![kristof Gabriel carina van hooymissen [my ancestor lieven once brewed the beer saint-michael]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuf5AId3Z3RVqmJkfVPVXsz_-LO89rYUHadTXsJnXUtENc6Q3DYO4cH6Ii3cJfHvIOyYLuyB4usNk9rXPfKXqGqnUPGe6D30imXQzsKAEvPnR478_6_CpifikjSMW-V0GLBp8BWPUB_B32/s250/Red+PIll.jpg)
We zijn in oorlog, verklaarde Bart De Wever in deze krant. 'Net als in de klassieke oudheid zal Europa aan één simpele waarheid niet ontkomen: wie niet bereid is te vechten voor waar hij voor staat, zal op zijn knieën verder mogen leven. Het moslimextremisme neemt de westerse beschaving wel nog serieus. Zo serieus dat het uit is op haar totale vernietiging.' Sp.a-voorzitter John Crombez reageert.
SHARE Om 'één' vrijheid te beschermen hoor je steeds meer voorstellen om 'een andere' vrijheid te beperken
Toen de Grote Oorlog bijna 100 jaar achter ons lag, probeerde Vlaanderen 50 landen te overtuigen om een Flanders Fields-verklaring te ondertekenen. Een herinnering aan de bitterste eeuw, met daarin de vredesleuze van onze regio: 'nooit meer oorlog'.
Dat bleek een brug te ver. Geert Bourgeois moest de pogingen uiteindelijk, na zes jaar, staken omdat een aantal landen precies onze vredesboodschap 'nooit meer oorlog' te ver vonden gaan. Ze vonden een militair ingrijpen soms wenselijk, ook al bleek dat achteraf vaak fout. Met de militaire interventie in Irak als tragisch voorbeeld.
In België ronkt vandaag de oorlogsretoriek. 'We zijn in oorlog' verklaarde Bart De Wever in deze krant (DM 30/7). Maar oorlog, wat is dat? Oorlog voer je tegen een staat of tegen een volk. Tenzij alle oorlogsverklaarders hier in Europa de Islamitische Staat erkennen of iemand vindt dat we in oorlog zijn met een volk, kun je moeilijk spreken van oorlog.
We worden daarentegen wel getroffen door een guerrilla, gevoerd door extremisten. Van 1970 tot 1990 vielen in Europa veel slachtoffers van terrorisme. In de jaren negentig nam dat af, mogelijk toevallig in de periode dat de eenmaking van Europa startte. In de laatste vijftien jaar worden we in Europa een tweede keer getroffen door islamitisch extremisme. Pure guerrilla.
In schril contrast met de felle oorlogsretoriek ontwikkelen de Europese leiders bijzonder weinig daadkracht en actie tegenover deze guerrilla. Ook bij ons is dat zo. Sinds begin 2015 hebben we te maken met aanvallen van extremistische islamitische signatuur. Ondertussen staat het apparaat om die guerrilla klein te krijgen nog helemaal niet op punt. De inlichtingendiensten beschikken nog altijd niet over de hightechapparatuur en expertise die zij nodig hebben. Hoogst geavanceerde databanken die verbanden kunnen leggen tussen alle soorten gegevens van radicaliserende burgers, en die dus preventief ingrijpen mogelijk maken, zijn er nog altijd niet.
Het aantal speurders is - zoals minister Jambon zelf toegeeft - nog steeds onvoldoende verhoogd om deze strijd te kunnen winnen. De financiering van islamitisch extremisme vanuit het buitenland is niet helder in kaart gebracht, noch hard aangepakt. Europese leiders moeten nu daadkracht tonen en deze guerrilla hard aanpakken.
Of gaat het voor hen misschien eerder om een propagandaoorlog? Goed gekozen zinnen, beschuldigingen, listig geschreven essays? Met als zogezegd doel de bescherming van onze waarden, grondwet, rechtsstaat en democratie. En laat het duidelijk zijn: die moeten beschermd worden. Absoluut. Alleen wringt het daar, omdat een aantal politieke leiders in Europa om dat doel te bereiken bereid is onze waarden en vrijheden overboord te gooien.
Dat bleek een brug te ver. Geert Bourgeois moest de pogingen uiteindelijk, na zes jaar, staken omdat een aantal landen precies onze vredesboodschap 'nooit meer oorlog' te ver vonden gaan. Ze vonden een militair ingrijpen soms wenselijk, ook al bleek dat achteraf vaak fout. Met de militaire interventie in Irak als tragisch voorbeeld.
In België ronkt vandaag de oorlogsretoriek. 'We zijn in oorlog' verklaarde Bart De Wever in deze krant (DM 30/7). Maar oorlog, wat is dat? Oorlog voer je tegen een staat of tegen een volk. Tenzij alle oorlogsverklaarders hier in Europa de Islamitische Staat erkennen of iemand vindt dat we in oorlog zijn met een volk, kun je moeilijk spreken van oorlog.
