Ik heb wel de pest aan de graaicultuur en het feit dat de verhoudingen zoek zijn, de rijken rijker worden tijdens de crisis ten koste van de gewone man die daar geen schuld aan heeft. Mijn klassenbewustzijn is scherp genoeg, ik heb gewerkt met mensen uit de marge, zonder toekomstperspectief, én ik heb vertoefd tussen BV''s en mensen uit de hogere klassen met aanzien waarvan meer dan een paar beroemd waren voor wat ze deden. Ik kijk altijd naar de beweegredenen van mensen, of ze een hart hebben, en als je daar vijf jaar dag in dag uit rond gewerkt hebt, dan kan je er niet bij dat een politieke stroming die de Verlichting zelfs tegenwerkte ten tijde van de Franse Revolutie als toonbeeld en goeroe een Dalrhympe kiest die maar concludeert dat de onderklasse en al wie uit de boot valt zelfs schuldig is aan het te overleven lot. Dat is zoals tegen een kersverse kankerpatiënt zeggen dat ze zelf schuldig is aan haar levensbedreigende ziekte en dat ze maar anders moet gaan leven om beter te worden. Ik heb genoeg vermogende mensen gekend in mijn leven, van kleine middenstand, tot upperclass en mensen met veel geld zijn niet slecht, overal zit kaf en koren. Ik kies gewoon voor fundamentele mensenrechten in de hoop dat niemand moet verhongeren omdat hij / zij uit het systeem valt. Ik heb er genoeg zien passeren tijdens mijn werk vroeger die alles hadden gegeven maar op waren en die aangewezen waren op de solidariteit van de meer welgestelden onder ons. Dat had dus niks te maken met het niet willen veranderen of verkeerd leven of luiheid of wat dan ook, dat was een kwestie van pech en tegenslag, heel laag vallen tot in de marge en daar beseffen dat het dankzij de krachten in de samenleving die zich daarover bekommeren is dat deze mensen al min of meer kunnen overleven, maar zolang de armoede niet de wereld uit is, is er nog veel werk - slechts mensenhanden kunnen het de wereld uit helpen, ik volg daarin Nelson Mandela. Ik kan door de bril van een De Wever kijken en begrijp hem volkomen vanuit zijn visie, maar het is een visie die abstractie maakt van het noodlot dat bij sommigen toeslaat en waar theorieën als : "Je moet maar anders gaan leven, het is je eigen schuld, iedereen kan hogerop klimmen" niks aan de problematiek verbeteren. Als je dan nog foto's met extreem-rechts erbij aantreft, wetende dat het Vlaams-nationalisme de erfzonde van de collaboratie met zich meedraagt, dan weet je dat je op je hoede moet zijn. Het moet het gevolg zijn van kneuterige kleinburgerlijkheid en eigenbelang die weinig empathie heeft voor wie de pech heeft tot in de marge te tuimelen. Dat overkomt niet de stereotype marginaal, ik heb er gezien die ingenieur waren, advocaat, tot zelfs psychiater, wiens leven door een tegenslag en van de ene op de andere dag tot een vergeten outcast maakte. Solidariteit in de praktijk zorgt voor deze mensen in alle klassen, ook bij de ondernemers in armoede, ook bij de elite die ergens steun nodig heeft, in elke klasse, in elke familie en elke partij zitten goede mensen, én mensen met een grote brok tegenslag. Ik heb altijd geweigerd dergelijke underdogs als afval te behandelen en er schouderophalend aan voorbij te gaan. Bespaar mij dus gerust Noord-Korea, ik heb met dat stukje land niks te maken. Mr. Mertens zijn boek over de crisis was wél een analyse die er los op zat, of moet Europa en de crisis een bepaalde groep bevoorrechten dienen ten koste van een bevolking die crepeert? Als een goede huisvader zorg je voor je kinderen, zodat ze niks te kort komen. Dat zal De Wever nog moeten bewijzen, buiten de grenzen van het Voka."

Even een maatschappelijke analyse van bepaalde problemen en een visionaire blik in de toekomst met geluk als belangrijkste beweegreden van het handelen van de mens.

