![kristof Gabriel carina van hooymissen [my ancestor lieven once brewed the beer saint-michael]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuf5AId3Z3RVqmJkfVPVXsz_-LO89rYUHadTXsJnXUtENc6Q3DYO4cH6Ii3cJfHvIOyYLuyB4usNk9rXPfKXqGqnUPGe6D30imXQzsKAEvPnR478_6_CpifikjSMW-V0GLBp8BWPUB_B32/s250/Red+PIll.jpg)
Jeroen Olyslaegers is auteur en De Morgen-columnist. Hij verblijft in de stad Modi'in Makkabiem Re'ut, die tussen Tel Aviv en Jeruzalem ligt.
© dm.Jeroen OlyslaegersEen kleine groep wordt rijk door oorlogsdreiging, maar zij ontspringen vreemd genoeg telkens weer de dans van de morele verontwaardiging
"Ga naar Gaza, Jeroen. Dat is de realiteit." Die opmerking kreeg ik van een maat toen hij vernam dat ik op dit moment in Israël zit. Die vriend van me is oorlogsfotograaf en kent Gaza. Geen voet wil hij zetten in Israël en evenmin wil hij iets weten over 'vriendelijke Israëli's'. Ik vermoed dat velen zijn standpunt delen, hoewel de grote meerderheid daarvan gelukkig nooit heeft ervaren wat hij heeft gezien.
Op dit moment is dit een deel van mijn persoonlijke realiteit: het tienjarige zoontje van mijn geliefde woont in Israël met zijn vader. Soms komt hij naar België, soms zitten wij hier. Dat geeft uiteraard een mogelijk ander perspectief, vanwege de bezorgdheid over de toekomst van een kind dat je graag ziet.
Op 30 juni kwamen we hier aan, op de dag dat de lijken van drie chassidische jongeren werden teruggevonden, vermoord nadat ze waren opgepakt toen ze aan het liften waren. De dag daarna zag ik op televisie premier Benjamin Netanyahu een toespraak geven op hun begrafenis. Op Twitter had hij al aangegeven dat deze gruweldaad niet zonder gevolgen zou zijn. Het ging niet om louter gerechtigheid, het ging over wraak.
Nauwelijks twee dagen later vond men in een bos bij Jeruzalem het vermoorde lijk van een Palestijnse jongen, levend verbrand. In een daad van diepe wijsheid heeft een van de rouwende joodse families de familie van de jongen ontmoet om elkaar te condoleren.
Allicht is dat nu al vergeten want toen vijf dagen later de eerste bommen op Gaza vielen, laaide de haat meteen hoog op. Ook dat is realiteit. Sinds het ontstaan van sociale netwerken is iedereen een potentiële minister van propaganda. Gruwelijke beelden van kinderlijken worden gedeeld, solidariteit met Gaza wordt geuit, Israël en steeds meer de Israëli's zelf worden uitgespuwd.
Op dit moment is dit een deel van mijn persoonlijke realiteit: het tienjarige zoontje van mijn geliefde woont in Israël met zijn vader. Soms komt hij naar België, soms zitten wij hier. Dat geeft uiteraard een mogelijk ander perspectief, vanwege de bezorgdheid over de toekomst van een kind dat je graag ziet.
Op 30 juni kwamen we hier aan, op de dag dat de lijken van drie chassidische jongeren werden teruggevonden, vermoord nadat ze waren opgepakt toen ze aan het liften waren. De dag daarna zag ik op televisie premier Benjamin Netanyahu een toespraak geven op hun begrafenis. Op Twitter had hij al aangegeven dat deze gruweldaad niet zonder gevolgen zou zijn. Het ging niet om louter gerechtigheid, het ging over wraak.
Nauwelijks twee dagen later vond men in een bos bij Jeruzalem het vermoorde lijk van een Palestijnse jongen, levend verbrand. In een daad van diepe wijsheid heeft een van de rouwende joodse families de familie van de jongen ontmoet om elkaar te condoleren.
