'The revolution of love' in de straten van Antwerpen. [Dutch]

In deze dagen van betogingen – met het steeds grote gevaar van het losbreken van een revolutie dat in de lucht hangt – volgens de astrologie een constellatie die aanwezig is tot het jaar 2024, blijf ik mijn aandacht richten op grote daden van gewone mensen. Ik wandel op straat in Antwerpen, merk een brandweerwagen op in een zijstraat van de Nationalestraat, en wandel door op weg naar een bankautomaat. Mijn vriendin voelt zich wat slapjes, dus ik neem me voor bij te springen en voor eten te zorgen terwijl zij thuis blijft en uitrust. Dit al de tweede keer deze avond, doch met plezier trotseer ik de kou. Ik word tegengehouden door twee leuke dames die samen een lesbisch koppel vormen. Eentje geeft me spontaan een warme knuffel, de andere biedt me – al even spontaan – een stuk pizza aan. We raken aan de praat en wisselen van gedachten, over psychologie, hun gevecht tegen het leven en tegen de dood. Beide dames luchten hun hart over de medicatie die ze slikken, over hun zelfmoordpogingen en automutilatie. Ik geef toe dat ik in het kader van een mijns inziens spiritueel proces onderweg ook afhankelijk ben geworden van medicatie, omdat mijn hersenen daar nu eenmaal verslaafd aan zijn geworden, maar hoe ik op tien jaar tijd nog maar een tiende neem van wat mij ooit - al dan niet onder dwang- werd aangeboden. Ook geef ik toe dat ik ooit een zelfmoordpoging ondernomen heb, maar daarbij mijn angst voor de dood en voor het leven verloren ben geraakt, en dat eigenlijk enorm gelukkig en sterk in het leven sta vandaag. Ik moet hen even later alweer verlaten, na nog een paar happen pizza, en nog een flinke knuffel en een dikke zoen op de wang van beide dames, en geef hen nog de raad mee niet in termen van diagnoses en vakjes te denken. Dezer dagen worden zoveel mensen het cliënteel van de psycholoog en de psychiater, deze hebben veel werk, belangrijk werk en een grote verantwoordelijkheid. Wat mij bij bleef was de spontane openheid van twee dames die me voorheen totaal onbekend waren, en hoe spontaan in Antwerpen mensen in alle openheid en eerlijk je doen stoppen voor een groepsknuffel, een goed gesprek en wat gratis pizza. Even later bereik ik de nachtwinkel die me nog een paar gratis dingen meegeven, omdat ik niet voldoende geld meer had om alles te betalen. Ook daar was de solidariteit en de pure menselijkheid me alweer opgevallen. En dat is wat me is bijgebleven, in deze tijden van crisis: de kracht van gewone mensen in de straten, die hun hart openen en daarmee – hoe klein ook – het verschil maken. De revolution of love, waar onder andere Madonna al over sprak, mag van mij part compleet losbarsten. Ik kijk ernaar uit, want dat is volgens mij de enige revolutie die alle barrières kan doorbreken, en ons vooruit kan helpen, zonder geweld, zonder grote resultaten te verwachten, en gerealiseerd door gewone mensen in de straten van onze steden en dorpen. Ik hou van het leven, en ik hou van mijn stad, ondanks alles. Mijn hart is tevreden na zo'n ervaring op straat, en ik wandel met een glimlach naar huis. Vrede aan alle mensen!