![kristof Gabriel carina van hooymissen [my ancestor lieven once brewed the beer saint-michael]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuf5AId3Z3RVqmJkfVPVXsz_-LO89rYUHadTXsJnXUtENc6Q3DYO4cH6Ii3cJfHvIOyYLuyB4usNk9rXPfKXqGqnUPGe6D30imXQzsKAEvPnR478_6_CpifikjSMW-V0GLBp8BWPUB_B32/s250/Red+PIll.jpg)
Het zou al te makkelijk zijn om ons vrolijk te maken over de immer tekortschietende politieke krachten van minister Joke Schauvliege (CD&V), nu weer met de spaak lopende klimaatonderhandelingen. Dit gaat niet over een zwak en kwetsbaar regeringslid. Was het maar zo eenvoudig. Dit gaat over een collectief schuldig verzuim van een hele regering. En dit gaat verder dan deze ene, institutionele schertsvertoning.
Kijk naar het naamkaartje van Joke Schauvliege: Vlaams minister van Omgeving, Natuur en Landbouw. Ze beheert misschien niet de verzuilde megabudgetten van haar CD&V-collega's bevoegd voor Onderwijs of Welzijn, maar in theorie heeft ze een van de meest uitdagende, coherente en maatschappelijk belangwekkende portefeuilles. Wat doet ze ermee? Niets. Schauvliege zou de minister van Toekomstbeleid kunnen zijn. In werkelijkheid is ze de minister van Gemiste Kansen.
Kijk naar het naamkaartje van Joke Schauvliege: Vlaams minister van Omgeving, Natuur en Landbouw. Ze beheert misschien niet de verzuilde megabudgetten van haar CD&V-collega's bevoegd voor Onderwijs of Welzijn, maar in theorie heeft ze een van de meest uitdagende, coherente en maatschappelijk belangwekkende portefeuilles. Wat doet ze ermee? Niets. Schauvliege zou de minister van Toekomstbeleid kunnen zijn. In werkelijkheid is ze de minister van Gemiste Kansen.
Dat is ook en vooral het gevolg van een regering en een partij die geen beleid en geen visie durven toe te laten op deze essentiële bevoegdheidsdomeinen. Zij hebben wetens en willens een loyale, hardwerkende maar onmachtige, krachteloze politica op die cruciale plek gezet. Iemand die ze te allen tijde kunnen commanderen, domineren en, zoals nu, vernederen. Neen, we moeten niet boos zijn op Joke Schauvliege. Het is erger. We moeten medelijden hebben met haar.
In principe beheert Schauvliege de volle bevoegdheid over de inrichting van het Vlaamse gewestgebied. Vele prangende maatschappelijke problemen - van de ruimtelijke verrommeling tot het behoud van een leefbaar klimaat - zouden op haar kabinet een toekomstgerichte oplossing kunnen krijgen. Hier zou van Vlaanderen een andere, betere plek kunnen worden gemaakt.
Van de files tot het fijn stof, van de energiekosten tot de bedrijfswagenverslaving, van de strijd om open ruimte tot de klimaatopwarming: in al die actuele debatten zou een minister van Ruimte en Natuur een beslissende, sturende inbreng kunnen hebben. Dat vergt dan wel visie, en dat kunnen we nu blijkbaar even niet hebben in Vlaanderen.
De publiek geïsoleerde Schauvliege verdient mededogen, maar voor haar beleid en voor de haar toegemeten beleidsruimte moeten we genadeloos durven te zijn. Ooit werd de slogan 'Wat we zelf doen, doen we beter' met veel zelfzekerheid geponeerd door een om autonomie schreeuwende Vlaamse regering. De autonomie is er nu, maar de slogan is enkel nog een verroest plaket. Ze hangt met één haak vast aan een paal die danst in de wind die verandering beloofde maar enkel meer verzuilde, verambtelijkte stilstand heeft gebracht.
In principe beheert Schauvliege de volle bevoegdheid over de inrichting van het Vlaamse gewestgebied. Vele prangende maatschappelijke problemen - van de ruimtelijke verrommeling tot het behoud van een leefbaar klimaat - zouden op haar kabinet een toekomstgerichte oplossing kunnen krijgen. Hier zou van Vlaanderen een andere, betere plek kunnen worden gemaakt.
Van de files tot het fijn stof, van de energiekosten tot de bedrijfswagenverslaving, van de strijd om open ruimte tot de klimaatopwarming: in al die actuele debatten zou een minister van Ruimte en Natuur een beslissende, sturende inbreng kunnen hebben. Dat vergt dan wel visie, en dat kunnen we nu blijkbaar even niet hebben in Vlaanderen.
De publiek geïsoleerde Schauvliege verdient mededogen, maar voor haar beleid en voor de haar toegemeten beleidsruimte moeten we genadeloos durven te zijn. Ooit werd de slogan 'Wat we zelf doen, doen we beter' met veel zelfzekerheid geponeerd door een om autonomie schreeuwende Vlaamse regering. De autonomie is er nu, maar de slogan is enkel nog een verroest plaket. Ze hangt met één haak vast aan een paal die danst in de wind die verandering beloofde maar enkel meer verzuilde, verambtelijkte stilstand heeft gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten