Studie [Dutch]

Heel mijn denken wordt door mezelf onder de loepe genomen. Ik ben mijn eigen grootste criticus en hou van constructieve, opbouwende en nieuwe ideeën die me steeds weer doen groeien. De debatten die nu lopen zijn uitermate boeiend. Er is een stille revolutie gaande die de komende vijftig jaar veel van iedereen uit alle politieke families en alle klassen en standen van de maatschappij zullen vergen. Bruggen bouwen blijft de belangrijkste taak die een mens zich kan stellen. Ik merk dat uit verschillende hoeken in de samenleving, en uit alle politieke families en lagen van de maatschappij hetzelfde besef doordringt : namelijk, dat we allemaal van elkaar afhankelijk zijn, interconnected. Mijn politiek denken is totaal omgeslagen. De zaadjes voor een noodzakelijk debat, zoals dat van het basisinkomen, zijn door velen gezaaid en dat debat is bezig. Persoonlijk volg ik mijn intuïtie die me keer op keer zegt dat de toekomst ligt in het zo goed en verantwoordelijk mogelijk met zijn allen de derde industriële revolutie door te komen. Economische denkers als Jeremy Rifkin bedenken hiervoor oplossingen. Of ze adequaat zijn of niet zal de toekomst moeten uitwijzen. Tijdens de vorige verkiezingen heb ik nog links gestemd, nu merk ik dat verzuiling, links-rechts tegenstellingen en overdreven particratie ons geen stap verder gaat helpen. Bruggen bouwen is een hondenwerk, ondankbaar en het gaat gepaard met de nodige botsingen onderweg. Mijn grootste leerschool momenteel is mijn relatie. Er is geen betere scholing voorhanden momenteel dan het leren van elkaar in een relatie, samen optimistisch, met goede hoop en verantwoordelijkheid kiezen voor een positieve, constructieve en opwaartse spiraal. Er komt heel wat stress bij kijken en ik val soms nog tijdelijk uit in een mini-crash van vermoeidheid, maar ik heb mijn woord gegeven aan het universum dat ik zou strijden om hier tijdens heel deze shift die zich over heel de wereld voltrekt de komende vijftig jaar het beste van mezelf te geven. Evolutie is een traag proces, en zolang we ons langzaam haasten geraken we er beetje bij beetje. Festina lente, haast u langzaam. Op aanraden van Guy Verhofstadt heb ik het boek van Karl Popper ooit gekocht. Verhofstadt raadde dit ooit aan in de media ten tijde van zijn burgermanifesten, maar ik heb het boek nooit uitvoerig kunnen lezen. Nu tracht ik me erdoor te worstelen en dat is een verruimende ervaring. Hoe dom ben ik wel niet geweest met mijn vorige schrijfsels en gedachtegoed? Een mens is blijkbaar nooit te oud om te leren. Om een nummer als "Healing" te schrijven heb ik vijf jaar tijd nodig gehad met zelfstudie en ervaring. Om nu weer te groeien kan het me weer veel studiewerk kosten, en ik hoop dat de Goden me nog verdere ernstige ziekteperikelen besparen, want dat heeft me al teveel roet in het eten gegooid. Ik krabbel stilaan vooruit richting het leven dat ik voor ogen had: een constructief bestaan waarbij ik op creatieve wijze me nuttig kan maken, daarbij iedereen respecterend en in zijn waarde latend. Mijn levensweg is niet de enige juiste, iedereen moet vooral trouw blijven aan zichzelf. Mijn huidige groen-blauwe invalshoek voelt aan als de juiste. Ik heb de juiste beslissing genomen om die richting uit te gaan. De strijd van de vakbonden blijf ik begrijpen, maar ik blijf hameren op het belang van dialoog en praten met elkaar. Twee kampen die elkaar blijven bestrijden zijn gedoemd om nergens uit te komen. Als twee honden vechten om een been, gaat een derde ermee heen. In deze moeilijke tijd is optimisme, geloof en vertrouwen in de toekomst, dialoog en bruggen bouwen meer dan nodig. Als dit uiteindelijk uitdraait op een win-win situatie is het doel bereikt. Er staat niemand te wachten op een gewelddadige revolutie; Revoluties zijn geneigd hun eigen kinderen op te eten. Ik geloof in wederzijds respect, dialoog en het besef dat we allemaal van elkaar afhankelijk zijn. Tot 2025 blijven het alvast spannende en turbulente jaren, en tot ruim in de jaren 2050 zal de wereld nog enorm veranderen. Niemand weet waar we zullen uitkomen, maar dat de uitdagingen enorm zijn, besef ik alvast zonder twijfel. We zullen worden gedwongen tot samenwerking, en het besef dat we elkaar allemaal nodig hebben, of collectief ten onder gaan. Nogmaals: de uitdagingen zijn enorm, maar we kunnen het, als we weigeren de hoop in de toekomst op te geven. Optimism is a moral duty.

SÎLA is de sleutel van harmonie in woord en daad, de sleutel die oorzaak en gevolg in evenwicht houdt en geen ruimte laat voor de werking van karma.