Allicht is dat nu al vergeten want toen vijf dagen later de eerste bommen op Gaza vielen, laaide de haat meteen hoog op. Ook dat is realiteit. Sinds het ontstaan van sociale netwerken is iedereen een potentiële minister van propaganda. Gruwelijke beelden van kinderlijken worden gedeeld, solidariteit met Gaza wordt geuit, Israël en steeds meer de Israëli's zelf worden uitgespuwd.
Geen tijd voor nuance
Geen tijd voor nuance, het is zwart-wit. Er verschijnen beelden van juichende Israëlische ramptoeristen die vanuit een strandstoel en met verrekijker toekijken hoe Gaza in bloed wordt gesmoord. En kijk hoe het leven in Tel Aviv gewoon doorgaat. Zie ze daar op het strand liggen. Hoe cynisch. Boycot Israël!
Sinds het afweersysteem Iron Dome in werking is gesteld lijkt de realiteit hier vooral surreëel. Alarmsirenes weerklinken in Jeruzalem, Tel Aviv of in het zuiden, dichter bij Gaza. Mensen zitten in hun 'panic room' of gaan de schuilkelder in. Maar de raketten die Hamas dagelijks afvuurt worden vrijwel allemaal uit de lucht geplukt indien ze op huizen dreigen te vallen. Alarm afgelopen, iedereen terug naar buiten.
Ook dat is dus realiteit: een systeem dat elke tegenaanval vrijwel symbolisch maakt, een vreemde veiligheid verschaft en dat tevens verschrikkelijk veel geld kost. De champagne knalt. Een kleine groep wordt rijk door oorlogsdreiging, maar zij ontspringen vreemd genoeg telkens weer de dans van de morele verontwaardiging. Want het moet simpel blijven: Joden tegen Arabieren, uitzichtloos conflict, eeuwige haat.
Mij lijkt het nog steeds de moeite om genuanceerde Israëlische stemmen op te zoeken. Columnist Gideon Levy brengt al een hele tijd in de krant Haaretz als enige verslag uit over de bezette gebieden. Vorige week schreef hij dat er in Israël een generatie aan het opgroeien is die neigt naar haat en racisme. Reden? De politieke overheid, de zogenaamde leiders, praten al jaren ongenuanceerd over de Palestijnen. Je oogst wat je zaait; morele willekeur. Of lees schrijver David Grossman die haarfijn uitlegt hoe de hoop sinds het mislukken van de vredesakkoorden getransformeerd is geraakt in machteloos cynisme en hoe dit al twee decennia vreet aan de ziel van een bevolking.
Veel mensen hier beseffen dat polarisering niets oplevert, maar het conflict juist doet gedijen. De VS en de EU veroordelen intussen uiteraard deze misdaden, als een bende koorknapen op weg naar de zalving van een of andere heilige. De god van de hypocrisie beleeft topdagen.
Geen tijd voor nuance, het is zwart-wit. Er verschijnen beelden van juichende Israëlische ramptoeristen die vanuit een strandstoel en met verrekijker toekijken hoe Gaza in bloed wordt gesmoord. En kijk hoe het leven in Tel Aviv gewoon doorgaat. Zie ze daar op het strand liggen. Hoe cynisch. Boycot Israël!
Sinds het afweersysteem Iron Dome in werking is gesteld lijkt de realiteit hier vooral surreëel. Alarmsirenes weerklinken in Jeruzalem, Tel Aviv of in het zuiden, dichter bij Gaza. Mensen zitten in hun 'panic room' of gaan de schuilkelder in. Maar de raketten die Hamas dagelijks afvuurt worden vrijwel allemaal uit de lucht geplukt indien ze op huizen dreigen te vallen. Alarm afgelopen, iedereen terug naar buiten.
Ook dat is dus realiteit: een systeem dat elke tegenaanval vrijwel symbolisch maakt, een vreemde veiligheid verschaft en dat tevens verschrikkelijk veel geld kost. De champagne knalt. Een kleine groep wordt rijk door oorlogsdreiging, maar zij ontspringen vreemd genoeg telkens weer de dans van de morele verontwaardiging. Want het moet simpel blijven: Joden tegen Arabieren, uitzichtloos conflict, eeuwige haat.
Mij lijkt het nog steeds de moeite om genuanceerde Israëlische stemmen op te zoeken. Columnist Gideon Levy brengt al een hele tijd in de krant Haaretz als enige verslag uit over de bezette gebieden. Vorige week schreef hij dat er in Israël een generatie aan het opgroeien is die neigt naar haat en racisme. Reden? De politieke overheid, de zogenaamde leiders, praten al jaren ongenuanceerd over de Palestijnen. Je oogst wat je zaait; morele willekeur. Of lees schrijver David Grossman die haarfijn uitlegt hoe de hoop sinds het mislukken van de vredesakkoorden getransformeerd is geraakt in machteloos cynisme en hoe dit al twee decennia vreet aan de ziel van een bevolking.
Veel mensen hier beseffen dat polarisering niets oplevert, maar het conflict juist doet gedijen. De VS en de EU veroordelen intussen uiteraard deze misdaden, als een bende koorknapen op weg naar de zalving van een of andere heilige. De god van de hypocrisie beleeft topdagen.
Gasbellen in Gaza
Want hier is nog een realiteit. De krant The Guardian schrijft dat deze oorlog wel eens om iets heel anders zou kunnen draaien. Een jaar of zeven geleden werden er enorme gasbellen ontdekt in de territoriale wateren van Gaza. Dat maakt de Palestijnen potentieel zelfs rijk. Buiten zonne-energie heeft Israël immers geen natuurlijke energiebron.
Is dit dus geen energie-oorlog? Is het zogenaamde eeuwige conflict niet gewoon een excuus geworden voor doordeweekse winst en hebzucht? Ik vraag het hier aan wat mensen. Niemand die iets weet over een gasbel. Ze worden uiteraard gerold, want slechts een kleine minderheid wordt hier uiteindelijk beter van. Zeg dat tegen de Israëlische soldaat die dra de Gaza in moet. Zeg dat tegen de ouders van het zoveelste Palestijnse kind dat sterft. Daar knalt de champagne weer.
En vooraleer iedereen Israëlische producten begint te boycotten, zou ik toch eens nagaan hoeveel Belgische bedrijven en Europese holdings belang hebben bij dit conflict. Honderd jaar na onze Groote Oorlog, nadat in ons land een vleesmolen van menselijke waanzin stond, zou dat wel eens een heel oncomfortabele blik in de spiegel kunnen zijn. Ook dat heet realiteit. Oog om oog? Wraak? Follow the money.
Want hier is nog een realiteit. De krant The Guardian schrijft dat deze oorlog wel eens om iets heel anders zou kunnen draaien. Een jaar of zeven geleden werden er enorme gasbellen ontdekt in de territoriale wateren van Gaza. Dat maakt de Palestijnen potentieel zelfs rijk. Buiten zonne-energie heeft Israël immers geen natuurlijke energiebron.
Is dit dus geen energie-oorlog? Is het zogenaamde eeuwige conflict niet gewoon een excuus geworden voor doordeweekse winst en hebzucht? Ik vraag het hier aan wat mensen. Niemand die iets weet over een gasbel. Ze worden uiteraard gerold, want slechts een kleine minderheid wordt hier uiteindelijk beter van. Zeg dat tegen de Israëlische soldaat die dra de Gaza in moet. Zeg dat tegen de ouders van het zoveelste Palestijnse kind dat sterft. Daar knalt de champagne weer.
En vooraleer iedereen Israëlische producten begint te boycotten, zou ik toch eens nagaan hoeveel Belgische bedrijven en Europese holdings belang hebben bij dit conflict. Honderd jaar na onze Groote Oorlog, nadat in ons land een vleesmolen van menselijke waanzin stond, zou dat wel eens een heel oncomfortabele blik in de spiegel kunnen zijn. Ook dat heet realiteit. Oog om oog? Wraak? Follow the money.
Bron : http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1948298/2014/07/18/Jeroen-Olyslaegers-God-van-hypocrisie-beleeft-topdagen-in-Israel.dhtml
"Let's rise above [dogmatic] religion and work for diplomacy and peace in the world. I consider the (secular) ethics of the Dalai Lama as one of my greatest influences and examples and at the same time I love Hinduism and the peace mission of Sri Krishna, 5000 years ago." #revolutionoflove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten