De opkomst en ondergang van de slechten (Dutch)

Carlo (en anderen).

Kun jij nog met jezelf leven?

De meeste vrouwen die je had,

Dwong je tot sex en liefde,

Sloeg je bont en blauw,

Nancy, Diane, Maggy.

Zelfs de dealers moesten

je lessen geven in opvoeding,

Met name dat je geen drugs geeft,

aan kinderen in hun jeugd.

Werd het te heet onder je voeten,

Werd je muzikaal tot Judas bekeerd.

Lafhartig, en beschimpende argumenten,

Ten aanzien van mjn hartenbroeders.

Je verweet anderen dat ze racisten waren,

Maar op het terras toonde binnensmonds je

aanbidding voor Filip De Winter.

En bij een confrontatie met bepaalde feiten,

Koos je voor ontkennning, leugens en bedrog.

Zo schijnheilig en vals was je.

De vrouwen die je niet sloeg,

Kocht je ...

Huwelijken zijn er niet voor de schijn,

Begrijp je?

Geld onder de tafel,

Vrouw en kind verweesd achter.

Mij heb je tot je corruptie niet kunnen verleiden.

Ooit krijg je zelf een pak slaag,

Voor wat je anderen aandeed

Schuldig verzuim,

Joden-én Moslimhaat in je wezen,

maar het wel anderen verwijten.

Het doek over jouw wezen valt met de dag neer.

Dagelijks heb ik moeite,

Jou niet dood te wensen,

zoals zelfs je eigen moeder dat deed.

Maar het zou je eens een les leren,

Moest men je eens tot moes slaan,

Je hele lijf tot één blauwe plek zou worden bewerkt.

Zoals je ook bij vrouwen deed.

Ziekelijk jaloers was je,

Verslaafd, krapuul,

schone schijn, corrupt,

leugenachtig, agressief,

een woeste.

Maar zoals steeds komen slechte,

brute mensen,

slecht aan hun einde.

Dat wist Lao Tse al.

Ooit slaat men jou tot moes,

Hopelijk zal je het leren,

Wat het betekent en voelt,

Anderen zo'n pijn te hebben gedaan.

Ik vergeef je om je te kunnen vergeten,

Maar op de Dag des Oordeels,

Zal ik blij zijn,

Dat je zal zijn vergaan.

In de rechtbank moet je liegen,

Dat is jouw filosofie,

In de rechtbank van het hart,

Lukt dat echt niet.