We worden daarentegen wel getroffen door een guerrilla, gevoerd door extremisten. Van 1970 tot 1990 vielen in Europa veel slachtoffers van terrorisme. In de jaren negentig nam dat af, mogelijk toevallig in de periode dat de eenmaking van Europa startte. In de laatste vijftien jaar worden we in Europa een tweede keer getroffen door islamitisch extremisme. Pure guerrilla.
In schril contrast met de felle oorlogsretoriek ontwikkelen de Europese leiders bijzonder weinig daadkracht en actie tegenover deze guerrilla. Ook bij ons is dat zo. Sinds begin 2015 hebben we te maken met aanvallen van extremistische islamitische signatuur. Ondertussen staat het apparaat om die guerrilla klein te krijgen nog helemaal niet op punt. De inlichtingendiensten beschikken nog altijd niet over de hightechapparatuur en expertise die zij nodig hebben. Hoogst geavanceerde databanken die verbanden kunnen leggen tussen alle soorten gegevens van radicaliserende burgers, en die dus preventief ingrijpen mogelijk maken, zijn er nog altijd niet.
Het aantal speurders is - zoals minister Jambon zelf toegeeft - nog steeds onvoldoende verhoogd om deze strijd te kunnen winnen. De financiering van islamitisch extremisme vanuit het buitenland is niet helder in kaart gebracht, noch hard aangepakt. Europese leiders moeten nu daadkracht tonen en deze guerrilla hard aanpakken.
Of gaat het voor hen misschien eerder om een propagandaoorlog? Goed gekozen zinnen, beschuldigingen, listig geschreven essays? Met als zogezegd doel de bescherming van onze waarden, grondwet, rechtsstaat en democratie. En laat het duidelijk zijn: die moeten beschermd worden. Absoluut. Alleen wringt het daar, omdat een aantal politieke leiders in Europa om dat doel te bereiken bereid is onze waarden en vrijheden overboord te gooien.
In de jaren twintig en dertig was het bon ton om te verkondigen dat een systeem van fascisme beter was dan een democratie. Democratisch bestuur is historisch een uitzondering, stelde Loewenstein toen. Het wezen van een democratie gaat uit van een gelijke strijd van ideeën. Niet van het grote gelijk of het bundelen van macht van zij die 'het juiste' propageren versus de anderen die dat niet zouden doen. Toch is dat wat een aantal Europese politieke leiders aan het doen is. Om 'één' vrijheid te beschermen hoor je steeds meer voorstellen om 'een andere' vrijheid te beperken.
Laat me daar iets tegenover zetten. We moeten benoemen dat een groep binnen onze maatschappij en binnen onze grenzen naar barbaars extremisme grijpt. Het is duidelijk dat dit onderschat werd. Er werd te lang gedacht dat het beheersbaar was. Terreur moet keihard aangepakt worden, met alle middelen die de rechtsstaat ons biedt. Maar niet met verklaringen of propagandaoorlogen die de dialoog versmoren en de angst verder aanwakkeren. Wel door te blijven vasthouden aan onze felbevochten regels, waarden, vrijheden en democratische principes, en die ook uit te dragen. Anders staan we toe dat de terroristen onze maatschappij fundamenteel veranderen.
Laat de terroristen dus niet winnen. Laat hen onze maatschappij niet aanpassen. Want in de bitterste eeuw, de twintigste eeuw, hebben we met onderwijs en wetenschap geleerd dat we een vredescontinent kunnen zijn. Extremisme hard aanpakken om democratie en vrijheid te verdedigen, is nodig. En het zal alleen maar lukken als we in staat blijven te verenigen, en niet te verdelen. Om begrijpelijke angst niet te kanaliseren in wapentaal, maar om duidelijk te maken dat iedereen die in onze maatschappij bereid is terroristen niet te laten winnen, zeer welkom is om dat met ons te doen. Ongeacht af- en herkomst. Because we remember.
Laat me daar iets tegenover zetten. We moeten benoemen dat een groep binnen onze maatschappij en binnen onze grenzen naar barbaars extremisme grijpt. Het is duidelijk dat dit onderschat werd. Er werd te lang gedacht dat het beheersbaar was. Terreur moet keihard aangepakt worden, met alle middelen die de rechtsstaat ons biedt. Maar niet met verklaringen of propagandaoorlogen die de dialoog versmoren en de angst verder aanwakkeren. Wel door te blijven vasthouden aan onze felbevochten regels, waarden, vrijheden en democratische principes, en die ook uit te dragen. Anders staan we toe dat de terroristen onze maatschappij fundamenteel veranderen.
Laat de terroristen dus niet winnen. Laat hen onze maatschappij niet aanpassen. Want in de bitterste eeuw, de twintigste eeuw, hebben we met onderwijs en wetenschap geleerd dat we een vredescontinent kunnen zijn. Extremisme hard aanpakken om democratie en vrijheid te verdedigen, is nodig. En het zal alleen maar lukken als we in staat blijven te verenigen, en niet te verdelen. Om begrijpelijke angst niet te kanaliseren in wapentaal, maar om duidelijk te maken dat iedereen die in onze maatschappij bereid is terroristen niet te laten winnen, zeer welkom is om dat met ons te doen. Ongeacht af- en herkomst. Because we remember.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten