Angst als enige vijand.

De nieuwswaarde van een ander. De nieuwswaarde van vrede. Zeer concreet. Op ons programma. Niet alleen de kernwapens weg, Oost en West, maar elk wapen dat de ene mens op de andere richt. Geen compromisvrede, geen gedeeltelijke en halverweg gevorderde vrede, niet alleen het resultaat van beraadslagingen, maar vrede als kunst en staat van dienst, onontkoombaar zowel aan het begin als aan het einde van onze inspanningen. Een kunst omdat wij niet alleen met bekende gegevens te maken hebben, de elkaar tegensprekende statistieken en analyses, maar vooral met het onbekende, dat wat er nooit eerder was (de Vrede, bijvoorbeeld, die ons verstand te boven gaat). 
Niet alleen uit het voorhanden zijnde materiaal schept de mens zijn werken, maar bovenal uit de drang tot scheppen vorm hij de nieuwe gegevens, die aansluiting moeten vinden bij al het voorafgaande. De continuïteit in het leven doet ons de wereld liefhebben, de eeuwige melodie van pijn en plezier, de lusten en de lasten. Zonder liefde kan geen mens, maar hoe moeilijk is het mensen lief te hebben die je niet of nauwelijks kent.
De grote angst voor het onbekende staat elke ontwikkeling in de weg: de angst voor leven en dood, die onmacht (en volgens Henry Miller de ware misdaad) om het leven ten volle te beleven is de allergevaarlijkste tegenstander die wij kennen.
Daarom dienst niet de angst, maar het gezonde verstand uitgangstpunt te zijn voor al onze protesten tegen de ten hemel schreiende wapenwedloop.
Genoeg wapens in de wereld. Je kunt je niet langer verderdigen met wapens. De enige verdediging bestaat uit levenslust, optimisme, hoop en vertrouwen.
Met de bouwers heb je te maken, niet met de brekers.
Met de springlevenden, niet met de schijndoden.
Elk mens zal dit zelf  te ontdekken hebben, en het om gevaarlijke en verstrekkende inzichten waartoe velen nog niet in staat zuullen zijn.

Simon Vinkenoog, Wereld in Beweging, 1984