Stapje voor stapje komt die legalisering van marihuana en andere middelen er wel door geloof ik in de wereld. Ik zou het nooit promoten aan mensen om gelijk welke drug te nemen, zelfs geen alcohol of sigaretten, maar als je realistisch bent weet je dat het bestaat en is het verbieden niet de oplossing. Voorlichting, ontraden, begeleiden, bewustzijn rond de relatie tussen kansarme groepen en drugsproblematieken meer in de verf zetten, en de oorzaken van bepaalde problemen aanpakken, zoals armoede, gebrek aan werk en onderwijs, is veel productiever dan het afstraffen of opsluiten van mensen die een genotsmiddel gebruiken, net zoals alcohol een genotsmiddel is waar wij vrij zijn een glas te drinken als wij daarbij niemand schade berokkenen en niet vanuit een staat van openbare dronkenschap voor maatschappelijke overlast zorgen, want daar wordt wel strenger tegen opgetreden, en terecht. In lange vervlogen tijden had enkel de adel toegang tot het gebruik van bepaalde drugs, zoals marihuana tegen pijnlijke maandstonden, of opium tegen de pijn. Het is pas mainstream geworden vanaf de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw geloof ik en dan gecriminaliseerd. Wat mensen met hun lichaam, geest en geld doen is hun eigen zaak, daar hoeft niemand zich mee te bemoeien. Het beperken van de maatschappelijke schade kan via medische en sociale begeleiding, het sensibiliseren en het vanuit de criminaliteit naar een door de overheid gecontroleerde wereld te halen om de kwaliteit van bepaalde producten te garanderen en te voorkomen dat mensen gevaarlijkere, onbekende stoffen zouden binnenkrijgen die een gevaar voor het leven van de gebruiker zou kunnen betekenen. Ik vind dit al van sinds ik meewerkte in de preventie in middelbare scholen en ben blij dat links en rechts wereldleiders zoals Ban-Ki Moon van de Verenigde Naties tot dezelfde conclusies komen, namelijk dat 'The War on Drugs' als strategie gefaald heeft en enkel maar voor meer slachtoffers gezorgd heeft. Repressief optreden tegen bepaalde groepen werkt niet, of het nu werklozen, armen of zieken zijn, mensen zonder diploma, allochtonen, of gelijk welke categorie van mensen die afhankelijk zijn van anderen om te overleven. Er zijn sociale, economische en politieke problemen en de oorzaken zijn vaak ook van dien aard. Wie niemand schade berokkent, is onschuldig in het Burgerlijk Recht. Het is daarom vanzelfsprekend dat iedereen die met justitie in aanraking komt omwille van een drugsdelict en met een socio-culturele achtergrond en omgeving die als voedingsbodem diende voor een bepaald strafbaar gedrag, dat men de levenssituatie verbetert door de armoede uit te roeien, te investeren in onderwijs en jobs op maat, out of the box denken en nooit veroordelend, waarbij men nooit iemand een uitkering ontzegt om gelijk welke reden, omdat iedereen behoefte heeft aan woning, voeding, kledij en sociale bescherming. De beste motivatie is intrinsieke motivatie voor studie en werk. Iets waar je goed in bent tot je studie en later je beroep maken, omdat je het graag doet, lost al veel op. En voor wie niet in de positie zit om uit een moeilijke situatie te geraken moet er altijd gezorgd worden dat die mensen de fundamentele grondrechten krijgen waar ze recht op hebben. Het wordt hoog tijd voor een basisinkomen voor elke wereldburger, zodat de stress van het overleven en het moeten wegvalt, en mensen op eigen tempo en naar eigen vermogen en wensen hun plekje in de wereld kunnen zoeken, zich stilaan ontplooien en manifesteren binnen het leven dat naar hun normen het meeste geluk verschaft. Het aanwakkeren van de intrinsieke motivatie om iets te doen met je talenten naar opleiding of werk toe, levert zijn vruchten op en genereert een gemotiveerde en gelukkige actieve bevolking. Wie om één of andere reden buiten de maatschappij terecht komt in de marge, dakloos wordt, ziek, of met een verslaving te maken krijgt, zou nooit gestigmatiseerd mogen worden omdat het geen schande is en het iedereen kan overkomen. Een meer gelijke samenleving zou zo'n problemen amper kennen, maar door de kloof tussen arm en rijk en de druk vanuit omgeving en overheid voor iedereen om succesvol te zijn, lijkt het alsof de 'mislukten' verketterd en opgesloten of gestraft moeten worden. Zo'n 25% van de bevolking kan het tempo en de verwachtingen van de moderne maatschappij niet aan. Ook die groep heeft evenveel bestaansrecht als de meerderheid die er minder moeite mee heeft. Personen wiens leven zich in de taboesfeer bevinden, of het nu om het leven in de marge gaat, druggebruik, armoede, of anders zijn dan het prototype succesvolle hardwerkende burger zijn evenveel mens als diegenen die het allemaal voor elkaar krijgen om een leven lang te kunnen werken, goede studies te hebben genoten en een volwaardige job te kunnen uitoefenen zonder al te veel tegenslagen onderweg, quasi als vanzelfsprekend. Het verschijnsel dat werk als voorwaarde wordt gesteld om het recht te genieten niet arm te moeten zijn en uitkeringsgerechtigd te blijven is een grote denkfout van ons systeem en onze kapitalistische samenleving waar rijken meer rechten en aanzien lijken te hebben dan diegenen onderaan de ladder. De eerste stap blijft het stoppen van het vervolgen en bestraffen van mensen voor wie het moeilijker gaat en het regelen van het Europees Basisinkomen voor elke burger, zonder voorwaarde tot werk, maar gewoon omdat je leeft. Zoals onderzoek al heeft aangewezen verdwijnt de criminaliteit voor een stuk, keert er rust onder de mensen, is er bestaanszekerheid en blijven mensen zich scholen en ontplooien in een job vanuit hun intrinsieke motivatie, niet omdat het extern wordt verplicht omdat anders een leven van miserie dreigt. Hetzelfde geldt voor drugs. Legaliseer ze net als alcohol, haal het uit een taboesfeer of criminele sfeer en ook daar blijkt dat de probleemgevallen dalen, men een accentverschuiving van vervolging door justitie naar begeleiding vanuit volksgezondheid als doel voor ogen moet hebben, en voorlichting, preventie en "harm reduction" de beste benadering is. Niet iedereen kan als modelburger door het leven gaan, de realiteit van onze ontelbare verschillende levens leert dat de perfectie niet bestaat en dat velen uit de boot vallen of enigszins anders zijn. In samenlevingen die meer gelijk zijn, zijn er minder problemen, dan daar waar de kloof tussen arm en rijk groter is. Het afschaffen van de zondebokken zou al een grote stap voorwaarts zijn en politici en overheid zouden ethisch verplicht moeten zijn de mensenrechten van mensen in de marge te respecteren en verdedigen, en eenieder te voorzien van voldoende levensmiddelen en sociale en medische begeleiding waar nodig. Een gezond mens met voldoende financiële draagkracht en een goede gezondheid zal makkelijker een opleiding kunnen afmaken en met plezier een leuke job vinden, dan kansarme groepen die zoveel meer inspanningen moeten leveren om vooruit te geraken en maatschappelijk als volwaardig te worden aanzien. Het blijft nu eenmaal een realiteit dat er altijd mensen zullen zijn die niet geschoold zijn, arm, ziek, werkloos, allochtoon, met een armoederisico vanuit een leven in de marge, en het is net daar waar de overheid de plicht heeft om de basisbehoeften van al deze mensen te garanderen. Het basisinkomen is belangrijker dan ooit aan het worden, zeker wanneer we beseffen dat veel jobs vervangen zullen worden door robots en machines in de toekomst. Mensen in goede gezondheid en een goed milieu zullen minder snel middelen of medicijnen gebruiken, al dan niet legaal, gewoon omdat