Terugblik [Dutch]

Ik zie zonet op facebook verschijnen dat het ontwikkelen van boddhicita belangrijker is dan meditatie. Ik mediteer nog zelden zoals ik tien jaar geleden begonnen was: er echt voor gaan zitten, al dan niet in de lotushouding. Geforceerd mediteren heeft me meer dan genoeg miserie bezorgd met een ontregelde, opgejaagde kundalini, waarbij ik meermaals dacht voorgoed mijn verstand te zijn kwijtgeraakt. Nu heb ik geleerd hoe een natuurlijke, aanwezige staat aanvoelt, los van alle verschijnselen en paranormale toestanden die je op de duur alleen maar meer doen afdwalen van je leven hier in de wereld, daarom hoef je nog niet van de wereld te zijn. Het voornaamste voordeel na al die jaren is dat ontzettend goed slaap, en mijn slaap als de belangrijkste basis zie voor een gezond en evenwichtig bestaan, los van zo goed als het mogelijk is op de voeding te letten. Ik ben ook maar op dat pad geraakt na een immense identiteitscrisis rond mijn 17e wat uitmondde in een fikse psychotische periode, die na eerst het symbool van de angst te zijn geworden, overging in een leven als mysticus, op zoek naar God en de zin van het bestaan, en ook vaak dwarsliggend vanuit die zoektocht. De dag van vandaag gaat alles zijn gewone gangetje. De wijsheid van een ziener en wijze als Sri Aurobindo gaf me inzicht in de verschillende lagen van het mentale, en dat wat zich erboven afspeelt, wat hij het supramentale noemt. Toch zijn mijn ervaringen, buiten het avontuur met de kundalini, niet zo uitgesproken als Aurobindo. Al bij al ben ik nog steeds die jonge rock 'n roller die als rebel het leven wou verkennen en doorleven, alleen is daar een meer spirituele, bewuste houding voor in de plaats gekomen. Het was geen keuze, ik werd op dit pad geworpen na intense perioden van depressie. Momenteel ben ik niet meer het type dat als laatste de kroegen wil sluiten, en dan liefst nog het meeste gedronken en gedanst wil hebben ook. Ik leef veel bescheidener dan ooit, ben liefst aan het studeren, lezen of schrijven, en heb de uitspattingen van tijdens de rock 'n rolljaren kunnen kanaliseren. Een aantal jaren ernstig vrijwilligerswerk leerde mij nederig anderen te helpen zonder er iets voor terug te verwachten, en tegelijkertijd zette het tasten in het duister naar mijn eigen plekje in het leven in gang. Iedereen heeft een dharma, een bepaalde weg te gaan in het leven. Ik vond al heel jong dat onze jongeren zo vlug worden gedwongen om op hun 18e al een studie-en/of beroepskeuze te moeten maken, terwijl dit op die leeftijd vaak nog zo moeilijk is. Ik blijf een voorstander van onderwijs, een mens kan niet genoeg leren, maar buiten het schoolse in de universiteit van het leven is er zoveel meer dan wat een instituut kan bieden. De meeste dingen die ik geleerd heb kwamen door zelfstudie, vanuit een niet te blussen vuur van nieuwsgierigheid. Ik wou ooit nog een sabbathuis oprichten voor 18-jarigen om hen een jaar zorgeloos te laten nadenken over hun verdere leven. Het plan is nooit uitgevoerd, maar het was wel een doorslaggevende visie op mijn verdere leven ten aanzien van de maatschappij die mensen vaak kunstmatig een bepaald pad op stuurt, gewoon omdat het zo moet van ons allen. Belangrijker is een mens zichzelf te leren kennen, zijn sterke en zijn zwakke kanten, en vanuit een bepaalde zelfkennis en inzicht in jezelf te gaan leven. Neem de zo geprezen en gehate Bart De Wever, hij werkt graag hard omdat hij zijn job graag doet, het voelt niet als werken, gaf hij zelf al eens toe. Dat bedoel ik nu net: mensen de ruimte geven om hun weg te vinden in het leven en te doen waarvoor ze gemaakt zijn. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, ja, dat gaat ook op voor de culturo's onder ons, Bart! Mijn leven was een zoektocht doorheen de wijsheden van de filosofie, tussentijdse opleidingen, en vooral de helft van de tijd creperen van de pijn wegens een zwakke gezondheid die me parten speelde, veelal onzichtbaar. Eens opgeknapt ging ik als een trein weer vooruit, de crises ziekte ik uit in afzondering. Het bracht me de avontuurlijke sjamanistische ervaringen bij, en zelfs de tijdelijke visionaire ervaringen en visioenen, die op hun beurt me weer bij een studie van esoterische zaken bracht, zoals vrijmetselarij, theosofie en ook de traditionele religies.

Terug naar de boddhicitta, wikipedia verklaart :

Bodhicitta is een boeddhistisch concept, dat letterlijk "verlichtingsgeest" betekent. Bodhi betekent inzicht of ontwaken, en wordt in het westen vertaald als verlichting. Citta betekent geest.
De verlichtingsgeest is...

"...de altruïstische motivatie het spirituele pad te willen volgen en daarvan de kwaliteiten te ontwikkelen die onmiddellijk ten goede zullen komen aan alle voelende wezens. Bodhicitta is een absolute voorwaarde voor vooruitgang in het boeddhisme van het grote voertuig, het Mahayana".

