Update, wereld op zijn kop - fingers crossed for Gaza!

Inmiddels is het 14 juni 2014. De drukte van de cursusmaanden is voorbij. Ik ben midden juni gestrand om redenen die ik beloofd heb discreet te houden (later hierover misschien meer). Het punt is dat een mens zoveel mogelijk zijn eigen dromen, verlangens, bezigheden, opzij moet kunnen zetten als er ergens geholpen moet worden, al was het maar om simpelweg aanwezig te zijn voor mensen die je aandacht verdienen. Mijn groeiproces is ook vastgelopen, ik wist niet wat te denken. Was het wat men in spirituele kringen de "duistere nacht van de ziel" noemt of was het iets anders? Ik liep in ieder geval ontzettend vast, werd overgevoelig voor kritiek, voelde me compleet alleen op de wereld en door niemand begrepen en de goddelijke piekervaringen van eenheidsbewustzijn en het verliefd zijn op de wereld en mensen was volledig weggeëbt. Ik ben terug beginnen schrijven in een soort van dagboek, en wil zoveel mogelijk neerschrijven, maar bots nog regelmatig op mijn eigen minpunten, zwakheden, en tracht daaraan te werken. Ik probeer voortaan niemand meer te veroordelen dan mezelf, leg het hand op eigen hoofd en probeer iedereen te respecteren. Ook in de politiek, wat me uitermate boeit en bezighoudt, probeer ik mij in het gezichtspunt en visie te verplaatsen van mensen die er een andere mening dan mij op nahouden. Dat is boeiend, want dat verruimt je blik.

De situatie in Gaza houdt me bezig. We hebben nog zo'n periode gehad dat er daar een kritieke fase aanbrak omstreeks 2012. Vele moedige mensen, op het terrein en achter de schermen, hebben toen gevochten voor de vrede en de Europese Unie heeft de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Nu laaien de conflicten tussen Israël en de Palestijnen weer op en heb ik de indruk dat een kant kiezen niet de oplossing is. De leiders daar en de internationale gemeenschap moeten aansturen op het staakt-het-vuren. Er vallen teveel onschuldige slachtoffers. Israël heeft zijn stukje land gekregen maar van Palestina schiet amper nog wat over. Ik ben niet antisemitisch ingesteld, en ik heb niks tegen Moslims (ik ben ermee opgegroeid) en ben blij dat ik mensen van verschillende nationaliteiten heb mogen kennen omdat dat mijn blik heeft verruimd. Moslims en Joden moeten nu vooral verenigd worden in vrede in plaats van verdeeld te worden en die taak ligt in handen van de wereldleiders, ik zou niet graag in hun schoenen staan, maar een man als Kofi Annan heeft als diplomaat voor mij een hele goede indruk nagelaten. Diplomaten van de vrede zijn mijn voorbeelden, doorheen stereotypen en vooroordelen proberen te zien en streven naar vreedzame oplossingen is denk ik de beste methode, een win-win situatie nastreven zonder winnaars en verliezers. Een tweestatenoplossing zou voor de Gaza-strook echt niet slecht zijn.

Enfin, verder in mijn persoonlijk leven reken ik af met perioden van vermoeidheid, overgevoeligheid, nood aan meditaties, zit ergens vast in mijn yogaproces, val soms terug in fouten en misstappen maar blijf moedig mijn best doen, hoewel ik in een soort van niemandsland ronddwaal momenteel, alle vertrouwen kwijt in wat ik ooit mocht leren en op zoek naar tips, begeleiding en eventueel een gids die me op weg zou kunnen helpen. In september tracht ik terug cursus te gaan volgen, en verder heb ik het gevoel dat ik doorheen de jaren zoveel heb geleerd en gezien, in die mate dat ik daar iets wil mee doen, dat wil neerschrijven, vandaar het dagboek dat ik gestart ben, of ik dit ooit publiceer weet ik niet, maar het moet eruit.

Het valt me op dat er een verharding in de maatschappij is, dat er soms zondebokken worden gezocht, dat er veel mensen uit de boot vallen en dat die de schuld van alles dragen voor wat er fout loopt. Ik probeer aan die zondebokmechanismen niet mee te doen, en evenmin wanneer het moeilijker gaat voor een slachtofferrol te kiezen. De boer, die ploegde voort. En moeilijk gaat ook. Toch heb ik de indruk, na zes jaar theosofie-studie, dat ik nog zo weinig weet. Hoe meer je groeit, hoe meer je beseft dat je zo weinig weet, en dat maakt nederig en stil, zelfs wat onwennig. Momenteel vind ik echt mijn draai niet, ik sta op een soort kruispunt, maar welke richting ik uitga zal de toekomst uitwijzen. Ik probeer in eerste instantie een goed mens te zijn, temidden de fouten die ik nog bega, en tracht stelselmatig te groeien in de hoop dat ik mijn strijd tot nu toe ooit eens neergeschreven kan achterlaten opdat anderen er misschien steun kunnen uit putten. Dat is mijn voornaamste drijfveer. En die integrale yoga, tja, niet gemakkelijk, ik zit in een fase dat het enorm botst en vloekt en wringt, hopelijk komt er snel een rustigere fase - nu is het vooral aanpassen en zoeken naar meer Licht in de duisternis, wat ik even kwijt ben geraakt onderweg. Hopelijk na dit soort van donkere nacht vlug veel zonneschijn en een regenboog. Fingers crossed!

Wat Israël en Palestina betreft: mensen laat het niet escaleren, streef naar vreedzame oplossingen en doe geen olie op het vuur. Ik hou mijn hart vast en hoop dat het goed komt.