ze sterker in het leven staan. De actieve bevolking zou zich geen zorgen hoeven te moeten maken over het vervuld zien van de basisbehoeften en zou vanuit sociale begeleiding tot de ontplooiing van de talenten, vaardigheden en activiteiten kunnen brengen die tot geluk en zelfrealisatie leiden, die zowel de individuele als collectieve ontplooiing tot meer geluk zou stimuleren. Een bevolking die gedwongen wordt om gelijk welke arbeid te verrichten om een bestaansrecht te hebben, is een bevolking die niet vrij is, en dat is stilaan niet meer van deze tijd. Zoniet blijven we leven in een systeem van the happy few die alles bezitten en door het leven dansen, tegenover een grote massa mensen die van kindsaf aan worden geleerd dat studies, diploma's en werk een voorwaarde is om als volwaardig burger je rechten te mogen genieten. Subtiel is dit verdoken slavernij wat ertoe leidt dat zovele mensen leven van loonbriefje tot loonbriefje en als mislukt worden beschouwd als ze niet een leven lang quasi maatschappelijk gedwongen arbeid verrichten op straffe van financiële sancties. Politici en topmannen in verschillende sectoren staan soms mijlenver af van de realiteit van de gewone man in de straat die zich vaak moet uitsloven voor een karig loontje. Mensen zijn nu eenmaal niet gemaakt om als robots te worden afgericht om een leven lang te dienen en routineklusjes te vervullen, telkens opnieuw en dit een leven lang, op straffe van inkomensverlies en vele problemen voor wie niet in dat patroon past en weigert dit werk te verrichten of te solliciteren. Superrijken en de CEO's van de grote multinationals die amper belasting hoeven te betalen, geld overmaken naar belastingsparadijzen, en de graaicultuur die er heerst in vele beroepen, staat haaks op de realiteit van de gewone burger die uit de boot valt als hij niet netjes in het gareel loopt. Komen deze mensen dan in een slechte fase van hun leven terecht, waarbij verslavingen, criminaliteit en dergelijke voor de hand liggen als overlevingsstrategie waarbij men maar sterk moet zijn en het handhaven van het tempo en de vele eisen van de ratrace als een normale tegenprestatie worden gezien voor de genoten uitkering, wil men kunnen genieten van een zekere welvaart - zonder armoederisico - en recht op pensioen en andere burgerrechten hebben op lange termijn, Sociale status en aanvaard worden als een normaal mens is vaak ook gebaseerd op welke professionele activiteit men verricht om den brode. Het betreft een zaak van de bewustzijnsontwikkeling van elk individu voor hoeverre je verantwoordelijk kan worden gehouden om een leven lang het slaafse systeem vol te houden en in te vullen met iets nuttigs voor de persoon in kwestie en voor de samenleving als geheel; een bewustzijnskwestie omdat het besef iets te gaan doen voor anderen bijvoorbeeld ontstaat naar gelang een bepaald ontwikkelingsniveau dat dergelijke inzichten verschaft aan de mens. De jacht op mensen die anders zijn is uit den boze en deze zondebokken dienen strafrechterlijk niet vervolgd te worden, juridisch geen gevolgen te ondervinden betreffende hun grondrechten zoals het recht op de basisbehoeften en de nodige sociale bescherming. Het feit dat uitkeringen vaak nog onder de armoedegrens liggen, mensen die een toelage genieten maatschappelijk worden opgejaagd als zijnde nutteloze profiteurs die zo snel mogelijk hun rechten dienen te verliezen, als ze niet net als eenieder braafjes slaafs gaan werken om te overleven, is zeer triest om te aanschouwen. Dit is waanzin en op een ideologie gebaseerd die de mens gevangen houdt door middel van een enorme bureaucratie en regeltjes. Het wordt tijd dat ook de moderne vorm van dwang en slavernij vanuit de bestaande wetten en structuren worden omgeleid tot een maatschappij waarbij de grond-en mensenrechten heilig zijn, geluk in het leven het belangrijkste doel moet zijn, en armoede verboden zou moeten zijn, door middel van het invoeren van een basisinkomen. Criminaliteit, depressies, verslavingen, medicijnengebruik, zouden fors afnemen, en mensen zouden vrij zijn om te gaan voor een leven van carriëre en welvaart op hun eigen tempo, tegenover een groep met mogelijk andere waarden of levensomstandigheden onvoorwaardelijk levenslang vrij zouden moeten zijn van de zorg om hun basisbehoeften. Dit zou wettelijk aan iedereen verplicht moeten worden gegarandeerd, zodat armoede voor altijd tot het verleden behoort, werken om te mogen leven binnen het slavernij-model om bepaalde rechten op te bouwen zou worden omgeruild tot het stimuleren van een bewuste, goed opgeleide en intrinsiek gemotiveerde groep van burgers die met plezier naar eigen vermogen en behoefte zouden kunnen uitkijken naar een opleiding en / of beroep dat aansluit bij de aangeboren talenten en mogelijkheden van het individu in kwestie en waarbij werken zou moeten bijdragen tot de persoonlijke ontwikkeling en groei en tot meer geluk voor mens en maatschappij in zijn geheel. Dat we vandaag nog steeds zien dat de niet-gewenste afwijkenden van de norm slachtoffer zijn van stigma's, vervolging, in de financiële problemen terecht komen, waarvan sommigen een leven lang in een bepaalde lastige situatie zullen moeten zien te overleven, dat net die groep een volwaardig leven zou moeten kunnen leiden omdat men nooit gestraft mag worden met een leven vol armoede en miserie omdat men niet meekan met huidige eisen binnen onze samenleving. De sterkeren kunnen dan gaan voor meer werk en salaris bovenop hun basisinkomen, en dit vanuit het plezier dat men ervaart door het uitoefenen van een bepaald beroep, in tegenstelling tot het huidige systeem van nog teveel dwang en overheidsbemoeienis, met sancties en dreigende armoede als men niet als een robot elke dag van 9 tot 5 kan presteren, en men tevens voldoende moet solliciteren van VDAB en RVA om het recht te behouden op je maandinkomsten. Die tijd komt ooit ten einde, en het is belangrijk dat in de constructie van de samenleving, inclusief diegenen die een drugsproblematiek ervaren, mensen worden beschermd in plaats van vervolgd als ze niet binnen dit patroon kunnen leven. We zien nog teveel een bevolking op antidepressiva en andere middelen die werkt omdat het verplicht is, en die weinig groei en toename van het geluk ervaren omdat ze bijvoorbeeld bepaalde kansen gemist hebben qua onderwijs, en voor wie het meer overleven dan leven is voor velen, meer een moeten dan een 'must'. Dit is mijn eigen ervaring na jaren vrijwilligerswerk en eigen onderzoekingen na gesprekken met vele mensen die uit de boot gevallen waren, dit ook toen ik een kleine periode het werk van professor Jan Vranken als vertrekpunt nam voor mijn activisme. Professor Clare Graves heeft tenslotte toch voorspeld dat het werken als broodwinning minder maatschappelijke status zal verdienen in de toekomst tegenover de maatschappelijke prestaties in de vrije tijd die niet noodzakelijk geld opleveren. Zonder werk heeft men vandaag amper een identiteit, volgens Dr. Graves zal dat verschuiven naar het ontwikkelen van een persoonlijkheid die in de vrije uren voor zichzelf en/of voor de wereld een terrein van dienst kiest aan de maatschappij, en waarbij arbeid als bron van inkomsten totaal anders naar waarde zal worden geschat ; eigenlijk ruim een bron van inkomsten zonder vastgesteld maatschappelijk nut, individueel of collectief gezien. Ik hoop dat tegen die tijd de situatie verbeterd zal zijn, en de underdogs en mensen uit de laagste regionen van de maatschappij verlost zullen zijn van armoederisico's en sociale uitsluiting en alle problemen ten gevolge van deze moeilijke levenssituatie. Die kleine groep van eenvierde van de bevolking die het altijd moeilijker zal hebben met stress en een aangeboren gevoeligheid, maar die op bepaalde terreinen toch nuttig zijn voor de wereld, zullen eindelijk verlost zijn van de dagelijkse overlevingsstrijd zoals die nu gebeurt, waarvan niet zelden mensen binnen deze groep gezondheidsproblemen ontwikkelen omdat ze teveel stress te verwerken krijgen dan ze kunnen dragen, De voedingsbodem voor verslavingen en criminaliteit zoul afnemen en reduceren tot een minimum als elke burger verzekerd zou zijn dat hij een dak boven zijn hoofd zou hebben, voldoende inkomen om van te leven, tijd voor ontspanning, kledij, en juridische en sociale bescherming bij ziekte, invaliditeit en dergelijke, Mensen zouden zich leren ontplooien tot gelukkige persoonlijkheden - of ze nu officieel werken of niet, het arbeidsethos zoals we dat nu kennen zou vervangen worden door het belang van de drive je te ontwikkelen en je steentje bij te dragen voor anderen, naar je eigen draagkracht en onafhankelijk van het feit of je wél of niet zal kunnen rondkomen elke maand, omdat iedereen een ruim maandinkomen als basisrecht zou moeten genieten, Iedereen is dan vrij en uniek als wereldburger en draagt zijn steentje bi, maar geluk in het leven en een goede en toenemende levenskwaliteit zou de belangrijkste persoonlijke en maatschappelijke drijfveer dienen te worden, niet zozeer een superbonus of financiële meerwaarde als beloning voor een bepaald verricht werk, dat is slechts bijkomstig en minder belangrijk voor mens en maatschappij. Mensen zouden beslist nog veel kunnen bijverdienen voor als ze echt materiële weelde wensen te vergaren, maar de norm zou verschuiven naar het vrij bijdragen aan de wereld, zonder dat er een overheidsinstantie je hoeft te controleren of je wel voldoende gesolliciteerd hebt tijdens een bepaalde periode als voorwaarde voor een uitkering. De drugsproblematiek zou een belangrijke voedingsbodem verliezen bij sommige bevolkingsgroepen, en door middel van preventie en voorlichting zou men mensen een gevaarlijke of schadelijke levensstijl kunnen ontraden, en onderwijs en vorming zou omwille van het toegenomen inzicht in de schadelijkheid van bepaalde genotsmiddelen, op lange termijn de schade kunnen beperken die misbruik van bepaalde stoffen met zich meebrengt, zonder het duistere lot van juridische vervolging voor wie er niet in slaagt het volgens de regels van de kunst te doen en toch de huidige illegale activiteiten zou doen waar men vandaag nog steeds jacht op maakt en als een grote maatschappelijke schande ziet. Er is nog veel werk om dit alles te verwezenlijken, misschien slagen we er nooit in, maar de poging en het streven naar deze menswaardige levensomstandigheden voor iedere burger en het volledig verdwijnen van elk armoederisico onafhankelijk van professioneel succes en het al dan niet hebben van een job zou veel stress wegnemen, mensen zuurstof geven en activeringsbeleid zou in plaats van een heksenjacht op inactieven een proces zijn individuele steun op het levenspad naar geluk en zelfactualisatie in de zoektocht naar een activiteit gebaseerd op de intrinsieke motivering en de eigen talenten die de burgers als uitgangspunt zouden nemen bij het uitoefenen van een bedrijvigheid, dit alles volgens eigen tempo en vrij van elke druk en dwang vanuit de overheid of bepaalde instanties. The survival of the fittest in de dagelijkse rat race waarbij zovelen dit moeilijk volhouden  zou meer plaats ruimen voor een leven van voortdurende persoonlijke groei en ontwikkeling waarbij het ontwikkelen van een bepaald bewustzijn in alle vrijheid dat dienst aan de samenleving verricht en zijn steentje bijdraagt, iets is wat nobel en goed zou moeten worden geacht en altijd conform wat men zelf graag doet en waar men goed in is, onafhankelijk of hier nu een sanctie aan vast zou hangen die men zou krijgen als me de job om een bepaalde reden niet zou uitvoeren, aan de basis zou nooit geraakt mogen worden, die garantie zou moeten vaststaan. Als we deze stap voorwaarts zouden kunnen maken vanuit ons huidig systeem waarbij burgers vrijer zouden worden gelaten in plaats van als kinderen gedwongen te worden op straffe van uitsluiting van uitkeringsrecht of verlies van pensioenrechten, dan zouden we een totaal andere maatschappij en cultuur ontwikkelen. Arbeid zou blijven bestaan, maar nooit ten koste van de gezondheid, omwille van sociale of juridische druk of dwang, en de samenleving zou collectief gelukkiger worden en van de huidige welvaartsziekten die vaak ontstaan als gevolg van de grote druk in deze snelle veeleisende wereld, zouden verdwjjnen, de rust zou terugkeren in de levens van de mensen. Gelijkheid zou als vanzelfsprekend beschouwd worden zonder het individuele van elk mens zou worden geweld aangedaan, eenheid in verscheidenheid als het ware zou een levend motto van deze zienswijze kunnen worden, waarbij gelijkheid de norm wordt en elke eigenheid ook naar waarde wordt geschat. Onderwijs zou stelselmatig hervormen en meer vanuit intrinsieke motivering werken, dan vanuit het verplicht leren reproduceren van leerstof als enige methode om te slagen in een examen, met meer ruimte voor creativiteit en het ontwikkelen van sterke, weerbare persoonlijkheden die hun hart durven volgen richting een gelukkig bestaan, in plaats van nieuwe werkers voor de arbeidsmarkt die op maat van de bedrijven moeten worden geschoold. Zo'n revolutie in ons denken blijft mijn grote droom. En de boer, die ploegde voort.

Getekend, Kristof

Wisdom of the day

7 gewoontes van emotioneel intelligente mensen

Credits : Søren Rajczyk

Emotionele intelligentie is zowel voor ons professioneel succes als voor ons persoonlijk geluk van groot belang. Harvey Duetschendorf somt op Fast Company deze zeven specifieke gewoontes op van mensen met een hoog EQ:

1. Focussen op het positieve. Emotioneel intelligente mensen negeren geen slecht nieuws, maar kiezen er voor om minder tijd en energie te besteden aan problemen en meer aan oplossingen voor die problemen. Ze maken zich ook geen zorgen over dingen die ze niet kunnen controleren.
2. Zich omringen met optimisten. Ze verspillen zo weinig mogelijk tijd aan klagers en negatievelingen en omringen zich met mensen die hun optimistisme, hun warmte, hun openheid en hun positieve houding delen.
3. Assertief zijn wanneer nodig. Mensen met een hoog EQ zijn geen zwakkelingen. Ze zoeken geen vijanden of conflicten, maar ze trekken duidelijke grenzen en komen (kalm en beredeneerd) op voor zichzelf en hun visie wanneer dat nodig is.
4. Toekomstgericht zijn. Ze zien hun voormalige mislukkingen niet als permanente of persoonlijke vernederingen, maar als opportuniteiten om uit hun fouten te leren en volgende keer beter te doen.
5. Manieren zoeken om het leven toffer, beter en interessanter te maken. Emotioneel intelligente mensen houden ervan om anderen gelukkig te maken en hen voldoening te schenken.
6. Vergeven, maar niet vergeten. Ze kunnen conflicten loslaten en zijn bereid anderen te vergeven wanneer ze fouten maken of problemen creëren. Ze stoten zich echter geen meerdere malen aan dezelfde steen.
7. Blijven leren. Emotioneel hoogintelligente individuen blijven levenslang leren. Dankzij hun openheid, hun leergierigheid en hun kritisch denkvermogen staat hun evolutie nooit stil en blijven ze hun leven lang groeien.

Bron : http://www.express.be/business/nl/hr/7-gewoontes-van-emotioneel-intelligente-mensen/204456.htm - met dank aan Vincent Daelemans om te delen op facebook.