Vampiers, spoken en broeders van de schaduw ontmaskerd.

Na de dood van ontaarde en slechte mensen breekt een kritiek moment aan. Indien tijdens het leven en de laatste wanhopige poging van het innerlijke zelf om zich te verenigen met de zwak glinsterende straal van zijn goddelijke ouder wordt genegeerd, indien deze straal hoe langer hoe meer door de dikker wordende korst van de stof wordt buitengesloten, dan volgt de ziel, wanneer ze eenmaal van het lichaam is bevrijd, haar aardse neigingen, en wordt magnetisch aangetrokken tot, en aangehouden binnen de dikke mist van de stoffelijke atmosfeer. Dan zinkt ze steeds verder naar omlaag, totdat ze, eenmaal tot bewustzijn teruggekeerd, ontdekt dat ze zit bevindt in wat de Oudheid Hades noemden. De vernietiging van zo’n ziel. De vernietiging van zo’n ziel vindt nooit onmiddellijk plaats; het kan wel eeuwen duren, want de natuur werkt nooit met sprongen of schokken, en omdat de astrale ziel uit elementen is gevormd, moet de wet van de evolutie haar tijd afwachten. Dan begint de vreselijke wet van de vergelding, de yin-yuan van de boeddhisten. Deze klasse van geesten wordt ter onderscheiding van de andere klassen ‘aardse’ elementen genoemd, zoals we in het inleidende hoofdstuk duidelijk hebben gemaakt. In het Oosten staan ze bekend ‘als de broeders van de schaduw’. Ze zijn sluw, laag en wraakzuchtig, en terwijl ze proberen hun lijden op de mensheid te verhalen, worden ze vampiers, spoken en uitstekende toneelspelers, tot ze tenslotte worden vernietigd. Ze zijn de belangrijkste ‘sterren’ op het grote spiritistische toneel van ‘materialisaties’ ; ze brengen die verschijnselen teweeg met behulp van de meer intelligente onder de als ‘elementen’ geboren wezens, die rondzweven en hen met genoegen in hun eigen sferen welkom heten. De grote Duitse kabbalist Heinrich Khunrath geeft op een plaat in zijn zeldzame werk, Amphitheatrum sapientiae veterane, afbeeldingen van de vier klassen van klassen van deze menselijke ‘elementen’. Wanneer een adept eenmaal de drempel van het heiligdom van de inwijding heeft overschreden, eenmaal ‘de sluier van Isis’, de mysterieuze en jaloerse godin, heeft opgelicht, hoeft hij nergens bang voor te zijn, maar tot die tijd was hij / zij voortdurend in gevaar.

Isis Ontsluierd, Blavatsky.