Bodhicitta is een van de drie hoofdzaken van het pad naar verlichting te bereiken. De andere twee zijn het verlangen of streven naar verlichting, en inzicht in de leegte van al het bestaande. Bodhicitta is het onzelfzuchtige streven om alle voelende wezens te bevrijden uit het cyclische bestaan van samsara, en niet alleen zelf een verlichte boeddha te worden. Hierdoor wordt het streven naar verlichting boven het persoonlijk eigenbelang uitgetild. Een persoon in wie Bodhicitta werkzaam is wordt een bodhisattva genoemd.

Interessante benadering, en een pleidooi om een open geest te houden naar alles en iedereen wat leeft en beweegt. Ik heb nog steeds de neiging om veel op kluizenaarswijze te zitten studeren en schrijven, maar langs de andere kant sta ik er ook wel graag, desnoods zelfs in de spotlights, maar enkel als ik bezig ben met dingen die vanuit mijn hart komen, en waarin ik geloof, meestal gaat dit dan ook dingen aan die anderen ten goede komen. Ik deed ooit de bodhisattva-gelofte, en als ik bepaalde theosofen mag geloven is dat een afspraak met je ziel, met je hogere zelf, dat onomkeerbaar is, maar ik heb de traditionele gedachte losgelaten dat een bodhisattva per sé de hoogste vorm van goedheid of heiligheid moet belichamen. Ik heb de grootste bodhisattva's actief geweten op plaatsen waar je het niet zou verwachten: in krankzinnigengestichten, bij cliënteel én persoon met het hart op de juiste plaats, die zich wegcijferden voor de goede zaak, om licht te schijnen in de duisternis en pijn van het leven van anderen. Ik heb bodhicitta actief gezien bij een aan de drank verslaafde dakloze, die zijn laatste tien euro ooit kwam schenken aan mij, die hij met moeite bij elkaar had gesprokkeld op straat, omdat het mijn verjaardag was. Bodhicitta zoeken waar je het niet verwacht, dat lijkt me veel interessanter, niet in de tempels waar de monniken en heiligen met een aureool opgaan in gebed en meditatie, maar in de donkere buurten tussen junkies, dealers en hoeren, en daar opmerken hoe in de grootste duisternis, soms de meest deugdzame daden kunnen gebeuren wanneer mensen in gevaar zijn, en anderen het voor hen opnemen.

Toen ik een tiener was wou ik alles te weten komen over de marge, de absolute onderkant van de samenleving. Ik vond figuren als Jean-Marie Berckmans, de inmiddels overleden cult-auteur en chroniquer van de marginaliteit een uitermate interessant figuur om te leren kennen. In de marge, daar leeft het, zei Simon Vinkenoog ooit. Later zou ik dan al mijn vooroordelen over rijke, bekende en succesvolle mensen overboord gooien en ook hen leren kennen, tot aan multimiljardairs, adel en politiek toe, en daar de bodhicitta actief trachten te zien. Ik ben steeds minder kritisch geworden ten aanzien van anderen. Ik zou nooit willen ruilen met bijvoorbeeld een Obama of een Poetin. De macht en rijkdom die je dan hebt zijn aanzienlijk, maar tegelijkertijd ook de verpletterende verantwoordelijkheid rust op je schouders, alles wat je doet wordt beoordeeld door de wereld, en mensen in zo'n positie moeten opletten dat ze niet enkel in een gouden kooi leven, waarbij ze materieel niks te kort komen, maar verteerd worden door hun macht.

De absolute onderkant, en de absolute bovenkant van de samenleving heb ik nu deels onderzocht en leren kennen, nu rest me mijn aandacht nog te verplaatsen naar de gewone, gewilde mens uit de middenklasse, een leven waar ik nooit voor kon tekenen, omdat het mij zo zwaar leek te zijn omwille van zijn alledaagsheid en sleur, het leven van zovele mensen, nu moet ik trachten daar de bodhicitta te ontdekken, ik die ooit de grote rebel was gedurende jaren die jaren elke vorm van burgerlijkheid en aangepastheid aan de norm verafschuwde met heel mijn leven, maar stiekem ook ergens wou bijhoren, zoals iedereen. Ik zou met gemak Jacques Brel bijgetreden hebben met zijn songtekst over Les Bourgeois (Les bourgeois c'est comme les cochons / Plus ça devient vieux plus ça devient bête.) Ik vond het jarenlang heel pijnlijk dat zogenaamd succesvolle mensen neerbuigend neerkeken op alles wat zich in de marge bewoog. Ze werden uitgespuwd als nietsnutten, luiaards, profiteurs, criminelen en tuig, terwijl ik de andere kant van de medialle heb gekend: die van de miserie en de uitzichtloosheid voor velen, en het ontbreken van elk lichtpuntje van hoop op een beter bestaan, overlevend van kraakpand naar kraakpand, tussen drank en opvangtehuis. Mijn vrijwilligerswerk in de psychiatrie heeft me gelukkig die wijsheid gegeven nooit nog iemand te veroordelen, want er wordt wat gestruggeld en gestreden om te overleven, vooral in die marge. Politiek gezien heb ik altijd getracht een stem uit te brengen die de zwaksten het meeste ten goede kwam, eerder links dus. Toen ik steeds meer liberalen en zelfstandigen op mijn levenspad trof besefte ik ook daar diezelfde struggle for life, en de ontzettende stress om te overleven en niet overkop te gaan, als je een kleine zelfstandige bent. Ook daar leven nog teveel mensen onder de armoedegrens, ondanks het feit dat ze op zelfstandige basis elke dag werken.

Vragen omtrent het leven en zijn uitdagingen, en de zin van het vele leed dat ik zag passeren, bracht me een paar jaren bij de studie van wijzen en heiligen, in de hoop daar een lichtpunt te vinden wat als oplossing zou kunnen dienen voor de problemen van de wereld. Nu weet ik: er is geen pasklaar antwoord voor alle wereldproblemen vanuit één persoon, één leider, één wijze of één ziener. Het is een collectief gebeuren van bepaalde cycli in de natuur die zich afspelen, en waarbij de mens het bewustzijn nog ontbreekt om werkelijk voor verbetering te zorgen, zolang we nog worden geregeerd door onze laagste, egoïstische motieven in het bestaan. De hindoes spreken dan ook van deze moeilijke periode als het Kali Yuga, waarin er veel druk rest op ons om te evolueren gezien de vele problemen in een bestaan dat zich hoofdzakelijk op het materiële situeert, en waarbij meer ontzichtbare zaken en waarden als wijsheid, goedheid, schoonheid, waarheid en compassie verdrongen worden in een ratrace naar succes, macht, geld, roem en al-wat-mogelijk-is om toch maar te bewijzen hoe succesvol we zijn, liefst in een concurrentiële strijd waarbij de zwakken worden vertrappeld, en de brutus en gevoelloze bullebak zich zonder problemen ellebogend een weg naar de top schijnt te kunnen banen, over alle lijken heen. Ik heb al zeer vlug gekozen om die weg nooit in te slaan, dan nog liever een paar decennia langer struggelend in de marge desnoods, maar mijn ziel verkopen ten koste van anderen? Dat nooit! Ik heb mensen gekend die hoog scoorden op de schaal van psychopathie. Dergelijke mensen zijn gevoelloos voor normen en waarden, en hebben geen schuldbesef wanneer ze over lijken lopen. Een dergelijk individu probeerde mij met mindgames mentaal te kraken in een ziekenhuis in Antwerpen via allerhande pesterijen. Toen ik het beu werd heb ik die man eens deftig op zijn plaats gezet, zonder angst. Toen later duidelijk werd dat ik het nogal opnam voor alle aanwezigen in dat ziekenhuis en als haantje-de-voorste er niet voor terugdeinsde om op de eerste rij te gaan staan om anderen te verdedigen, zelf al liep ik daar zelf een sanctie bij op. Dit wekte respect, zelfs bij de man met meer psychopathische trekjes. Het ontroerde me daar ook bodhicitta en compassie op te merken toen deze man zei : 'We hebben hier weinig, maar we hebben jou!”. Die zo onbreekbare psychopaat toonde zijn hart, en zijn noodzaak aan begrip en bescherming, zoals elk mens dit nodig heeft.

Dat is de uitdaging waar ik me nu zelf voor wil stellen: het kloppend hart van de ene mensheid waar overal bloed doorstroomt dat een eenheid vormt, steeds meer verkennen. Hetgene wat ik altijd gemeden heb: geld, roem, macht, status, en wat ik als absoluut slecht beoordeelde, blijkt nu net de levensweg te zijn die volgens mijn numerologische analyse bij mijn verdere weg hoort. Het is dan de opperste spiritualiteit om temidden milieus van macht, geld, status, invloed en rijkdom diezelfde onschuldigheid te bewaren, en niet corrupt te worden. Laat mij in het beste geval binnen enkele decennia maar stinkend rijk worden, ik zal alvast in mijn testament nalaten dat mijn vermogen – als ik het al kan verdienen en waarmaken – zal nalaten ten dienste van de mensheid. Nu is het niet zo dat een numerologische analyse altijd letterlijk uitkomt. In mijn geval, voor het levenspad acht, bereik je ofwel de top, of mis je je kans, en blijf je onderaan bengelen. In een volgend leven wil ik nog wel eens terugkomen als een Gandhi ofzo, politieke activiteit en zelfs kritiek beperk ik tot een absoluut minimum in dit bestaan. Ooit wilde ik Groen! en de liberalen van OpenVLD nog verzoenen, in de gedachte dat een groene economie gebouwd zou kunnen worden met blauwe centen, maar dat heb ik inmiddels losgelaten. Wel blijf ik geïnspireerd door de pogingen van een Ken Wilber die streeft naar de integrale aanpak, op vele gebieden : politiek, spiritueel, economisch, wetenschappelijk, sociologisch, enzovoorts.

Jaren studies van de theosofie, de vrijmetselarij, de traditionele religies, en de meer occulte en esoterische teksten hebben me nog steeds niks bijgebracht, omdat het louter concepten zijn. We kunnen ons laten inspireren door het goede, het schone en het ware in anderen, maar niemand kan het leven van een ander leiden. We kunnen enkel onszelf leren kennen en daarvoor gebruik maken van wat anderen ons aanreiken, maar uiteindelijk moeten we het zélf doen, uniek en authentiek, en individuen worden die op hun eigenwijze manier hun leven leiden. Het besef dat we allemaal evenwaardig zijn in dit leven, dat er verschillen mogen zijn in rang en stand en inkomen, hoeft geen probleem te zijn maar net een verrijking in het leren kennen van die ander, die altijd net ervaringen heeft die wij missen, en ons op die manier ook weer meer kunnen bijbrengen. We leren zo stilaan wel waar we wel of niet thuishoren in dit bestaan op deze blauwe planeet. Mijn crises – die vaak ook met inwijdingservaringen gepaard gingen – hebben mij flink doen lijden en worstelen, zeker in het begin toen ik nog voor het absolute bodhisattva-pad wou gaan door zoveel mogelijk te werken aan het verminderen van honger en armoede bij anderen, waarbij ik zelf in de armoede was beland, door alles weg te geven en onder gerechterlijk bevel de controle over mijn eigen financiële middelen verloor - men vreesde dat ik mezelf ging uithongeren, denk ik, maar ik zette alles op alles om mee de Millenium Doelstellingen van de Verenigde Naties te halen. We zijn bijna 2015; ik vrees dat de doelen niet bereikt zullen zijn. Ik had nog meer willen doen! Dit was voor mij de wake up call dat het om balans draait, en ik heb meermaals mezelf vervloekt omwille van het aanvatten van dat bodhisattva-pad. Zoals theosofe Helena Blavatsky al aangaf zijn die bodhisattva's die als zonnen schijnen om anderen het levenslicht te gunnen, veel lijden en nooit worden opgemerkt of bedankt. Het bracht meermaals eenzaamheid en zelfs ongelukkigheid, omdat je op dat pad vaak zo versmelt met alle problemen en worstelingen van de hele mensheid. Vandaag heb ik het ingeruild voor die wijsheid van Buddha, die zichzelf ook het genot en licht gunt en van daaruit in het leven tracht te staan. Aurobindo gaf reeds aan dat de weg die een Christus bewandelde, tot aan het Kruis, wel een mooie boodschap van naastenliefde heeft achtergelaten, maar weinig heeft veranderd aan het bestaan op deze wereld, dat zélf getransformeerd moet worden. Ik denk dat iedereen op zijn eigen bescheiden wijze zijn eigen levenslicht in zijn leven kan manifesteren en materialiseren, op hoe een kleine schaal dit ook gebeurt, dat doet er niet toe. Er was maar één Jezus, en maar één Krishna, en maar één Buddha, en maar één Plato, en maar één Lao Tse, en maar één Confucius, en zo is er ook maar één Elio Di Rupo, en maar één Bart De Wever, en maar één Maggie De Block, en maar één Peter Mertens, én maar één Kristof Van Hooymissen. Eenheid in verscheidenheid, dat beseffen is een mooie rijkdom in deze moeilijke tijden waarbij we er nu op wereldvlak alles aan moeten doen om een wereldoorlog te vermijden en te voorkomen, een periode die sterk doet denken aan de jaren dertig van vorige eeuw na de Grote Depressie, en de opkomst van het nazisme en het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Hilter bleek aanvankelijk de grote redder, bracht de Duitse economie op gang, creërde jobs en bracht hoop, maar rassentheorieën en het willen uitroeien van alles wat in zijn ogen üntermenschen waren, samen met zijn paranoia ten aanzien van Joden en vrijmetselaars die volgens hem de wereld wilden overnemen, brachten hem tot zijn gruwelijke daden, waarbij hij met zijn nationaal-socialisme een nieuwe orde wou stichten, dat het paradijs op aarde zou brengen in een nieuwe tijd. Veel Duitser kregen doordat de economie er bovenop geraakte hoop in Hitler, maar konden nooit voorspellen dat zijn utopisch streven tot de nachtmerrie zou leiden voor zovele zogenaamde minderwaardigen. We moeten die lessen uit de geschiedenis goed trekken. De Europese Unie is mee opgericht om oorlog binnen Europa te voorkomen, dat is een goede zaak, voor het bestaan van de Unie braken er regelmatig oorlogen uit binnen Europa, waarbij regelmatig de Fransen of de Duitsers voor hun zaak vochten, tegen andere landen van wat nu de Europese Unie is in. De Unie, als die sociaal redelijk wordt, en niet impodeert, kan al een baken van zekerheid bieden om binnen de Unie geen oorlog meer te hoeven meemaken zoals in de jaren 40-45. Wel zien we op het wereldtoneel dat Amerika met zijn versie van een nieuwe (wereld)orde de wereld weer op utopische wijze wil redden van de ondergang. De basisidee van die nieuwe wereldorde oogt opnieuw prachtig, maar we moeten opletten dat een dergelijke utopische droom weer niet uitdraait op een dystopische nachtmerrie, zoals dat onder Hitler het geval was. Deze keer was het Barack Obama die met zijn nieuwe wereldorde op de proppen kwam. Zoals ze beschreven wordt in de teksten van Alice Bailey, de stichtende kracht achter de Lucis Trust, die samenwerkt met de Verenigde Naties, alsook de ideeën van Manley Hall over een filosofisch imperium geleid door wijsheid in de hoop vanuit een wereldregering nooit nog oorlog te moeten voeren, oogt prachtig, maar het gevaar bestaat dat we door ons blind te staren op een utopie in de toekomst, de fouten niet zien die zich voor onze ogen afspelen. Rusland verweert zich tegen de huidige gang van zaken, en ik kan Poetin enigszins begrijpen, alleen diplomatie kan ons verder helpen en ik hoop dat de Verenigde Naties ten allen tijde de wereldvrede kunnen bewaken.

Alice Bailey schreef in haar vele boeken haar visie op een nieuwe wereldorde neer, waar ik me nog enigszins in kan vinden.

… de stappen die door de mensheid in de onmiddellijk toekomst zullen worden genomen, het nieuwe tijdperk en het lot van de mensheid zullen bepalen. Zal dit lot de vernietiging betekenen, oorlog op planetaire schaal, hongersnood en dodelijke epidemieën over de gehele wereld, het in opstand komen van het ene land tegen het andere en de volledige ineenstorting van al datgene wat het leven waard maakt om geleefd te worden? Dit alles kan geschieden, tenzij er fundamentele verandering worden aangebracht, die berusten op goede wil en liefdevol begrijpen. Aan de andere kant zullen wij dan een periode meemaken (moeilijk, doch nuttig, daar zij opvoedend is) van aanpassing, van concessies en van afstand doen. Een periode waarin men tot de juiste erkenning is gekomen van onze gedeelde gelegenheid, van een gezamelijke poging om juiste menselijke verhoudingen tot stand te brengen en van een wijze van opvoeding die de jeugd van alle landen zal leren om zich als wereldburgers en niet als nationalistische propagandisten te gedragen. Waar wij voor alles op hebben toe te zien – als resultaat van geestelijke rijpheid – is de afschaffing van die twee beginselen die voor zoveel boosheid in de wereld verantwoordelijk zijn en die in de twee woorden Soevereniteit en Nationalisme, samengevat worden.

Bron :

Problemen der mensheid, blz 171 en 172

Zekerheid, geluk en vreedzame verhoudingen zijn de wens van allen. Tot op het ogenblik evenwel dat de Grote Mogendheden, in samenwerking met kleine landen, het economische probleem tot een oplossing zullen hebben gebracht en tot het besef zijn gekomen, dat de hulpbronnen der wereld niet aan één bepaald land behoren, doch aan de mensheid als geheel, zal er geen vrede zijn. De olie in de wereld, de mineralenrijkdom, de steenkool, de tarwe, de suiker en het graan, behoren aan alle mensen overal. Zij zijn essentieel voor de dagelijkse levensbehoeften van de alledaagse mens.

De tijd zal onvermijdelijk aanbreken dat – in het belang van vrede en veiligheid – de kapitalisten in de verschillende landen ertoe zullen worden gedwongen om tot dit besef te komen en zij zullen er eveneens toe worden gedwongen om het principe van delen in de plaats te gaan stellen van het oude principe (dat hen tot op heden beheerste) van begerig naar zich toehalen.

Er was een tijd – honderd of meer jaren geleden – waarin een rechtvaardige verdeling van de rijkdommen der aarde onmogelijk zou zijn geweest. Doch heden is dat niet meer het geval.

Bron : De problemen der mensheid, blz 174-175

1. De Verenigde Naties, met haar Algemene Vergadering en Commissies, moeten gesteund worden. Tot op heden bestaat er geen andere organisatie tot de mensheid zich hoopvol kan richten. Daarom moet zij de Verenigde Naties steunen, doch terzelfde tijd moet zij deze groep van wereldleiders duidelijk maken, waaraan behoefte is.
2. Het algemene publiek, in ieder land, moet opgevoed worden in juiste menselijke verhoudingen. Voor alles moet aan de kinderen en aan de jeugd van de wereld goede wil ten opzichte van alle mensen, waar ook ter wereld, onderwezen worden, zonder onderscheid van ras of geloof.
3. Er dient voldoende tijd beschikbaar te komen om de benodigde regelingen te treffen, en de mensheid moet leren om een intelligente manier geduld te oefenen. De mensheid moet het langzame proces van de opbouw van de nieuwe beschaving met moed en optimisme onder ogen zien.
4. In ieder land moet een intelligente publieke opinie die tot samenwerking bereid is, gevormd worden, en dit is een belangrijke geestelijke plicht. Dit zal veel tijd vergen, doch indien de mensen van goede wil en indien de geestelijk ingestelde mensen van de wereld werkelijk tot handelen bereid zullen zijn, kan dit binnen vijfentwintig jaar plaatsvinden.
5. De economisch wereldraad (of welk lichaam zich ook met de grondstoffen van de wereld bezighoudt) moet zich vrijmaken van frauduleuze politiek, van kapitalistische invloed met zijn slinks geïntrigeer. Deze raad moet de grondstoffen van de wereld voor het gebruik van de mensheid vrijmaken. Dit zal een langdurige taak blijken te zijn, maar deze zal volbracht kunnen worden, wanneer men een ruimer besef heeft van de wereldbehoeften. Een verlichte publieke opinie zal de beslissingen van de economische raad praktisch onmogelijk maken. De geest van delen en samenwerken moet onderwezen worden, in plaats van die van hebzucht en concurrentie.
6. Men moet vrij zijn om te reizen waarheen men wil, naar alle kanten en naar ieder land. Als gevolg van dit vrije verkeer kunnen de leden en takken van de menselijke familie elkaar leren kennen en waarderen. Paspoorten en visa moeten verdwijnen, daar deze symbolen zijn van de grote ketterij van afgescheidenheid.
7. Overal moeten de mensen van goede wil gemobiliseerd en aan het werk gezet woren. De toekomst van de mensheid is afhankelijk van hun pogen. Hun aantal loopt in de miljoenen en men treft hen overal aan. Indien zij georganiseerd en gemobiliseerd worden, vertegenwoordigen zij een groot deel van het denkende publiek.
   

Bron: Problemen der mensheid, blz 176-177

De wereld is één en het lijden van deze wereld is één lijden. De mensheid is waarlijk één mensheid, maar velen hebben daar nog geen flauwe notie van. De hele trend van de huidige leringen richt er zich op dat de mensheid bij te brengen nu er nog tijd is om ernstiger toestanden af te wenden. De zonden er mensheid zijn ook één geheel. Zij heeft één doel en als één grote mensenfamilie moeten wij de toekomst in gaan. Ik wil de nadruk leggen op deze gedachte: Als één mensheid, gelouterd, gedisciplineerd, maar verlicht en samengesmolten, moeten wij de toekomst in gaan.

Bron: Bestemming der volkeren, blz 65

Het Koninkrijk Gods zal een wereld inluiden waarin men zal beseffen dat de mensheid als geheel – politiek gesproken – oneindig veel belangrijker is dan welke natie dan ook. Het zal een nieuwe wereldorde zijn, op geheel andere beginselen gebaseerd dan die uit het verleden, een wereldorde, waarin de mensen hun geestelijke visie in hun nationale regeringen, in hun economische ordening en in alle maatregelen die genomen worden om zekerheid en juiste mensenlijke verhoudingen tot stand te brengen. Geestelijkheid betekent in wezen het tot stand brengen van juiste menselijke verhoudingen, het bevorderen van goede wil en tenslotte het vestigen van de ware vrede op aarde als resultaat van deze twee uitdrukkingswijzen van goddelijkheid.

Bron: Problemen der mensheid, blz. 169

Er kan een nieuwe wereldorde onstaan en er zullen noodzakelijkerwijze bepaalde stappen gedaan moeten worden, als de visie van deze nieuwe wereld werkelijkheid zal willen worden.

Eerst verzoek ik u na te denken over het visioen van de nieuwe wereldorde en daarbij een open oog te bewaren voor en te beseffen dat deze nieuwe levenswijze er op wacht verwezenlijkt te worden zodra de zelfzucht verslagen is, juiste menselijke verhoudingen correct beschouwd worden en het ideaal van de nieuwe wereldorde bevrijd wordt van alle nationalistisch getinte voorstellingen en aspiraties. Het zal geen Amerikaanse, Franse of Britse wereld worden, en ook geen totalitaire wereld. Het zal het resultaat zijn van de beschaving, die aan het verdwijnen is en van de cultuur, die de bloem van die beschaving is, maar toch geen beide zijn. Het zal een menselijke wereld zijn, gebaseerd op een juist begrip van correcte menselijke verhoudingen, op de erkenning van gelijke opvoedingsmogelijkheden voor alle mensen, alle rassen en het besef dat “God alle mensen op aarde uit hetzelfde bloed geschapen heeft”. Het zal een wereld zijn, waarin rassenonderscheid en nationale eenheden gezien zullen worden als een verrijking van het geheel en als bijdrage tot de betekenis van de mensheid.

Bron: Het naar buiten treden der Geestelijke Hierarchie, blz 241

… De nieuwe wereldorde zal het vestigen van de juiste menselijke verhoudingen vergemakkelijken, die gebaseerd zijn op rechtvaardigheid, de erkenning van geërfde rechten en dezelfde kansen voor iedereen – ongeacht ras, kleur of geloof – op het onderdrukken van misdaad en zelfzucht door juiste opvoeding en de erkenning van de goddelijke aanleg in de mens evenals de erkenning van een leidende goddelijke intelligentie waarin de mens leeft, beweegt en zijn bestaan heeft.

Bron: Het naar buiten treden der Geestelijke Hierarchie, blz.192

Vrede moet niet opgedrongen worden door hen, die oorlog verafschuwen. Vrede moet een natuurlijk en uitdrukking van de menselijke geest zijn, en van een vastberadenheid de wereldhouding te veranderen zodat juiste menselijke verhoudingen eruit resulteren.

Bron: Het naar buiten treden der Geestelijke Hierarchie, blz. 208

B. GROEPEN VAN MENSEN DIE NODIG ZIJN OM DE WERELD TERUG OP TE BOUWEN

1. De scheppende werkers, voornamelijk op het gebied van de architectuur en de stadsplanning.
   

1. Zij waarderen de schoonheid van een idee.
2. Zij kunnen het idee omzetten in een ideaal.
3. Zij kunnen het ideaal verwezenlijken en het een stoffelijke uitdrukking geven.
   

1. De Financiers. Zij kunnen het geld voorzien dat nodig is om het werk van wederopbouw uit te voeren.
   1. Ze zullen werken met de energieën en krachten die tot uitdrukking komen door middel van ruilhandel en handelswaarden. Ze zullen zich bezighouden met de wet van vraag en aanbod en met het grote beginsel van samen delen, dat steeds de goddelijke bedoeling beheerst. … Het beginsel van samen delen, … is een ziele-eigenschap. … Ook roepen zij de ziel op van het verleden, dat ze in verband brengen met het heden, terwijl ze er tevens een aanwijzing in vinden voor de toekomst.
      
      
      Bron: Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk, Deel 1, blz 39-40
      
      
   2. Deze twee groepen zijn noodzakelijkerwijs, en niettegenstaande schijnbaar uiteenlopende meningen en verschillen, in hun fundamentele aspecten samenvattender dan een van de andere. De ene groep houdt zich bezig met het mensdom, met de verschillende soorten mensen, het mechanisme dat gebruikt wordt, de menselijke strevingen en kenmerken en met het – schijnbaar of verborgen – doel van zijn wezen. De andere groep beheert en regelt de middelen, waardoor de mens bestaat, alles besturend wat tot energie omgezet kan worden en een dictatorschap over alle middelen van verkeer, handel en ruil vormend. Zij hebben het bestuur over de veelvuldigheid van de vormobjecten, die de moderne mens voor zijn wijze van leven als strikt noodzakelijk beschouwt.
      
      
      
      Bron: Een verhandeling over witte magie, blz 411-412.
2. De opvoeders. Zij zullen een nieuwe beschaving en de toekomstige wereldcultuur helpen scheppen.
   1. De opvoeders die zich tegenover de tegenwoordige gelegenheid in de wereld geplaatst zien, moeten erop toezien, dat er een gezonde basis wordt gelegd voor de komende beschaving; zij moeten er voor zorgen dat die basis algemeen en universeel is, de waarheid weergeeft en de zaken opbouwend benadert. Deze inleidende stappen van de opvoeders der verschillende landen zullen onvermijdelijk de aard van de komende beschaving bepalen. Zij moeten een renaissance van alle kunsten voorbereiden evenals een nieuwe onbelemmerde vlucht van de scheppende geest in de mens. Zij moeten grote nadruk leggen op die grootse momenten in de geschiedenis van de mens, waarop ’s mensen goddelijkheid opvlamde, die de mens nieuwe denkrichtingen en nieuwen manieren om plannen te maken gaven en zo de loop der menselijke aangelegenheden voor altijd veranderden.
      
      Bron: Opvoeding in het Nieuwe Tijdperk, Blz. 46-7
      
      
   2. En eerste moeten wij wat de opvoeding betreft de nadruk leggen op diegenen die nog geen zestien jaar zijn (en hoe jonger, hoe beter), en ten tweede moeten wij beginnen met dat wat wij reeds hebben, ondanks het feit dat we de beperkingen van de huidige systemen erkennen. Wij moeten die aspecten welke goed en gewenst zijn versterken, wij moeten de nieuwe instellingen en technieken ontwikkelen die een kind geschikt zullen maken om ten volle te leven en het zo tot een waarlijk mens te maken – een scheppend, opbouwend lid van de menselijke familie. Het allerbeste uit het verleden moet bewaard blijven, maar het behoort slechts te worden beschouw als de grondslag voor een beter systeem en een wijzere benadering tot het doel van wereldburgerschap.
      
      Bron: Opvoeding in het Nieuwe Tijdperk, blz. 80
      

1. De Wetenschappers. Zij zijn de mensen die voornamelijk werken met het uiterlijke kleed van God, de zogenaamde tastbare en uiterlijke wereld.
   1. … zijn ze groepen wetenschappelijke onderzoekers gekomen, die werken met de krachten en energieën, waaruit het goddelijke Leven bestaat, zij hebben zich met het uiterlijke gewaad van God bezig gehouden en zochten van buiten naar binnen, en toonden de mens zijn essentiële eenheid met de gehele schepping en zijn intrinsieke en vitale betrekkingen met alle levensvormen.
      
      Bron: Een verhandeling over witte magie, blz 410
      
      
   2. Deze groep zal fungeren als verbindingskanaal of bemiddelaar tussen de energieën waaruit de krachten zijn samengesteld die de vormen vervaardigen die het uitwendige kleed weven van de Godheid en de menselijke geesten.
      
      Bron: Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk, Deel I, blz. 39
      

1. De Politiekers.
   

… een machtige, zij het kleine groep onder de wereldleiders is bezig aan bepaalde algemene voorstellen uitdrukking te geven, die als noodzakelijk moeten worden beschouwd. …. Zij verlangen naar een nieuw leidend beginsel in de politiek en opvoeding, dat gebaseerd is op de algemene erkenning van de rechten van de mens, op de noodzaak tot geestelijke eenheid en de noodzakelijkheid all afgescheiden theologische denkwijzen en dogma’s op elk gebied van denken overboord te werpen.

Bron: Het naar buiten treden van de Geestelijke Hierarchie, blz 378

The Lucis Trust is a nonprofit service organization incorporated in the United States in 1922 by Alice Bailey and her husband Foster Bailey, to act as a fiduciary trust for the publishing of Mrs. Bailey's twenty-four books of esoteric philosophy published under Alice Bailey's name, and to fund and administer activities concerned with the establishment of "right human relations". These include the Arcane School, a school for esoteric training, World Goodwill, Triangles, a lending library, The Beacon magazine, as well as the Publishing Company. In the early 1920's the Lucis Publishing Company changed their name from Lucifer Publishing Company. In Latin lucern ferre translates to "light-bearer" and lucis means "of light." The Lucis Trust has always maintained the same name. It has headquarters in New York City, London, and Geneva.
The objectives of the Lucis Trust as stated in its charter are: "To encourage the study of comparative religion, philosophy, science and art; to encourage every line of thought tending to the broadening of human sympathies and interests, and the expansion of ethical religious and educational literature; to assist or to engage in activities for the relief of suffering and for human betterment; and, in general, to further worthy efforts for humanitarian and educational ends."
The World Goodwill group, founded in 1932, has been recognized by the United Nations as a Non-Governmental Organization (NGO), and is represented during regular briefing sessions for NGOs at the United Nations. The Lucis Trust has consultative status (roster level) with the United Nations Economic and Social Council.



Bailey had goede intenties met haar visie op haar nieuwe wereldorde, maar ik blijf kritisch ten aanzien van het Luciferische element binnen het occultisme, ik blijf kritisch met beloften van het neerdalen van het Koninkrijk Gods op aarde, alsof het uit het niets komt, op zo'n korte tijd (er zouden volgens haar plannen tegen 2025 al behoorlijke realisaties in de richting verwezenlijkt moeten zijn) en ik ben kritisch voor de New Age beweging die een Nieuwe Tijd belooft waarbij alles plots beter zal gaan als in een utopie, waarbij we steeds moeten opletten in die race naar het paradijs op aarde niet dezelfde fouten te maken als onder Adolf Hitler, waarbij men zich blind staarde op het ideaal en daarbij zovele menslevens vernietigden. Ik heb de geschiedeis van de Tweede Wereldoorlog langs verschillende invalshoeken bekeken, zelfs de niet-politieke correcte documentaire Aldolf Hitler : The Greatest Story Never Told bekeken, om de diepere achtergronden te begrijpen, maar we moeten leren van wat er fout is gegaan in de Tweede Wereldoorlog en hiervan leren, opdat zo'n kwaad zoals de jodenvervolging en de jacht op andere zogenaamde üntermenschen, nooit meer herhaald wordt. Alice Bailey heeft in dat opzicht wel gelijk dat we moeten beseffen dat we één menselijke familie zijn; wat ze met die juiste menselijke verhoudingen bedoelt weet ik niet zo precies, dat verduidelijkt ze nergens in haar werken. Eén familie van zielen die samenwerken op de planeet, voor die wereldorde wou ik graag tekenen, maar Poetin haalt terecht uit naar de chaos die die wereldorde onder leiding van de V.S. geworden is, waarbij er nog steeds zovele oorlogen woeden over heel de planeet, dat mijn gezond verstand absoluut kritisch blijft ten aanzien van de beloften van een nieuwe tijd met het aards paradijs als toekomst, zo snel mogelijk. Het is dat blindstaren op dat ideaal onder het nazi-regime, dat velen blind heeft gemaakt voor de wandaden die er toen gebeurden, en opnieuw: laat ons van de geschiedenis leren, opdat we die nooit meer hoeven te herhalen.

Aan Poetin en Obama kan ik niet anders dan aan te raden geen oorlogsretoriek te gebruiken als powerstruggle tussen twee grootmachten die zich willen doen gelden op het wereldtoneel, maar ten allen tijde te blijven streven naar diplomatie en vrede, met respect voor het internationaal recht. Als die nieuwe wereldorde er dan toch moet komen, kan dat nooit op een geforceerde, stuntelige wijze, louter en alleen op economische motieven en een angstpolitiek die zo snel mogelijk groei wil creëren en economisch wil blijven expanseren, terwijl onderaan de ladder de bevolking steeds meer verarmt en leidt onder besparingen, en er nog zoveel financiële middelen verspild worden aan de talloze oorlogen die nog steeds gevoerd worden. De geschriften van Alice Bailey, Manly Hall en zelfs Francis Bacon over dat utopia blijven misschien interessant, wereldleiders mogen alleen niet door zich blind te staren op dat aards paradijs in de toekomst, hun ogen sluiten voor de miserie die er net gecreëerd wordt omwille van die strijd naar dat wereldrijk van absolute perfectie. De geschriften van H.G. Wells geven ook een glimp van waar men naartoe wil, een wereld zonder oorlog, wie wil daar niet naartoe? Maar waren de vorige wereldoorlogen ook al niet gevoerd om nooit geen oorlog meer te hoeven voeren? En nu riskeren we een volgende 'allerlaatste' wereldoorlog? Laat de natuur en de evolutie zijn gang gaan, zonder al te geforceerd dingen te willen implementeren. Evolutie is een traag proces, daarom zeggen wijze mensen vaak : "Haast u langzaam", want we kunnen onszelf niet voorbijlopen. Dat geldt ook voor wat er zich op het wereldtoneel afspeelt. Wie zich blind staart op een ideaal, vergeet de werkelijkheid om zich heen. Ik geloof enkel in een een wereld gebaseerd op mensenrechten en democratie, zoals men dat ook binnen de Europese Unie tracht te doen, met respect voor internationaal recht. Dat wil Poetin nu net aanhalen, en het is aan Obama zijn goede wil te tonen, en naar diplomatieke oplossingen te zoeken, hetzelfde geldt voor Europa. Naar wat ik bij Poetin hoor, is dat geen dreigende taal, maar gezond verstand dat spreekt en respect vraagt voor elkaars eigenheid, internationaal recht, en samenwerking waarbij eenieder zijn plaats toegewezen krijgt én kent. Laten we leren uit wat er fout ging onder utopische driften van het nazi-regime, waarbij een beloofde utopie en nachtmerrie werd voor zovelen die vernietigd werden, en laten we dit alstublieft nooit meer herhalen.

En ik zal verder mijn nederige rol blijven vervullen als waarnemer, schrijver, blogger, en vrijetijds cyber-diplomaat. Eén man kan de wereld niet redden, Poetin niet, Obama niet, Bart De Wever niet, Herman Van Rompuy niet, ik niet, zelfs de Dalai Lama niet. De wereld geraakt alleen vooruit door samenwerking, met respect voor elkaars verschillen en eigenheid, en met de lessen uit de geschiedenis diep in onze zielen gegrift. Al bij al denk ik dat vele mensen zo hun best doen, en ik hoop dat goede wil het mag halen als motief van waaruit gewerkt kan worden. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik respecteer eenieder, en als ik ergens kan helpen zal ik het graag doen. Ik blijf me verdiepen in sociale kwesties, en blijf positief ingesteld, met de vibe als een Gwendolyn Rutten, want de toekomst is aan de optimisten en de durvers. Tenslotte mogen we nooit vergeten dat wij Belgen, bij de welvarendsten ter wereld horen, en dat we moeten beseffen hoeveel redenen we hebben om gelukkig te zijn. Vanuit dat geluk, kunnen we aan de toekomst blijven bouwen. Eén ding per keer aanpakken, in volledig ontspannen bewustzijn, stapje voor stapje, in vrede.